Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2022

Γίωργος #Ρωμανός Να πέσει τώρα η Βαστίλη της «Υποχρεωτικότητας». Οι ευθύνες του ΣτΕ



Γιώργος Ρωμανός

Συγγραφέας Αναλυτής, Ιστορικός Ερευνητής

Να πέσει τώρα η Βαστίλη της «Υποχρεωτικότητας». Οι ευθύνες του ΣτΕ


Στις 24/11/2022 έγινε γνωστό ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) έκρινε ως α ν τ ι σ υ ν τ α γ μ α τ ι κ ή την παράταση της «Υποχρεωτικότητας» του εμβολιασμού εργαζομένων στις δομές Υγείας μέχρι τις 31-12-2022, όπως προέβλεπε η υπουργική απόφαση Θ. Πλεύρη και της αναπληρώτριας υπουργού Υγείας: Γ4β/Γ.Π.οικ.21912/14-4-2022 (ΦΕΚ Β΄1995/20.4.2022). Μάλιστα το ΣτΕ επέβαλλε την δικαστική δαπάνη, 920 ευρώ, σε βάρος του Δημοσίου. Κύριος λόγος της α κ ύ ρ ω σ η ς ήταν ότι η εν λόγω υπουργική απόφαση ήταν α ν τ ί θ ε τ η προς την σ υ ν τ α γ μ α τ ι κ ή  αρχή της α ν α λ ο γ ι κ ό τ η τ α ς –(Άρθρο 25 § 1 του Συντάγματος).

Το αυξημένης σύνθεσης, επταμελές, Γ΄ Τμήμα του ΣτΕ εξέδωσε την απόφαση 2332/2022 με μεγάλη πλειοψηφία, και όπως αυτή αναφέρει στη σελίδα 17, σειρές7-9: «ΔΕΝ απαιτείται παραπομπή της υποθέσεως στην ολομέλεια του Δικαστηρίου κατ’ άρθρο 100 παρ.5 του Συντάγματος.» Έτσι το χαστούκι του ΣτΕ στον υπουργό Πλεύρη και την κυβέρνηση είναι τριπλό καθώς 1. Ακυρώνει την όλως παράνομη υπουργική απόφαση, ως αντισυνταγματική, 2. Επιβάλει την δικαστική δαπάνη στο Δημόσιο το οποίο εκπροσωπεί η κυβέρνηση της ΝΔ, 3. ΔΕΝ επιτρέπει την αναπομπή της υπόθεσης στην ολομέλεια του ΣτΕ.

Η λεπτομερής ανάλυση εκ μέρους μας της απόφασης αποκαλύπτει και τα φτηνά μικροπολιτικά κομματικά παιχνίδια που θέλησαν να παίξουν κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τον ν. 4917/2022 και το άρθρο 50, του ν. 4825/2021, βάσει των οποίων προσπάθησαν να διορίσουν προσωπικό ορισμένου χρόνου, με διάρκεια 3+3 μήνες, (μήπως με κομματικά κριτήρια;) σε αντικατάσταση των ουσιαστικά απολυμένων δια αναστολής και με πλήρη στέρηση μισθού, Υγειονομικών. Όμως το ΣτΕ απέρριψε και αυτά τα κυνικά κομματικά σχέδια της ΝΔ. Υπογραμμίζουμε, ότι ακόμη και οι φυλακισμένοι για κακούργημα λαμβάνουν ένα τμήμα του μισθού τους!

Ωστόσο ο αυτουργός του αντισυνταγματικού τερατουργήματος, υπουργός Πλεύρης, εμφάνισε πάραυτα το πολιτικά άνομο και δυσώδες προσωπείο του Ενιαίου Κυβερνητισμού, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, κ.λπ. κόμματα του δήθεν «δημοκρατικού τόξου» τα οποία διαχρονικά στηρίζουν όλες τις αντιλαϊκές και εθνικά επιζήμιες αποφάσεις των εκάστοτε «κυβερνήσεων». Και, στις 28/11/22, 09:43, στα Παραπολιτικά FM, εκπομπή του Π. Τζένου ο κ. Πλεύρης είπε τα εξής: α. «η απόφαση θα γίνει δεκτή υπό όρους» [!!!] β. «δεν θα επιτρέψουμε αυτή η απόφαση να γίνει επικίνδυνη», γ. «οι Ανεμβολίαστοι παραμένουν επικίνδυνοι» και δ. «αυτοί (οι Ανεμβολίαστοι) με τη στάση τους διακηρύσσουν την πίστη τους στο ‘‘Χάραγμα του Αντι-Χρίστου» κλπ. Σε αυτή την παραληρηματική δημόσια συκοφαντική δυσφήμιση, καθ’ όλα έντιμων Ελλήνων δημοκρατικών πολιτών, ξεχωρίζει η φράση: «η απόφαση θα γίνει δεκτή υπό όρους»!

Λίγες ώρες μετά δήλωσε ότι ΔΕΝ θα εκτελέσει αμέσως την απόφαση του ΣτΕ, όπως θα έκανε κάθε έντιμος πολιτικός, αλλά θα επιμείνει μέχρις εσχάτων υπερασπιζόμενος την αντισυνταγματική ανομία του και θα επαναφέρει τους Υγειονομικούς, που πολιτικώς καταδιώκει λυσσωδώς, μετά την 1/1/2023. Κι όμως από τις 25 Οκτωβρίου, (βλέπε την ΕΙΚΟΝΑ της τελευταίας σελίδας της απόφασης που δημοσιεύω) το αντισυνταγματικό του εξάμβλωμα είναι ΑΚΥΡΟ, με πιο δικαίωμα επιμένει να κουρελιάζει τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης;!

Από την άλλη, ο λαός γνωρίζει καλά ότι το ΣτΕ δεν είναι η κατά Χριστόν σύναξη αθώων αμνών. Όχι μόνο από το πρόσφατο βορβορώδες γεγονός του ανώτατου Δικαστικού, μέλους του, που όπως εγγράφει ευρέως στον Τύπο, παραιτήθηκε υπό το βάρος αποκαλύψεων της επιθετικής παιδολαγνείας του και της σχέσης του με ναρκωτικά, χωρίς καν να διωχθεί! Υπάρχει και κάτι που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας. Η απόφαση του ΣτΕ, σχετικά με την εθνική τραγωδία της «Συμφωνίας των Πρεσπών», όταν τεχνηέντως αποφάνθηκε υπέρ… της νομιμότητάς της σε χρόνο ρεκόρ, 48 ωρών, ενώ τα υποβληθέντα κείμενα της δικογραφίας υπερέβαιναν τις 1.000 σελίδες. Τότε πρόεδρος ήταν η –παροδικώς ευχόμεθα– εδραζόμενη στο «προεδρικό» Μέγαρο, με την περιφερόμενη γάτα της επί του «προεδρικού» γραφείου, προφανώς σαν προτεινόμενο νέο εθνόσημο.

Ποιος δημιούργησε το σημερινό πρόβλημα, και ποιος είναι τελικά ο ρόλος του ΣτΕ;

Το ΣτΕ πήρε στις 26/11/21 μια χωρίς προηγούμενο απόφαση, με το βασικό τμήμα της επιχειρηματολογίας του να επαναλαμβάνεται και στην τελευταία απόφασή, την 2332/2022, σελίδα 8, σειρές 7-10, ως εξής: «…Τα μέτρα αυτά μπορεί να συνιστούν ακόμη και σοβαρή επέμβαση στην απόλαυση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, η ελευθερία κινήσεως και η ιδιωτική του ζωή…» [και πως] «το μέτρο των αναστολών εργασίας των υγειονομικών είναι συνταγματικά ανεκτό και θα πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα να επαναξιολογηθεί, με βάση τα επιδημιολογικά δεδομένα…»

Σχετικά με τα «επιστημονικά δεδομένα», το ΣτΕ, τα απορρίπτει ως ξεπερασμένα και συνεπώς ακατάλληλα. Γράφει στην ίδια ως άνω απόφαση, σελίδα 15, σειρές 10-12: «… τα στοιχεία [Σ.σ.: του Υπουργού] που προσκομίσθηκαν δεν δικαιολογούν εν πάση περιπτώσει την παράταση της υποχρεώσεως προς εμβολιασμό.» Και, στην ίδια σελίδα, 15, στις σειρές 26-30, αναφέρεται: «ΔΕΝ λαμβάνει υπόψη της την μετάλλαξη Όμικρον[…]ΔΕΝ αξιολογεί την αποτελεσματικότητα των εμβολίων έναντι αυτής. Επομένως οι μελέτες των οποίων γίνεται επίκληση (από τον Υπουργό) ΔΕΝ είναι επίκαιρες εν σχέσει προς τον χρόνο δημοσιεύσεως του ν. 4917/2022». [Σ.σ. οι σημάνσεις δικές μου.]

Και ενώ οι Δικαστές αγνοούν την Ιατρική, το ΣτΕ προχώρησε σε «σοβαρή επέμβαση [Σ.σ.: κατάργηση στην ουσία] στην απόλαυση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, η ελευθερία κινήσεως και η ιδιωτική του ζωή» με μελέτες χειραγωγούμενες από την κυβέρνηση, πεπερασμένες και έτσι αμφιβόλου επιστημονικής αξίας.

Το δικαστήριο αναφέρεται σε μελέτη που έγινε στη Γαλλία, (σελίδα 18, 4η σειρά), ενώ ΔΕΝ έλαβε, π.χ., υπόψη του επιστημονικές μελέτες που αφθονούν σε όλο τον πλανήτη, όπως αυτές του Αυτοκρατορικού Ινστιτούτο Ιατρικής της Ιαπωνίας και οι οποίες ανατρέπουν βασικά στοιχεία της όλης υπόθεσης. Γίνεται, δηλαδή, επιλεκτική και όχι αντικειμενική παράθεση στοιχείων, με ό,τι αυτό σημαίνει.

Ωστόσο το μείζον είναι άλλο: από πού κι ως πού το ΣτΕ αντλεί το δικαίωμα και την νομιμοποίηση(!) για «σοβαρή επέμβαση στα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου»;

Οι αρμοδιότητες του ΣτΕ που προβλέπονται από τις διατάξεις του άρθρου 95 του Συντάγματος και του ειδικού περί του ΣτΕ νόμου (Νομ. Δ/γμα 170/1973) διακρίνονται σε Διοικητικές και Δικαστικές. Άρα το ΣτΕ αποτελεί το έλασσον, ένα μικρό μέρος του όλου ελληνικού Συντάγματος. Και ΔΕΝ μπορεί το ελληνικό Σύνταγμα να γίνεται χειραγωγούμενο υποχείριο του ΣτΕ και μάλιστα σε βαθμό που το συγκεκριμένο Δικαστήριο να ακυρώνει το Σύνταγμα! Και, ναι μεν το ΣτΕ ΕΧΕΙ αρμοδιότητα επί κανονιστικών πράξεων ΑΛΛΑ αυτή η αρμοδιότητά του δεν μπορεί να έχει τέτοιο ΕΥΡΟΣ που να ακυρώνει και τα «θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου».

Είναι δυνατόν όποτε παραβιάζονται, καθ’ ομολογίαν(!), τα «θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα» να προσφεύγει ο Έλλην πολίτης στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;! Μας είναι λεπτομερώς γνωστά τα όσα «γνωμάτευσαν» επ’ αυτού… οι διαβόητοι… 2-3 «Συνταγματολόγοι», που μετά το 1974 ακύρωσαν στην πράξη το ελληνικό Σύνταγμα. Εδώ φαίνεται, για μία ακόμη φορά, πως η μη ύπαρξη Συνταγματικού Δικαστηρίου στη χώρα μας επιβλήθηκε σκόπιμα από όλες τις κυβερνήσεις του Ενιαίου Κυβερνητισμού με άκρως ιδιοτελή κίνητρα ανεξέλεγκτου εξουσιασμού. Μήπως θα πρέπει να πάψουμε, προς στιγμήν λέω, να ασχολούμεθα με την κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα του Κιμ Γιονγκ Ουν;

Υπάρχει όμως και η κατ’ επανάληψη, και άρα από σκοπού, χρησιμοποίηση από τον αυτουργό υπουργό των παλαιών ξεπερασμένων μελετών, ΧΩΡΙΣ ΕΠΑΝΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ. Γράφει η απόφαση 2332/2022 του ΣτΕ, σελίδα 13, σειρές 1-3, ότι η υπουργική απόφαση για αναστολή εργασίας χωρίς μισθό επεκτάθηκε αυθαίρετα τρεις φορές, «αρχικώς έως 31-12-21 […κατόπιν] έως 31-3-2022 […]και τέλος έως 31-12-2022». Στην 14η σειρά γράφεται: «μεταθέτει για πολλοστή φορά την επαναξιολόγηση του μέτρου του υποχρεωτικού εμβολιασμού…». Και στις σειρές 21-23: «χωρίς ωστόσο να έχει διενεργηθεί επαναξιολόγηση του μέτρου βάσει επίκαιρων κατά τον χρόνο εκείνο επιστημονικών και επιδημιολογικών στοιχείων». Στη δε σελίδα 14, σειρές 11-14 γράφεται: «η επαναξιολόγηση […] θα έπρεπε να γίνεται ανά δύο ή τρεις μήνες». Αλλά ΔΕΝ έγινε ποτέ!

Κανονικά, σε μια ευνομούμενη χώρα, οι πολιτικοί που ενεργούν σκοπίμως αντισυνταγματικά και με παθολογικό μένος κατά των πολιτών θα έπρεπε να διώκονται και να υφίστανται τις νομικές συνέπειες των πράξεών τους, από μία «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη».

Ευχής έργο είναι να «αποφυλακιστούν» ΑΜΕΣΩΣ οι Υγειονομικοί που παραμένουν έγκλειστοι στη Βαστίλη της παράνομης –αντισυνταγματικής κατά το ΣτΕ– υπουργικής απόφασης, καταδικασμένοι σε αργό κοινωνικό (μόνο;) θάνατο των ιδίων και των οικογένειών τους. Μακάρι οι μαρτυρικοί Υγειονομικοί να εξέλθουν ΟΛΟΙ ζώντες από τον λάκκο των λεόντων που τους έριξε με πρωτοφανή εκδικητική μανία –ανάλογη ρωμαϊκού πρωτοχριαστινικού διωγμού– η ΝΔ και οι Συνοδοιπόροι της, και να πάρουν εντόκως(!) όλα τα δεδουλευμένα που τους στέρησαν μαζί με την έγγραφη συγνώμη της Πολιτείας. Και τα ποσά να παρακρατηθούν από την προσωπική περιουσία των αυτουργών που ενήργησαν κατ’ επανάληψη και από σκοπού, αντισυνταγματικά.

Αυτό απαιτεί η αληθινή Δικαιοσύνη. Υπάρχει;!


Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2022

#Ρωμανός Γιώργος Πέντε ανατρεπτικά ντοκουμέντα από τα χτύπημα στη Σεβαστούπολη και τις μάχες στη Χερσώνα

 Γιώργος Ρωμανός

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

https://www.youtube.com/watch?v=TjZVnmH_vss


Πέντε ανατρεπτικά ντοκουμέντα από τα χτύπημα με drone στη Σεβαστούπολη και τις μάχες στη Χερσώνα. Άγνωστα -ευρέως- στοιχεία από τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας.

Η συνέντευξη δόθηκε στη WEB TV Neocleοus, στην εκπομπή «Παραθέσεις», και στον σύμβουλο του καναλιού, Πτέραρχο ε.α. Χρήστο Πουγκιάλη, στις 30- 10-2022. 




Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2022

#Ρωμανός Γιώργος Οι μόνες δύο εναλλακτικές της Ρωσίας. Αδυναμίες των ρωσικών επιχειρήσεων

 

Γιώργος Ρωμανός

Συγγραφέας Αναλυτής, ιστορικός Ερευνητής

 

Οι μόνες δύο εναλλακτικές της Ρωσίας. Αδυναμίες των ρωσικώνεπιχειρήσεων

 

Πάντοτε στην ιστορία υπήρξαν πόλεμοι με λάθη, αστοχίες, πισωγυρίσματα που οδήγησαν ακόμη και σε ολοκληρωτικές ήττες, όπως αυτές του Μεγάλου Ναπολέοντος στην Ρωσία, το 1812, του Χίτλερ, το 1945, στον Β΄ΠΠ κλπ. Όλα στον πόλεμο Δύσης-Ρωσίας, στην Ουκρανία, θα κριθούν από τα εδάφη που θα ελέγξει τελικά ο νικητής και από την εξάντληση-συνθηκολόγηση του ηττημένου.

 

Αδυναμίες, υποχωρήσεις-αποχωρήσεις και αστοχίες των ρωσικών επιχειρήσεων

 

Η Ρωσία επιχειρεί με περίπου 150.000 άνδρες εναντίον τουλάχιστον 600.000 Ουκρανών, 500.000 εφέδρων, και το λιγότερο 70.000 μισθοφόρων της Δύσης. Η Ουκρανία βρίσκεται σε συνεχείς επιστρατεύσεις από το 2014 και μπορεί να αξιοποιήσει κι άλλους εφέδρους. Σήμερα η αναλογία στα πεδία μαχών είναι περίπου 8 Ουκρανοί προς 1 Ρώσο στρατιώτη. Η ρωσική λειψανδρία ήταν βασικός παράγοντας των αδυναμιών που παρουσίασε ο ρωσικός στρατός σε ένα μέτωπο που μέχρι τον Μάρτιο ξεπερνούσε τα 1.500 χιλιόμετρα και σήμερα τα 1.000 χιλιόμετρα. Έτσι εκδηλώθηκαν μία σειρά αστοχίες και υποχωρήσεις –αποχωρήσεις κατά τους Ρώσους, αρχής γενομένης την 29η Μαρτίου, από τα περίχωρα του Κιέβου, μετά από τα περίχωρα του Χάρκοβο και πρόσφατα από τις πόλεις Ιζιούμ και Λίμαν.


Η κριτική για τις ρωσικές επιχειρήσεις εντοπίζεται στα εξής σημεία:

1.      Σε επίπεδο Επιτελικών Σχεδίων τα οποία δεν υλοποιήθηκαν, πρωτίστως γιατί ήταν λίγες οι ρωσικές δυνάμεις που επιχειρούσαν -ούν. Η αδυναμία αυτή απαιτεί εμπλοκή περισσότερων αξιόμαχων μονάδων και όχι εφέδρων.

    Στις δυσκολίες εγγράφεται και το ότι η Ρωσία ενεπλάκη σε έναν πόλεμο που τον χαρακτηρίζει «Εμφύλιο» με ομήρους ρωσόφιλους πολίτες. Κατά το πόρισμα της «Διεθνούς Αμνηστίας»[1]: «Ο ουκρανικός στρατός έθεσε αμάχους σε κίνδυνο δημιουργώντας στρατιωτικές βάσεις μέσα σε σχολεία, νοσοκομεία και πολυκατοικίες και εξαπολύοντας επιθέσεις από κατοικημένες περιοχές

2.       Η Ρωσία υστέρησε –σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις–, στον Δικτυοκεντρικό Πόλεμο και στον επιτελικό Διακλαδικό Συντονισμό μεταξύ των τριών όπλων, Ξηράς, Αέρος, Θαλάσσης, αλλά και των Ειδικών Δυνάμεων. Κριτική αναπτύσσεται και για την ανεπαρκή χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών, Drowns, η οποία άλλαξε τελευταία.

3.      Η εναλλαγή στρατιωτικών διοικητών στο μέτωπο δείχνει κακή εφαρμογή επιτελικών σχεδίων και λανθασμένη προώθησή τους στο επίπεδο στρατιώτου πρώτης γραμμής, όπως και ανεπαρκή διασύνδεση με τους ενδιάμεσους βαθμοφόρους και αξιωματικούς.

4.      Ελλείψεις συντονισμού σε επίπεδο Επιμελητείας –παρά την αφθονία πολεμοφοδίων, μέσων και υλικών πολέμου.

5.      Ρήγματα υπήρξαν στον Πόλεμο Μυστικών Υπηρεσιών, τον Πληροφοριακό Πόλεμο, δορυφορικό και μη. Η Ρωσία δέχθηκε κρίσιμες διεισδύσεις στο έδαφός της, κυρίως Άγγλων πρακτόρων της SAS. Τα χτυπήματα: βύθιση του Μόσκβα, γέφυρα της Κριμαίας, το άγνωστο στους πολλούς πλήγμα στο ρωσικό πυρηνικό εργοστάσιο του Κερτς, η δολοφονία της κόρης Ντούνκιν, κ.α. έπληξαν το κύρος της Ρωσίας, αλλά δεν απέφεραν αξιόλογα εδαφικά κέρδη σε Δύση – Ουκρανούς.

6.      Οι ευρύτεροι Γεωπολιτικοί χειρισμοί της ρωσικής ηγεσίας δυσκολεύουν… την δράση του ρωσικού στρατού στα μέτωπα. Έχω τονίσει κατ’ επανάληψη, ότι ο πόλεμος αυτός είναι, δυστυχώς, μόνο ένα μικρό επεισόδιο απέναντι στον παγκόσμιο πόλεμο (ενεργειακό, οικονομικό, πολιτικό) που διεξάγεται ταυτόχρονα, και, η Ρωσία συχνά «επικαλύπτει» με τον παγκόσμιο πόλεμο τον τοπικό, στην Ουκρανία. Αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο, ξεχωριστό κεφάλαιο.

Γιατί η Ρωσία χρησιμοποιεί τόσο λίγες δυνάμεις;

Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις αποτελούν ένα πολυεπίπεδο πλέγμα που βάσει του διατάγματος 1ης Ιανουαρίου, 2008, ανέρχονται σε 2.019.629 στελέχη, εκ των οποίων 1.134.800 στρατιωτικοί. Άρα υπάρχουν διαθέσιμες τακτικές δυνάμεις πέραν των κληθέντων 300.000 εφέδρων. Με βάσει τις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου Πούτιν και του στρατηγού, ΥπΕθ, Σερκγέι Σοϊγκού, η Ρωσία μπορεί να καλέσει σε επιστράτευση 1 εκατομμύριο εφέδρους και να παρατάξει πανστρατιά 25 εκατομμυρίων εφέδρων. Πάντοτε στην ιστορία της η Ρωσία κινήθηκε με τον δικό της ρυθμό κι όταν χρειάστηκε ο λαός συνέρρευσε στα μέτωπα κατά εκατομμύρια και άλλαξε τα δεδομένα των μαχών.

Βασική μέριμνα των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων είναι η υπεράσπιση της τεράστιας ρωσικής επικράτειας, 17.100.000 τετ.χλμ. όντας η μεγαλύτερη χώρα του πλανήτη. Είναι πασιφανές, ότι η Ρωσία επιχειρεί μεν στην Ουκρανία, αλλά πρωτίστως μεριμνά για την άμυνά της σε έναν επαπειλούμενο Γ΄ΠΠ –και πυρηνικό. Ειδικά μετά το 1990, δέχεται συνεχή κυκλωτική επίθεση από το ΝΑΤΟ. Επίκειται η ένταξη σε αυτό της Σουηδίας και της Φινλανδίας, ενώ στη Γεωργία διενεργούνται ασκήσεις του ΝΑΤΟ (βλ. κείμενό μου «Η εξολόθρευση της Ρωσίας βάσει αμερικανικών εγγράφων[2]», (16/3/2022). Η κύκλωση αυτή ολοκληρώνεται μέσω των Μουσουλμανικών χωρών, Κεντρικής Ασίας, (βλ. γεγονότα στο Καζακστάν), στις οποίες δρουν πράκτορες της Δύσης, Αμερικανοί Άγγλοι και άλλοι. Στις ίδιες χώρες επιχειρούν χιλιάδες πλέον αμερικανικές ΜΚΟ, του Τζορτζ Σόρος και της Δύσης, για την από μέσα ανατροπή των εκεί κυβερνήσεων υπέρ των αμερικανικών, πρωτίστως, συμφερόντων.

Από ποιους παράγοντες θα εξαρτηθεί η σταδιακή μετατροπή

της «Προληπτικής Ειδικής Επιχείρησης» σε ολοκληρωτικό πόλεμο

α. Πρωτίστως από τις απώλειες σε έμψυχο στρατιωτικό δυναμικό της Ουκρανίας. Σύμφωνα με τον Συνταγματάρχη των ΗΠΑ, Ντάγκλας Μακγκρέγκορ, ανώτερο συνεργάτη του The American Conservative[3], πρώην σύμβουλο του Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, παρασημοφορημένο βετεράνο και συγγραφέα: «οι απώλειες για τους Ουκρανούς έχουν φτάσει τους 20.000 νεκρούς ή τραυματίες τον μήνα». Αυτό σημαίνει μέχρι σήμερα περισσότερους από 140.000 Ουκρανούς, νεκρούς και τραυματίες. Ο Ρώσος ΥπΕθ, Σοϊγκού σε συνέντευξή του στο κανάλι Russiya 24, στις 21/9/2022, δήλωσε: «οι απώλειες των Ρώσων, σε νεκρούς και τραυματίες, ανήλθαν μόνο σε 5.937 άτομα, με το 90% των τραυματιών να έχουν επανέλθει στα μέτωπα. Ενώ, οι απώλειες των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας ανέρχονται σε περισσότερους από 100.000 νεκρούς και τραυματίες.» Δυτικές εκτιμήσεις μιλούν για περίπου 6.800[4] Ρώσους νεκρούς και τραυματίες.

β. Από τα οικονομικά κονδύλια και το είδος όπλων (μακρού βεληνεκούς;) με τα οποία η Δύση θα υποστηρίζει τους Ουκρανούς. Και, από την εξέλιξη της ρωσικής καταγγελίας, ότι εν ενεργεία αξιωματικοί, Αμερικανοί, Άγγλοι και γενικώς αξιωματικοί του ΝΑΤΟ δρουν φανερά στο έδαφος της Ουκρανίας.

γ. Από την περαιτέρω καταστροφή των ζωτικών υποδομών της Ουκρανίας. Μόνο σε μία μέρα, στους ρωσικούς βομβαρδισμούς της 10ης Οκτωβρίου 2022, κτυπήθηκαν 173 στόχοι σε όλη την Ουκρανία. Μεταξύ αυτών τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το γερμανικό Προξενείο στο Κίεβο, (Reuters Bild κ.α.) Στον καθολικό πανικό που επικράτησε, η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κίεβο κάλεσε τους Αμερικανούς να εγκαταλείψουν την Ουκρανία. Είναι ενδεικτικό ότι στην πόλη Λβιβ, κοντά στην Πολωνία, διακόπηκε το 90% παροχής ρεύματος και ύδρευσης. Ανάλογα ποσοστά ζημιών παρουσίασαν και όλες οι άλλες πόλεις-στόχοι των ρωσικών πυραύλων.


Πόσο τελικά έδαφος ανέκτησαν οι Ουκρανοί στην αντεπίθεσή τους μέχρι σήμερα;

Σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του προέδρου της Ουκρανίας, Ζελένσκι, στις 7/10/2022, τα εδάφη που ανέκτησαν οι Ουκρανοί ανέρχονταν σε 2.434 τετ.χλμ.[5] Με δεδομένο ότι ο ίδιος είχε δηλώσει ότι οι Ρώσοι ήλεγχαν το 20% της Ουκρανίας, (για την ακρίβεια 20,62%, βάσει ουκρανικών στοιχείων). Η Ενσωμάτωση στη Ρωσία αφορούσε επισήμως το 15% ουκρανικών εδαφών, καθώς το υπόλοιπο αποτελεί εμπόλεμη ζώνη. Η έκταση της Ουκρανίας πριν την έναρξη του πολέμου ήταν 603.500 τετ.χλμ. Το 20,62% εδαφών που ήλεγχε η Ρωσία ήταν 124.441 τετ.χλμ., και απέμεναν στην Ουκρανία 479.059 τετ. χλμ. Αυτά πριν την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από Ιζιούμ και Λίμαν. Άρα τα ανακτηθέντα 2.434 τετ.χλμ (από τα μέχρι πρότινος ελεγχόμενα από τους Ρώσους, 124.441 τετ.χλμ.) αντιστοιχούν στο 1,95% εδαφών. Ενώ, αν δεχτούμε τις ρωσικές επιμετρήσεις το ποσοστό είναι 1,68%. Έστω και εάν θεωρηθεί πως είναι διπλάσια τα εδάφη που ανέκτησαν οι Ουκρανοί, αυτό αποτελεί μεν περιορισμένη ήττα για τη Ρωσία, αλλά, δεν δικαιολογεί τις εξαγγελίες θριάμβου του Κιέβου και της Δύσης. Με δεδομένες τις μεγάλες ουκρανικές απώλειες πρόκειται για τον ορισμό της Πύρρειας νίκης.

Ωστόσο, από τις 5/10/22 μέχρι σήμερα, οι Ρώσοι ανέκοψαν την ουκρανική επίθεση στη Λίμαν και το 208ο Σύνταγμα Κοζάκων ανακατέλαβε τον οικισμό Ντιπρόβα, τις πόλεις Ζαΐτσεβο, Μικολάιβκα, Βεσελάια Ντολίνα και μπορούν να μπουν στο Μπάκχμουτ από τα νότια αυτής της πόλης οχυρό. Άρα όλα είναι ρευστά.


Τα μακροχρόνια σχέδια της Δύσης για διάλυση της Ρωσίας σε τέσσερα (4) τμήματα πιστοποιούνται από τα εξής:

α. Το σχέδιο τεμαχισμού που παρουσίασε ο Γερμανός Καγκελάριος, στη γερμανική Βουλή[6] το 1914,

β. Το γερμανικό Υπόμνημα Πολ Ρόρμπαχ, για δημιουργία Ουκρανίας και προσάρτηση ρωσικών εδαφών, του 1917[7],

γ. Τα νεότερα σχέδια των ΗΠΑ και της Δύσης, (Έκθεση Rand)[8] ,του 2019, τα οποία ξεκινούν από το 1978, και προβλέπουν ολοκληρωτικό πόλεμο κατά της Ρωσίας.

δ. Τα Σχέδια Ασκήσεων του ΝΑΤΟ[9], σε επαφή με την ρωσική επικράτεια και περικύκλωση αυτής, του 2022,

ε. Την άμεση, τελικά, εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, με άνδρες και πολεμοφόδια υπό την ηγεσία Αμερικής και Αγγλίας.

Κατόπιν αυτών και πολλών άλλων στοιχείων που λόγω εκτάσεως δεν επιτρέπεται η ανάπτυξή τους, η Ρωσία έχει μόνο δύο εναλλακτικές:

ή να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο απέναντι σε ολόκληρη τη Δύση ή αυτοκτονώντας επιχειρησιακά και στρατιωτικά να αποδεχθεί την σταδιακή της διάλυση.

 

 



[4] Το BBC και ο ανεξάρτητος ειδησεογραφικός ιστότοπος Mediazona, ανέφερε πως έως τις 25/9/2022, ο αριθμός Ρώσων νεκρών και τραυματιών ανέρχεται σχεδόν στους 6.800 άνδρες.

[5] Ζελένσκι, 8/10/2022, «Συνολικά, 2.434 τετραγωνικά χιλιόμετρα του εδάφους μας και 96 κοινότητες έχουν ήδη απελευθερωθεί από την έναρξη αυτής της επιχείρησης».

https://www.liberal.gr/diethni-themata/zelenski-apeleytherosame-2434-tetragonika-hiliometra

 

[6] 1914, Γερμανός Καγκελάριος Theobald von Bethmann-Hollvoeg, γερμανική Βουλή, σχέδιο για διάλυση της Ρωσίας σε τέσσερα (4) τμήματα: 1. Ουκρανία, 2. Σιβηρία, (στην οποία θα απομονωθούν οι Ρώσοι), 3. Νοτιανατολική Ομοσπονδία (Μουσουλμανικών Επαρχιών), 4. «Εναπομείνασα Ρωσία» (της Λιθουανίας, Λετονίας, Εσθονίας, υπό κεντροευρωπαϊκό έλεγχο, πράγμα που συνέβη).

[7] Rohrbach, Paul und Schmidt, Alex, «Die russische Revolution», Βδ.7 der Reihe: Die russische Gefahr, Beiträge und Urkunden zur Zeitgeschichte, hrt. von Paul Rohrbach, Stuttgart (Στουτγγάρδη) 1917, s.7 (Einleitung) και σ.95.

[8] ο.π., υποσημείωση 2.

[9] ο.π., υποσημείωση 2.


Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2022

Γιώργος Ρωμανός: Κατάργηση της Δημοκρατίας η ακύρωση της Δικαιοσύνης. Παράδοση του νερού, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, στο Υπερταμείο

 

Γιώργος Ρωμανός

Συγγραφέας Αναλυτής, Ιστορικός Ερευνητής

Κατάργηση της Δημοκρατίας η ακύρωση της Δικαιοσύνης. Παράδοση του νερού, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, στο Υπερταμείο 

Στις 30 Ιουλίου 2022 ο Ενιαίος Κυβερνητισμός, υπό την Νέα Δημοκρατία, κατάφερε άλλο ένα καίριο πλήγμα κατά της Δημοκρατίας, του Συντάγματος και της Δικαιοσύνης μας, δημοσιεύοντας τον Νόμο 4964/2022 - ΦΕΚ 150/Α/30-7-2022 (Άρθρα 113 - 201).

Και είναι Ενιαίος Κυβερνητισμός διότι άλλοτε υπό την ΝΔ, ή το ΠΑΣΟΚ ή τον ΣΥΡΙΖΑ κλπ «Δημοκρατικές Δυνάμεις» πάντοτε συμφωνούν τελικά στα μεγάλα κρίσιμα ζητήματα που βλάπτουν την χώρα, όπως π.χ.: Αδράνεια σε Κυπριακό, Μνημόνια, Ίμια, «Συμφωνία Πρεσπών», Συμφωνία ΑΟΖ με Αίγυπτο που αφήνει ακάλυπτη τη μισή Ρόδο και ολόκληρο το Καστελόριζο, και πολλά άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός.

Η ημερομηνία δημοσίευσης επιλέχθηκε σκοπίμως, ώστε οι τυχόν αντιδράσεις να εκτονωθούν τον Αύγουστο, όπου όλα υπολειτουργούν και ο λαός απουσιάζει πολύ περισσότερο από όσο απουσιάζει μονίμως στην Πολιτική.

Το μέγιστο ζήτημα του εθνοβλαβούς αυτού νόμου παρουσιάστηκε από ελάχιστες ελευθερόφρονες Ιστοσελίδες, μέσα στον Αύγουστο…, αλλά εξαφανίστηκε από τα ΜΜΕ της ντροπής, των κατασκευασμένων ειδήσεων και της βαθιά μισελληνικής προπαγάνδας των πραιτοριανών της «Λίστας Πέτσα» –ΝΔ.

Επειδή θεωρούμε το θέμα τεραστίας σημασίας το επαναφέρουμε σήμερα στις πραγματικές του διαστάσεις.

Νομικό πραξικόπημα με κατοχικό φορέα

Ο νόμος είναι το πιο πρόσφατο νομικό πραξικόπημα της ιδιωτικής «Βουλής» που έχουν στήσει επί 48 χρόνια Μεταπολίτευσης τα ολιγαρχικά, μειοψηφικά (επί συνόλου 9,9 εκατ. εγγεγραμμένων ψηφοφόρων) κόμματα του Ενιαίου Κυβερνητισμού. Αυτή η ιδιωτική «Βουλή», κατ’ επανάληψη ψηφίζει ό,τι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν! Ούτε καν στον μισό λαό που πάει στις κάλπες για να ψηφίσει, αφού ο άλλος μισός απέχει (κακώς!) από αηδία.

Έτσι, στο Ολιγαρχικό, απολύτως πρωθυπουργοκεντρικό, Πολίτευμά μας καταργήθηκε ξανά στην πράξη –και με τον πλέον εμφαντικό τρόπο– το Σύνταγμα, αγνοήθηκε (ξανά) η Δικαιοσύνη και μάλιστα σε ανώτατο επίπεδο, αφού το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) σε Μείζονα Ολομέλεια είχε αποφανθεί με συντριπτική πλειοψηφία, 25-2, ΚΑΤΑ αυτού του νόμου και των παραθύρων… που άνοιξε. Με αυτόν το νερό Αθήνας (ΕΥΔΑΠ) και Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) παραδόθηκε στο Υπερταμείο (ΕΕΣΥΠ), των Μνημονίων. Αυτό που επέβαλαν οι Τύραννοι–Δανειστές, μετά την στυγνή επιβολή κατοχικών Μνημονίων, και το αποδέχτηκαν οι ελληνώνυμοι συνεργάτες τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το Υπερταμείο κατέχει πλέον  όλες τις μεγάλες και κρίσιμες κρατικές εταιρείες τις Ελλάδος, όπως:

Α: Άμεσες θυγατρικές

1. Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ),

2. Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας (ΤΧΣ),

3. Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ),

4. Συμμετοχές 5G Α.Ε. (!!!), και

Β: Λοιπές θυγατρικές

5. Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας (ΟΑΣΑ),

6. Σταθερές Συγκοινωνίες (ΣΤΑΣΥ),

7. Οδικές Συγκοινωνίες (ΟΣΥ),

8. Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών,

9. ΔΕΗ,

10. Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Πρωτευούσης (ΕΥΔΑΠ),

11. Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης, (ΕΥΑΘ),

12. Ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ),

13. Ανώνυμη Εταιρεία Διώρυγος Κορίνθου,

14. Ελληνικές Αλυκές Α.Ε.,

15. Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης,

16. Ελληνικά Τραίνα -ΓΑΙΑ ΟΣΕ,

17. Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, ΔΕΘ-HELEXPO.

Ανέφερα επιμόνως μία προς μία όλες τις κρίσιμες Εταιρείες του ελληνικού κράτους που κατέχουν ήδη οι ξένοι δυνάστες μας με τον Δούρειο Ίππο του Υπερταμείου, τόσο ως ντοκουμέντο μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης όσο και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το μέγεθος της ανεπανάληπτης καταστροφής που έχει υποστεί η Ελλάς. Καταστροφή που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατοχή των Ναζί ή την Τουρκοκρατία.

Στην καταλήστευση αυτή έτερος πόλος είναι η ΑΑΔΕ, Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, δηλαδή όλο το Ταμείο της Ελλάδος, που κατέχει η Ε.Ε. Με αυτά τα δύο όργανα ευρωπαϊκής τυραννίας ελέγχεται απολύτως σήμερα (και για τα επόμενα 95 χρόνια) η χώρας μας. Πράγμα που ως γνωστόν επιτεύχθηκε με τα κατάπτυστα (είναι δύο…, και το Ενδιάμεσο…) Μνημόνια Τσίπρα, όπως και με εκείνα των προηγουμένων Μνημονιακών «κυβερνήσεων». Όλα βασίστηκαν σε τεχνητά ελλείματα που δημιουργήθηκαν επί τούτοις.

Η στην πράξη κατάργηση του Συντάγματος δια της αγνόησης της Δικαιοσύνης

Στο Σύνταγμα της Ελλάδος, στο άρθρο 95, παράγραφος 5, αναφέρονται ρητώς τα εξής: «5. Η διοίκηση (Σ.σ.: δηλαδή η κυβέρνηση και άπαντα τα κρατικά της όργανα) έχει υποχρέωση να συμμορφώνεται προς τις δικαστικές αποφάσεις. Η παράβαση της υποχρέωσης αυτής γεννά ευθύνη για κάθε αρμόδιο όργανο, όπως ο νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει τα αναγκαία μέτρα για τη διασφάλιση της συμμόρφωσης της διοίκησης.» Άρα το Σύνταγμα είναι σαφέστατο: ΔΕΝ μπορεί η κυβέρνηση να μην υπακούει στις δικαστικές αποφάσεις.

Όμως στην Ελλάδα, επί 48 χρόνια Μεταπολίτευσης, μετά από μία σειρά Συνταγματικών πραξικοπημάτων υπό μορφή «Αναθεωρήσεων», το Σύνταγμα στην πράξη παίζει μόνο τον ρόλο που θέλει ο εκάστοτε Ενιαίος Κυβερνητισμός. Κι αυτό γιατί όλες οι εξουσίες πλέον έχουν περάσει στον κατά το ήμισυ «ψηφισμένο» μονοκράτορα-Πρωθυπουργό της Ελλάδος και την Ολιγαρχία που αυτός εκπροσωπεί, μετά από κάθε παρωδία «εκλογών» στις οποίες, όπως προαναφέρθηκε, ψηφίζουν μόνο οι μισοί Έλληνες που έχουν δικαίωμα ψήφου.

Αυτός ο Μονοκράτορας Πρωθυπουργός διορίζει μέχρι και τον κατ’ ευφημισμό «Πρόεδρο Δημοκρατίας» –λέμε τώρα…– που βολεύει το κόμμα του. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως στην τελευταία, απολύτως προαποφασισμένη, δήθεν «ψηφοφορία» στην ιδιωτική «Βουλή» τους, ο υποψήφιος πρόεδρος «Δημοκρατίας» ήταν μόνο ένας (!) και ο λαός γνώριζε μέρες πριν τον ακριβή αριθμό των ψήφων που θα λάβαινε κατά την «ψηφοφορία»-φιάσκο από τα τότε κόμματα του Ενιαίου Κυβερνητισμού.

Ο Πρωθυπουργός αυτός, ως απόλυτος κληρονομικός άρχων μιας οικογενειοκρατικής δυναστείας, προάγει ή διορίζει όποιον θέλει σε όλο τον κρατικό μηχανισμό της χώρας μας, ακόμη και στα ανώτατα όργανα της Δικαιοσύνης. Και τούτο γιατί στα τρία ανώτατα δικαστήρια της χώρας μας: Συμβούλιο της Επικρατείας, Άρειος Πάγος, και Ελεγκτικό Συνέδριο, οι δικαστές επιλέγονται από το υπουργικό συμβούλιο, δηλαδή και πάλι από τον Πρωθυπουργό, χωρίς καν το δικαστικό Σώμα να έχει οποιοδήποτε συμμετοχή σε αυτή την κορυφαία για την ύπαρξη της Δημοκρατίας μας διαδικασία.

Με την δικτατορική ισχύ που έχει αποκτήσει στη χώρα μας αυτή η πρωθυπουργική μονοκρατορία κατήργησε στον τύπο και την πράξη, με τον πιο κυνικό τρόπο, την Αρχή Διάκρισης των Εξουσιών, Νομοθετική, Εκτελεστική Δικαστική. Μια διάκριση όνειρο-στόχο, για όλους τους λαούς που επιζητούν την Δημοκρατία, την οποία πρώτος έθεσε ο Όμηρος στην Ιλιάδα, Ραψωδία Β, 205 «…σκῆπτρόν τ᾽ ἠδὲ θέμιστας, ἵνά σφισι βουλεύῃσι…) δηλαδή «Εξουσία μεν… αλλά με Νόμους!…», κατόπιν ο Αριστοτέλης, Πολιτικά ΙΙΙ, ΙV, («ἔστι δὲ τῶν τριῶν τούτων…». Αιώνες μετά, οι ίδιες αυτές αρχές επαναδιατυπώθηκαν από τον Γάλλο φιλόσοφο, Βαρόνο ντε Μοντεσκιέ (1689–1755), όπως και από την Γαλλική Επανάσταση, και άλλους.

Γράφει ο Μοντεσκιέ στο «Πνεύμα των Νόμων»: «Όλα θα ήταν χαμένα αν ο ίδιος άνθρωπος, ή το ίδιο σώμα αρχόντων, ή οι ευγενείς, ή κάποιοι από τον λαό ασκούσαν αυτές τις τρείς εξουσίες: Εκείνη του να νομοθετείς, εκείνη του να επιλύεις τις δημόσιες υποθέσεις και εκείνη του να δικάζεις τα εγκλήματα ή τις ιδιωτικές διαφορές.»

Κι όμως και αυτή η θεμελιώδης παγκόσμια Αρχή για την οποία χύθηκαν ποταμοί αίματος, καταργήθηκε στην Ελλάδα της 48χρονης Μεταπολίτευσης με το, γνωστό, απροκάλυπτα φασίζον θράσος, τυπικό του Φιλελευθερισμού και του Νέο-φιλελευθερισμού στο οποίο δεν υστέρησε και η κατ’ ευφημισμό πλέον «Αριστερά».

Η δουλόφρων παράδοση στους ξένους Δανειστές του Νερού που

είναι Δημόσιο Αγαθό ΜΗ μεταβιβαζόμενο

Σχετικώς με τον νόμο 4964/2022, το ΣτΕ στο σκεπτικό του αναφέρει ρητώς, ότι «το Σύνταγμα απαιτεί οι ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ να βρίσκονται υπό τον ουσιαστικό έλεγχο του Ελληνικού Δημοσίου, πράγμα που σημαίνει ότι το Δημόσιο θα κατέχει την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου των δύο κοινωφελών εταιριών. Έτσι η μεταβίβαση του μετοχικού κεφαλαίου τους στην ΕΕΣΥΠ συνιστά βαρύτατη παράβαση του Συντάγματος. Και τούτο γιατί η ΕΕΣΥΠ είναι Α.Ε., Ανώνυμη Εταιρία (!), η οποία σύμφωνα με τον ιδρυτικό της νόμο, είναι Αμιγώς Κερδοσκοπικός Ι δ ι ω τ ι κ ό ς Φορέας με σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου για την «εξυπηρέτηση» των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδος. Αυτοί οι σκοποί της ΕΕΣΥΠ, πάντοτε σύμφωνα με το σκεπτικό του ΣτΕ, είναι παντελώς ασύμβατοι προς τον κοινωφελή προορισμό που έχουν οι δημόσιες υπηρεσίες, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, καθώς το νερό της χώρας είναι Δημόσιο Αγαθό προορισμένο για τον λαό της και δεν μπορεί να κατέχεται από οποιονδήποτε.

Κι όμως παρά το ότι το ΣτΕ έκρινε τον νόμο αντισυνταγματικό, η «κυβέρνηση» της Νέας Δημοκρατίας, παραβιάζοντας Σύνταγμα και Δίκαιο, σε μια ανίερη μάζωξη στην ιδιωτική τους «Βουλή» ψήφισαν τον παράνομο νόμο-τερατούργημα.

Έγκλημα εκ προμελέτης, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη χειρότερο: η εμμονή της αντιδημοκρατίας στο θέμα. Διότι ο Ενιαίος Κυβερνητισμός ξεκίνησε την όλη διαδικασία το 2016, επί κυβέρνησης Τσίπρα, μόνο που τότε δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν την «δουλειά». Έτσι με τα τωρινά Άρθρα 114 και 115 του ν.4964/2022, το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών του Δημοσίου στις ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΘ, δεν μεταβιβάζεται απλώς ξανά στο Υπερταμείο, αλλά νομιμοποιείται η ισχύ της μεταβίβασης αυτής αναδρομικά, από το 2016. Πράγμα που σημαίνει, αναδρομική καταλήστευση των όποιων εσόδων υπήρξαν από το 2016 έως το 2022!

Μάλιστα, με απύθμενο θράσος, ο εν λόγω νόμος, εμπεριέχει και «πρόνοιες» ώστε να μην παραπεμφθεί το θέμα ποτέ ξανά στο ΣτΕ! «Πρόνοιες» που μας θύμισαν εκείνες της διεθνώς παράνομης «Συμφωνίας των Πρεσπών», του κ. Τσίπρα. Δεν υπάρχει προηγούμενο, ούτε καν στην πολλαπλά αμαρτωλή 48χρονη Μεταπολίτευση, μιας τόσο κυνικής κατάργησης των Αρχών: α. του Ήδη Δεδικασμένου και β. της Διάκρισης των Εξουσιών.

Αυτή είναι η «Γ΄ Δημοκρατία» , όπως την κατάντησαν μετά το 1974, κλείνοντας τον δρόμο σε μια α λ η θ ι ν ή, προοδευτικά πιο ά μ ε σ η Δημοκρατία, που αποτελεί όραμα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων.

 


Πέμπτη 25 Αυγούστου 2022

#Ρωμανός Γιώργος Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η Υποκλοπές και κατάργηση των δημοκρατικών Θεσμών στην Ελλάδα

Γιώργος Ρωμανός

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η  https://www.youtube.com/watch?v=qV3bG0ktgiw

Υποκλοπές και κατάργηση δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα

ΑΝΤΙ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΝΙΑΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΣΜΌΣ στην ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, 1974-2022


Δημοσιεύονται 4 μοναδικά ντοκουμέντα που εντόπισε ο ΓΡ στα διεθνή ΜΜΕ και μετέτρεψε σε εικόνες, ελεύθερες προς αντιγραφή και κοινοποίηση, όπως είναι και ολόκληρη η συνέντευξη.

Προτείνεται η εγγραφή σας στο κανάλι You Tube: Γιώργος Ρωμανός -Βίντεο και στο blog Γιώργου Ρωμανού romanosg.blogspot

Σε αυτά θα βρείτε σημαντικές -από πλευράς ντοκουμέντων και στοιχείων- Συνεντεύξεις και Κείμενα του Γιώργου Ρωμανού.

Η συνέντευξη δόθηκε στον Κωνσταντίνο Τουτσίδη, στον FOCUS FM, 103,6, στις 20-8-22



.









 

Σάββατο 30 Ιουλίου 2022

#Γιώργος Ρωμανός: Ο συγγραφέας μιλά για το βιβλίο του

#Γιώργος Ρωμανός: Ο συγγραφέας μιλά για το βιβλίο του:



Ο ανυπότακτος / 
Η αληθινή Ιστορία του "Εθνικού Διχασμού",
κατά την παρουσίαση του βιβλίου του που έγινε
στην αίθουσα της ¨Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών", στην Αθήνα, στις 29/6/2022.
Και, παραθέτει στοιχεία βάσει ντοκουμέντων που ανατρέπουν τα ψεύδη και την προπαγάνδα του "Ενιαίου Κυβερνητισμού"  στην νεότερη ελληνική Ιστορία, του 20ου αι. 

Κυριακή 17 Ιουλίου 2022

#Γιώργος Ρωμανός, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ βιβλίου: #Ο ανυπότακτος -Αος Εισηγητής, Δρ Ηλίας Ηλιόπουλος, 29-6-2022


Βίντεο με την εισήγηση του Α΄ Εισηγητή, Δρ Ηλία Ηλιόπουλου, του Πανεπιστημίου του Μονάχου, στην παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στην αίθουσα της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, Αθήνα, 29/6/2022.



#Γιώργος Ρωμανός, #Ο ανυπότακτος, Η αληθινή Ιστορία του «Εθνικού Διχασμού», Σελ. 500, Εκδόσεις Λειμών, 2022.

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ–ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: Νικηταρά 2-4, Αθήνα, 106 78, τηλ. 210-32 27 323, e-mail: ekd.limon@gmail.com

 

Περίληψη 

Ο ανυπότακτος, κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, ήταν υπαρκτό πρόσωπο που εκ της θέσεώς του βίωσε και κατέγραψε άγνωστα μέχρι σήμερα τμήματα της ελληνικής Ιστορίας. Η μετωνυμία του ονόματός του οφείλεται στο ότι οι επίγονοί του ζουν... Όλα τα δημόσια πρόσωπα, στρατιωτικοί, πολιτικοί και μη, εμφανίζονται με τα πραγματικά τους ονόματα σε ένα θρίλερ πολέμου, κατασκοπίας, έρωτα και λεπτομερούς καταγραφής της καθημερινότητας βάσει ντοκουμέντων.

Το βιβλίο αποτελεί το πρώτο, αυτοτελές, τμήμα μιας τριλογίας με κυρίαρχο θέμα την αληθινή Ιστορία του Εθνικού Διχασμού. Αντί της στεγνής ιστοριογραφίας επιλέχθηκε σκόπιμα η λογοτεχνική αφήγηση με τον τρόπο του Ομήρου. Έτσι με την παράθεση και στοιχείων της προσωπικής ζωής των απλών ανθρώπων, αλλά και των μοιραίων για την χώρα μας ηγετών αποδίδεται πληρέστερα το πολιτικό και ιστορικό κλίμα της εποχής.

Η πολυετής συγγραφή του βιβλίου βασίστηκε στις αφηγήσεις και τα Σημειωματάρια του ανυπότακτου τα οποία διασώθηκαν από τους επιγόνους του. Με αφετηρία αυτά ερευνήθηκαν περισσότερες από 260 πηγές, που συνιστούν μία από τις μεγαλύτερες έρευνες του θέματος. Χρησιμοποιήθηκαν: αποχαρακτηρισμένα απόρρητα έγγραφα των υπουργείων εξωτερικών ΗΠΑ, Ρωσίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Ιταλίας, και του Βατικανό, βιβλία, περιοδικά, αναξιοποίητα αρχεία της Βουλής των Ελλήνων, μεγάλα και μικρά ιδιωτικά αρχεία, εφημερίδες, και διάφορες άλλες εκδόσεις.


Η καταιγιστική δράση αρχίζει τον Ιανουάριο του 1916, στην βάναυσα κατακτημένη από τους «Συμμάχους» Κέρκυρα. Όμως οι αποκαλύψεις ξεκινούν από την Κρήτη του 1816, με λεπτομερή παράθεση ντοκουμέντων που σχετίζονται με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, καθώς και άλλα ύστερα στοιχεία που αφορούν τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄. Τα γεγονότα διαδραματίζονται:

α. στην ιστορικά μοναδική και ενιαία Ήπειρο, τμήμα της οποίας είναι η επινοημένη «Βόρειος Ήπειρος» με το πάντοτε ανοιχτό και σήμερα «βορειοηπειρωτικό» ζήτημα.

β. στην με ελληνική προδοσία κατακτημένη από τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ Θεσσαλονίκη –Πόλη Περιχαρακωμένο Στρατόπεδο, σύμφωνα με την επίσημη ορολογία της ΑΝΤΑΝΤ–, όπου και το σκοτεινό παρασκήνιο της κυβέρνησης «Εθνικής Αμύνης» η οποία έφερε τον Εθνικό Διχασμό.

γ. στη Μακεδονία, και την αποκλεισμένη από τους «Συμμάχους» Αθήνα, τον Ιούνιο του 1916.

***

Γιατί τώρα αυτό το βιβλίο;


Το θέμα του Εθνικού Διχασμού, έχει δυστυχώς καταστεί για εμάς τους Έλληνες πάγια φυλετική παράμετρος από αρχαιότατων χρόνων μέχρι και σήμερα, ενώ όλα δείχνουν πως θα ισχύσει και στο μέλλον.

Την συγκέντρωση του υλικού αυτού του βιβλίου, όπως και για τα άλλα δύο της τριλογίας που θα ακολουθήσουν, ο συγγραφέας την ξεκίνησε αμέσως μετά την προδοσία της Κύπρου, το 1974, συγκλονισμένος από τα γεγονότα που βίωσε, καθώς σε κάποια κρίσιμα από αυτά υπήρξε έως και αυτόπτης μάρτυς. Σκοπός του, πρώτα να μάθει ο ίδιος και μετά να καταλάβει γιατί η Ελλάδα αυτοκαταστρέφεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η αναζήτηση και εύρεση αδιάψευστων ντοκουμέντων έγινε γι’ αυτόν σκοπός ζωής. Η επί της τριλογίας σύνθεση εγγράφων και στοιχείων, αλλά με αυστηρά λογοτεχνικό τρόπο και όχι στεγνά ιστορικό, διήρκεσε 8 χρόνια.

Με δεδομένο ότι οι νεοέλληνες δεν γνωρίζουν την αληθινή Ιστορία τους, ο Ρωμανός προτείνει μια δική του φράση: «πρώτα το ντοκουμέντο και μετά η άποψη

Δεν είναι υπερβολή το να πούμε πως με αυτό το βιβλίο συντρίβονται ιστορικά ψεύδη ενός και πλέον αιώνος.


Στον Ανυπότακτο αποδεικνύεται με στοιχεία ότι η ελληνική Ιστορία του 20ου αι., (εκλεκτικό πεδίο της εν γένει έρευνας του συγγραφέα), έχει παραμορφωθεί ολοκληρωτικά, με αποτέλεσμα οι νεοέλληνες να θεωρούν την προπαγάνδα τής μιας δεσπόζουσας παράταξης, επί εκατό και πλέον χρόνια, σαν «Ιστορία τους».

Όπως και στα χρόνια του Ανυπότακτου έτσι και σήμερα η ελληνική Δημοκρατία πάσχει βαρύτατα. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πως και οι τελευταίες κυβερνήσεις στην χώρα μας εκλέγονται με ένα ποσοστό ψήφων περί το 20% επί του συνόλου των Ελλήνων που έχουν δικαίωμα ψήφου. Το υπόλοιπο 70-80% του λαού (εδώ και 100 χρόνια τουλάχιστον) έχει εντελώς διαφορετική άποψη από τους κυβερνώντες, για το τι ωφελεί την πατρίδα και το έθνος. Εξαίρεση αποτελούν τα έπη 1912-13, 1940 και ο αγώνας του ελληνικού στρατού 1946-1949.


Στο βιβλίο, ο ιστορικός χρόνος της έρευνας δεν μπορούσε να είναι σημειακός. Έτσι το πολιτικοστρατιωτικά φοβερό 1916, με τον Α΄ΠΠ να μαίνεται σε όλα τα μέτωπα και τον «Εθνικό Διχασμό» στην Ελλάδα να κορυφώνεται είναι το κέντρο ενός κύκλου περιγραφόμενων ιστορικών γεγονότων που ξεκινούν από την Κρήτη, του 1816. Τα ντοκουμέντα που παρουσιάζει  ο συγγραφέας είναι εν πολλοίς άγνωστα, τα περισσότερα σκοπίμως αποκρυβώμενα και οπωσδήποτε συγκλονιστικά.

Αν και δεν το δηλώνει ρητά ο συγγραφέας, συμπεραίνεται από τα γραφόμενά του στο βιβλίο, ο Εθνικός Διχασμός ξεκινά από το 1909, με το αποτυχημένο κίνημα στου Γουδή το οποίο ακυρώθηκε τελικά μέσω των εφημερίδων (!) από τον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο, και κορυφώθηκε με την Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Όλο αυτό το διάστημα, 1909-1922 συσσωρεύονταν και εκδηλώνονταν ακραία διχαστικά γεγονότα ενώ η πολιτική σκηνή εφλέγετο υπόγεια ή και φανερά από μίση και θανατηφόρα πάθη. Αντίθετα, σχεδόν όλοι οι ιστορικοί θεωρούν, ότι ο Εθνικός Διχασμός αφορούσε μόνο τα χρόνια 1915-1917. Αυτό διαψεύδεται και μόνο από το γεγονός, ότι στις 14 Ιουνίου 1917 ο Ελευθέριος Βενιζέλος ορκίστηκε σαν πρωθυπουργός-δικτάτορας κατόπιν πολεμικής επέμβασης της ΑΝΤΑΝΤ η οποία είχε βομβαρδίσει την Αθήνα τον Νοέμβριο του 1916 και την κατείχε με στρατεύματα από τις 29 Μαΐου 1917. Ο Βενιζέλος ξεκίνησε την δικτατορική του διακυβέρνηση βασιζόμενος στον Στρατιωτικό Νόμο που είχαν κηρύξει οι Γάλλοι στην Ελλάδα, κατόπιν ανέστειλε κρίσιμα άρθρα του Συντάγματος, δεν συγκαλούσε την Βουλή, επί μακρόν δεν υπέγραφε νομοθετικές πράξεις, και κυβερνούσε με προσωπικά διατάγματα υπό τον απόλυτο έλεγχο των Γάλλων, όπως του μη κατέχοντος Διαπιστευτήρια για την Ελλάδα και συνεπώς παράνομου Γάλλου «Αρμοστή Αφρικανικών Αποικιών» Σαρλ Ζονάρ, του στρατηγού Ρενιό και του ναυάρχου Ντε Φουρνιέ του οποίου τα καταδρομικά είχαν βομβαρδίσει την Αθήνα, το 1916.

Μέχρι τις 4 Νοεμβρίου 1920, οπότε και έχασε τις εκλογές που είχε προκηρύξει ο ίδιος, διενήργησε σειρά από πογκρόμ με διώξεις και εκτελέσεις των πολιτικών του αντιπάλων τους οποίους είτε τους εκτελούσε –μέσω αποφάσεων στρατοδικείων– είτε τους εξόριζε και τους καταδίκαζε σε θάνατο εν εξορία, είναι χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις του Ιωάννη Μεταξά και άλλων επιφανών πολιτικών. Ο Βενιζέλος ως πρωθυπουργός και ταυτόχρονα ως Υπουργός Στρατιωτικών υπέγραψε –μακράν– τις περισσότερες καταδίκες σε θάνατο Ελλήνων πολιτών και στρατιωτικών από οποιονδήποτε άλλον άσκησε τα ίδια αξιώματα στην Ελλάδα.

Στο πώς διαστρεβλώνεται η ελληνική Ιστορία αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση ο τρόπος που παρουσιάζει τα γεγονότα η ευρέως διαδεδομένη Βικιπαίδεια, ήδη από την αρχή του λήμματος «Εθνικός Διχασμός» (τα μαύρα γράμματα δικά μας): «ήταν σειρά από εμφύλιες διαμάχες με ζητούμενο τη συμμετοχή της Ελλάδος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, 1914-1918, οι οποίες διαίρεσαν (και γεωγραφικά) τη χώρα σε δύο αντίπαλες παρατάξεις που αντικατόπτριζαν τους αντιμαχόμενους συνασπισμούς του Πολέμου, και την οδήγησαν στο πλευρό της Τριπλής Συνεννόησης (ΑΝΤΑΝΤ), το 1917, και σε κατάσταση μειωμένης εθνικής κυριαρχίας (αρμοστεία), με την ενότητα του έθνους (και για πρώτη φορά και του στρατού) διασπασμένη για τα επόμενα 20 χρόνια.»

Εδώ βλέπουμε με πόση τεχνική παρουσιάζεται ότι δήθεν η πλευρά των υπονοουμένων ως «αντιβενιζελικών» είχε ταχθεί δήθεν υπέρ της Γερμανίας και των λεγόμενων «Κεντρικών Δυνάμεων» πράγμα που ουδέποτε συνέβη, γιατί οι αντίπαλοι του Βενιζέλου επέλεγαν την ουδετερότητα μόνο και μόνο επειδή η ΑΝΤΑΝΤ δεν τους εξασφάλιζε σαφή εδαφικά ανταλλάγματα υπέρ της Ελλάδος. Ρητώς είχε δηλωθεί από την ανώτατη πολιτειακή ηγεσία της χώρας μας πως θα τάσσονταν με την ΑΝΤΑΝΤ εάν αυτή εξασφάλιζε τα αιτηθέντα εδαφικά ανταλλάγματα, και σε κάθε περίπτωση δεν θα πολεμούσαν οι Έλληνες εναντίον της. Έτσι η Βικιπαίδεια παρουσιάζει μόνο τη μία πλευρά, αυτήν που οδήγησε την Ελλάδα στην ΑΝΤΑΝΤ, και αποσιωπά τελείως την άλλη πλευρά. Αλλά αυτή που αποσιωπάται ήταν η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, περισσότερο από το 70% της εποχής εκείνης η οποία, όπως προαναφέρθηκε επιζητούσε την ουδετερότητα επειδή η ΑΝΤΑΝ δεν έδινε στους Έλληνες ως ανταλλάγματα εδάφη των προαιώνιων ελληνικών πατρίδων, ήτοι την Ήπειρο, τα νησιά του Αιγαίου, την Ιωνία, την Κύπρο, με απώτερο και πολλαπλώς δηλωθέντα δημοσίως στόχο την ανακατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως.

Από την άλλη πλευρά συμπεριλαμβάνεται στην φράση «σειρά από εμφύλιες διαμάχες» και ο πραγματικός πόλεμος που διενήργησαν τον Νοέμβριο του 1916, οι αντίθετοι με την πολιτική του Βενιζέλου εναντίον των στρατευμάτων της ΑΝΤΑΝΤ και οι μάχες που έγιναν στις περιοχές Ρουφ, Καλλιθέας, Φιλοπάππου, Ακροπόλεως και στο Ζάππειο κατά τις οποίες νικήθηκαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ. Και βέβαια αυτό δεν λέγεται «εμφύλια διαμάχη».

Όπως δεν είναι ευρέως γνωστό από τις αρχές του 1914 υπάρχουν καταγεγραμμένες τουλάχιστον τέσσερεις (4) συγκεκριμένες προτάσεις της ανώτατης πολιτειακής ελληνικής ηγεσίας της χώρας μας, για συμμετοχή στον πόλεμο με την πλευρά της ΑΝΤΑΝΤ, αφού όμως συμφωνηθούν τα προαναφερθέντα ανταλλάγματα. Ωστόσο καμία από αυτές τις προτάσεις δεν δέχθηκε η ΑΝΤΑΝΤ, με πρωτοστάτη των αρνήσεων τον Τσόρτσιλ ο οποίος επιζητούσε συστηματικά την συμμαχία με τους Βουλγάρους, παρά το ότι οι Έλληνες τους είχαν επανειλημμένα κατανικήσει και το λογικό θα ήταν οι Άγγλοι να επιζητούν την συμμαχία των Ελλήνων.

Σημειώνεται πως η πρώτη πρόταση υπέρ της ουδετερότητος, ανήκε από κοινού τόσο στον βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄ όσο και στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο ο οποίος κατόπιν άλλαξε γνώμη...

Κορυφαία γεγονότα

Το βιβλίο επικεντρώνεται σε μια σειρά σημαντικών ιστορικών και πολιτικών θεμάτων τα οποία συνοδεύονται από πολλά μικρότερα αλλά κρίσιμα. Στοιχείο κλειδί αποτελούν και οι αφηγήσεις της καθημερινής ζωής των απλών ανθρώπων, όπως και των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών. Εξαιρετικά σημαντικά γεγονότα είναι:

1.     Όσα συνέβησαν στην ενιαία και αδιαίρετο Ήπειρο των Ελλήνων η οποία φτάνει μέχρι το ιστορικά βεβαιωμένο «Βυζαντινόν Όριον» βορείως των Τυράννων και του ποταμού Σκούμπι, και η απελευθέρωση των πόλεων: Χιμάρας, από τον Σπ. Σπυρομήλιο και το αντάρτικο σώμα του, 5/10/1912, και της Κορυτσάς, αντιστοίχως από τον Παν. Δαγκλή, 7/12/1912. Μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων (21 Φεβρουαρίου 1913) από τον τουρκικό ζυγό, ο Ελληνικός στρατός συνέχισε ελευθερώνοντας και άλλες πόλεις της Ηπείρου μέχρι έξω από τον Αυλώνα. Επακολούθησε ο πολυμέτωπος ηρωικός ένοπλος αγώνας των Ελλήνων Ηπειρωτών ο οποίος κορυφώθηκε με την ανακήρυξη του κράτους της Ανεξάρτητης Ηπείρου, στις 17 Φεβρουαρίου 1914. Ένα κράτος που εξέλεξε τοπικούς βουλευτές, οι οποίοι επισκέφθηκαν το ελληνικό κοινοβούλιο, είχε ένοπλες επαναστατικές δυνάμεις, δημιούργησε λιμενικές αρχές, εξέδωσε δικό του γραμματόσημο και διακινούσε ως κράτος τα προβλεπόμενα δημόσια έγγραφα.

     Όμως με την επέμβαση των ξένων δυνάμεων, Ιταλίας, Αυστροουγγαρίας, υπό τον συντονισμό της Αγγλίας, η απελευθερωμένη περιοχή μετονομάστηκε σε «Βόρειο Ήπειρο», μία γεωγραφική έκταση που βρίσκεται περίπου στο κέντρο της ενιαίας Ηπείρου των Ελλήνων, έναν όρο που τον αποδέχτηκε η κυβέρνηση Βενιζέλου. Τελικά, ακυρώθηκε το κράτος της απελευθερωμένης Ανεξάρτητης Ηπείρου και στη θέση της κατασκευάστηκε ένα άλλο επινοημένο κράτος με μια εξίσου επινοημένη εθνότητα κατοίκων προερχόμενη από συνένωση ετερόκλητων φύλων, όπως έγινε πρόσφατα και με τα Σκόπια.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται λεπτομερή ιστορικά, εθνολογικά και γλωσσολογικά στοιχεία περί των εννοιών Έλληνας Ηπειρώτης, Αρβανίτης και Αλβανός.

2.     Η αγόρευση στο ελληνικό κοινοβούλιο του Ελευθερίου Βενιζέλου, στις 2 Μαρτίου 1913, και όσα είπε περί «ανυπαρξίας σπονδυλικής στήλης της Ελλάδος» εάν αυτή επέμενε να διατηρεί στο κράτος της τις απελευθερωμένες πόλεις της Μακεδονίας, με επίκεντρο την Καβάλα και επεκταθεί στην Θράκη.

Η στάση του Βενιζέλου δεν άλλαξε ούτε πριν την υπογραφή της κρισιμότατης για την χώρα μας Συμφωνίας του Βουκουρεστίου, στις 28 Ιουλίου 1913, οπότε κατόπιν επεμβάσεως του Γερμανού Κάϊζερ υπέρ της Ελλάδος αποδόθηκε τελικά η Μακεδονία σε αυτήν, ενώ οι Άγγλοι ήθελαν να εκχωρηθεί στην Βουλγαρία.

3.     Στις αρχές του 1915 ο Βενιζέλος, επιμένοντας στην πολιτική του, υπέβαλλε στον βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄ τρία (3) γραπτά Υπομνήματα-επιστολές για παράδοση της Μακεδονίας στους Βουλγάρους τα οποία μετά την διαφωνία του με τον Κωνσταντίνο τα δημοσίευσε ο ίδιος σε γαλλικές εφημερίδες, σπάζοντας το απόρρητο των εθνικών υποθέσεων με εξευτελιστικό τρόπο για τον Έλληνα ανώτατο άρχοντα. Αυτή ήταν και αιτία που ο βασιλιάς αποδέχθηκε την παραίτηση του Βενιζέλου και από αυτό το γεγονός θεωρείται πως ξεκινά ο Εθνικός Διχασμός, πράγμα όμως, όπως προαναφέρθηκε, δεν απετέλεσε την μόνη αιτία, αλλά μία μόνο κορύφωση των συνεχών διαφωνιών στα εθνικά θέματα μεταξύ των δύο ανώτατων πολιτειακών παραγόντων, βασιλέως και πρωθυπουργού.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΒΙΒΛΙΟΥ, σελίς 231:

«…Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Φεβρουάριο του 1915, ο Βενιζέλος έστειλε στον Κωνσταντίνο τρεις επιστολές-υπομνήματα· το τρίτο στις 17 Φεβρουαρίου, με τα οποία του πρότεινε να παραχωρηθούν οι Σέρρες, Δράμα, Καβάλα στη Βουλγαρία, προκειμένου αυτή να μείνει ουδέτερη. Είχε, όπως σου ξαναείπα, εμμονή με το να παραδώσει ελληνικά εδάφη στους Βούλγαρους. Τότε εμφανίστηκε και ένα δήθεν αντάλλαγμα, από τους Άγγλους, ότι θα έδιναν στην Ελλάδα την περιοχή της Σμύρνης, ή και άλλα Βιλαέτια. Ωστόσο ο Βενιζέλος δεν εξηγούσε το πώς οι Άγγλοι έταζαν στην Ελλάδα σημαντικότατες επαρχίες της Τουρκίας τις οποίες κατείχαν οι Τούρκοι και τις υπερασπίζονταν μαζί με τους Γερμανούς συμμάχους τους. Ειδικά εκείνο τον καιρό που οι Γερμανοί νικούσαν σχεδόν σε όλα τα μέτωπα. Αλλά, αμέσως αποδείχτηκε, ότι αυτή η αντιπροσφορά ήταν μια μπλόφα της Αγγλίας, την οποία γρήγορα απέσυρε, καθώς οι υπόλοιποι στην ΑΝΤΑΝΤ δεν είχαν ιδέα! Μάλιστα οι Ιταλοί όχι μόνο διαφωνούσαν να παραχωρηθεί οτιδήποτε από την Ιωνία στους Έλληνες, αλλά θεωρούσαν ότι την Σμύρνη έπρεπε να την πάρουν αυτοί. Ωστόσο, με αυτό το κυνικό ψέμα τους οι Άγγλοι και ο Βενιζέλος δεν λογάριαζαν το κυριότερο: πώς η Ελλάδα θα παρέδιδε εδάφη της Ανατολικής Μακεδονίας τα οποία ο στρατός της είχε απελευθερώσει με ποταμούς αίματος μόλις δυο χρόνια πριν; Έτσι, ο Κωνσταντίνος διαφώνησε με τον Βενιζέλο. Κι εκείνος τον εκδικήθηκε ύπουλα, όπως συνήθιζε: διασύροντας δημόσια τον αντίπαλό του. Και, δημοσίευσε τις τρεις επιστολές του στις γαλλικές εφημερίδες, ξεφτιλίζοντας τον Έλληνα βασιλιά.

Όταν ο Δημήτρης έμαθε τις λεπτομέρειες έμεινε άφωνος. Στην ιδιόγραφη επιστολή του που έστειλε ο Βενιζέλος στον βασιλιά Κωνσταντίνο, με ημερομηνία 17 Φεβρουαρίου 1915, αναφερόταν ειδικά στη Δράμα και την Καβάλα και επέμεινε με απερίγραπτο κυνισμό στο να παραδοθούν αυτές στους Βουλγάρους, ώστε οι Βουλγαρία να αποκτήσει λιμάνι και πρόσβαση στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα ο Βενιζέλος έγραφε:

«…Η παραχώρησις της Καβάλας είναι βεβαίως θυσία οδυνηροτάτη, αισθάνομαι δε αίσθημα βαθύτατου ψυχικού άλγους, εισηγούμενος αυτήν. Αλλά δεν διαστάζω να την προτείνω. […]…η παραχώρησις του τμήματος Δράμας – Καβάλας θα γίνει υπό τον ρητόν όρον ότι η βουλγαρική κυβέρνησις θα εξαγοράσει τας περιουσίας πάντων εκείνων όσοι θελήσωσι εκ του παραχωρηασθησομένου μέρους. Ουδ’ αμφιβάλλω ότι πάντες μέχρις ενός οι ομογενείς του μέρους τούτου, εκποιούντες τας περιουσίας αυτών θα σπέυσωσι να μεταναστεύσωσιν εις την αναδημιουργηθησομένη εν Μικρά Ασία νέαν Ελλάδα, αυξάνοντες και ενισχύοντες τον ελληνικόν πληθυσμόν αυτής […] υπό τοιούτους όρους Μεγαλειότατε, πιστεύω ακραδάντως ότι πρέπει να τεθεί κατά μέρος πας δισταγμός.»  

4.     Η με ελληνική προδοσία κατάκτηση της Θεσσαλονίκης από τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ, Άγγλων, Γάλλων, Ιταλών, Ρώσων, στις 17-18 Σεπτεμβρίου 1915, και η επίσημη μετατροπή της σε «Περιχαρακωμένη Πόλη Στρατόπεδο», που εκτείνονταν από τον Γαλλικό ποταμό μέχρι της όρια της Χαλκιδικής, υπό την διακυβέρνηση του ανακηρυχθέντος με «Συμμαχικό» διάταγμα δικτάτορα, Γάλλου στρατηγού Σαράιγ, διάταγμα το οποίο υπέγραψε ο ίδιος. Είχε προηγηθεί και πάλι με ελληνική προδοσία η κατάκτηση της Λήμνου από τους «Συμμάχους», στην οποία οπισθοχώρησαν τα νικημένα στρατεύματά τους μετά την εξόχως συντριπτική ήττα τους σε Δαρδανέλια και Καλλίπολη.

Η κατάκτηση της Θεσσαλονίκης αποδίδεται στο βιβλίο ώρα με την ώρα με ακριβή περιγραφή προσώπων και γεγονότων μέσα από ντοκουμέντα.

5.     Η βάναυσα κατακτημένη από τους «Συμμάχους» Κέρκυρα, 29 Δεκεμβρίου 1915, και η μετατροπή της σε στρατιωτική βάση της ΑΝΤΑΝΤ, παρά το γεγονός ότι το νησί διατελούσε σε καθεστώς Διεθνούς Ουδετερότητας και απαγορευόταν η ανάπτυξη ξένων στρατευμάτων σε αυτό.

6.     Ιστορικά και δημοτολογικά στοιχεία για το ποιος ήταν ο Βενιζέλος της κρητικής περιόδου, αλλά και μετά μέχρι τον Εθνικό Διχασμό, όπως και αντίστοιχα στοιχεία για την οικογένεια Μητσοτάκη.

7.     Ο ρόλος του Βασίλη Ζαχάροφ και τα δάνειά του στον Βενιζέλο. Η κρίσιμη επιστολή Γεωργίου Αβέρωφ προς Βενιζέλο, για συγκεκριμένο δανεισμό από τον Ζαχάροφ, στις 25 Μάϊου 1916, και ποιος ήταν ο Δικηγόρος που συνέταξε το σχετικό Συμφωνητικό.

8.     Οι πρώτοι Έλληνες Κομμουνιστές και οι διεθνείς διασυνδέσεις τους σε Κέρκυρα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα.

9.     Η πολιτική δράση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

10. Η πολιορκία του φυλακίου Ρούπελ από τον στρατηγό-δικτάτορα Σαράιγ με γαλλικές και αγγλικές δυνάμεις και οι επιπτώσεις για την Ελλάδα.

11. Τα τεράστια δάνεια του Βενιζέλου από τους «Συμμάχους» (έγγραφα και επιστολές ξένων πρέσβεων). Η «Νόταμ», της 30ης Μάϊου 1916, που διέλυσε το ελληνικό κράτος και τον ελληνικό στρατό. Ποιος την συνέταξε και ποιοι την επέβαλλαν.

 

Τα κρίσιμα γεγονότα στο βιβλίο είναι πολλά, το ίδιο και τα ντοκουμέντα των οποίων αναφέρεται οι πηγές και τα πρωτότυπα κείμενα παρατίθενται αυτολεξεί μέσα σε εισαγωγικά. Ζητούμενο η Ιστορική αλήθεια και η αποκατάστασή της.

 

Στην αρχή του βιβλίου υπάρχουν στην σελίδα 9 τρία αποφθέγματα. Το πρώτο λέει:

«Δε σε βάζουν σε μπελά όσα δε γνωρίζεις,

αλλά τα κατασκευασμένα γεγονότα

που θεωρούσες σαν αληθινά.»

Μαρκ Τουέιν


Το δεύτερο:

«Αυτά έχει η πολιτική. Είναι ζήτημα ισορροπίας.

Δεν πρέπει να περιμένουμε συνέπεια από τα μεγάλα έθνη.

Μερικές φορές έχουν ευγένεια και καλοσύνη.

Άλλοτε τα ίδια έθνη είναι απερίγραπτα γλοιώδη.»

Ουίνστον Τσόρτσιλ

 

Και το τρίτο του Γιώργου Ρωμανού:

«Όποιος δεν γνωρίζει ή δεν αποδέχεται την πραγματική Ιστορία του είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει τις τραγωδίες της.»

 

Τα συμπεράσματα ανήκουν στον αναγνώστη.