Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Ζητείται λαός

___________________________________________________


Γιώργος Ρωμανός

Ζητείται Λαός

συγνώμη και η ανοχή στο λάθος αποτελούν ουσιώδη χαρακτηριστικά της ανθρωπιάς προς τον Άλλον και, ουσιαστικά, είναι αντί–δωρο αγάπης προς τον εαυτό μας. Όμως, έχει τεράστια σημασία τι ονομάζουμε λάθος. Γιατί, π.χ., αν κάποιος αφαιρέσει έστω και μία ζωή ή οδηγήσει ανθρώπους σε αυτοκτονία ή, με τις πράξεις του, καταστρέψει την κοινωνική και πολιτική ζωή εκατομμυρίων πολιτών, τότε δεν πρόκειται για ένα απλό λάθος, αλλά για έγκλημα. Και, δεν ξεμπερδεύει λέγοντας απλά, «έκανα λάθος» ή «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη». Ακριβώς, αυτή η «ευθύνη», σε ευνομούμενες πολιτείες, ελέγχεται σε δίκη, και επιφέρει αναλογούσα ποινή. Προφανής είναι και η αντιστοίχηση, όταν έχουμε σύνολα ατόμων τα οποία, κατ’ επανάληψη, κάνουν το ίδιο «λάθος». Και, όπως έχει γραφεί: «το να σκοντάφτεις συνεχώς στην ίδια πέτρα, δεν σημαίνει ότι κάνεις διαρκώς λάθος, αλλά ότι είσαι ηλίθιος».
Αν ψηφίσουν κάποιοι μία φορά, κατά λάθος, έναν δημαγωγό, που τους εξαπάτησε, αυτό μπορεί να συγχωρηθεί. Αλλά, όταν οι ίδιοι πολλοί ψηφοφόροι ψηφίζουν με εμμονή, επί δεκαετίες, ηγέτες που ζημιώνουν τη χώρα, τότε το θέμα δεν καλύπτεται από το χαρακτηρισμό τους, ως ηλίθιους, αλλά θέλει βαθύτερη ανάλυση.
Μετά τη Μεταπολίτευση, ο λαός, στην πλειοψηφία του, εμφανίζεται ότι, δήθεν, δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει τη Δημοκρατία από τον εξόφθαλμο Λαϊκισμό, ο οποίος, στις μέρες μας, μεταλλάχθηκε σε δοτή κυβέρνηση, ελεγχόμενη από ξένους Επικυρίαρχους. Η κατάσταση αυτή ονομάστηκε Κρίση, αλλά η Κρίση συνέβαινε κατά τα προηγούμενα 37 χρόνια. Και όσα ζούμε είναι τα αποτελέσματά της. Έτσι, σήμερα διακυβεύεται το μέλλον των επόμενων γενεών, το πολίτευμα και η Εθνική κυριαρχία της χώρας μας. Την απώλεια Εθνικής κυριαρχίας, την επιτάσσει ξεκάθαρα η Δανειακή Σύμβαση, στο άρθρο 14.5, και το Μνημόνιο που την επιβάλλει. Και τα δύο αυτά κείμενα ολοκληρώθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις 12/2/2011. Η ελληνική πλευρά, αφού επεξεργάστηκε τα κείμενα, τα απέστειλε, με σύμφωνη γνώμη, στην Κοινότητα, στις 23/2/2011 (Βλ. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Βρυξέλλες 24/2/2011, σελ.4).
Αυτά τα αδιαμφισβήτητα, γραπτά ντοκουμέντα αποδεικνύουν ότι, η τότε ελληνική κυβέρνηση συνεργάστηκε με όσους απαιτούν την απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας μας. Και, αυτή η συνεργασία, ως πολιτική πράξη, έχει συγκεκριμένο όνομα και ευθύνες. Παρόλα αυτά, η Δανειακή Σύμβαση, έκτοτε, δεν ήρθε στη Βουλή και ποτέ δεν ψηφίστηκε από 180 βουλευτές, ώστε (κατά κάποιους…) να καταστεί «έγκυρη». Και, σήμερα, η δουλοκτητική αυτή Σύμβαση κρατείται κρυφή από το λαό. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι δραματικά κρίσιμα για τη χώρα: Ποιοι 180 βουλευτές θα ψηφίσουν τέτοιο Μνημόνιο και Δανειακή Σύμβαση; Ποιος Πρόεδρος Δημοκρατίας θα τα συνυπογράψει, θα τα κυρώσει; Ποιος λαός θα τα αποδεχθεί; 
Ταυτόχρονα, παίζεται ένα ανίερο παιχνίδι με τις εκλογές. Εξαγγέλλεται ότι αυτές θα γίνουν μέσα στον Απρίλη. Αλλά, μέχρι τότε, θα «έχουν κλείσει» τα θέματα: μείωση μέρους του χρέους (κούρεμα) και υπογραφή Νέας Δανειακής Σύμβασης, που προϋποθέτει κύρωση της προηγούμενης, με όσα προβλέπει (…), μαζί με το Μνημόνιο, της 24/2/2011. Αυτά, με γραπτή (!) δέσμευση των τριών αρχηγών, σαν να είναι οι τρεις κάποιο νόμιμο υπερ-κοινοβουλευτικό, υπερ-εθνικό σώμα, που μπορεί να καταργεί το πολίτευμα, τον κοινοβουλευτισμό και να δεσμεύει για πάντα τη χώρα. Αν όμως γίνουν εκλογές ΜΕΤΑ από αυτές τις κρίσιμες δεσμεύσεις, που καταργούν Δημοκρατία και Εθνική κυριαρχία, τότε για ποιο λόγο να στηθούν κάλπες;
Φαινομενικά, η χώρα έχει χωριστεί στα δύο. Φαινομενικά, γιατί θα έπρεπε ήδη να έχουν γίνει εκλογές, και εκεί να μετρηθούμε… Πόσοι τάσσονται Υπέρ και πόσοι Κατά του Μνημονίου – Δανειακής Σύμβασης. Και, Υπέρ τάσσονται εκείνοι, που ο λαός εξέλεξε μεν με την ψήφο του, αλλά μετά, αυτοί, με μεθοδεύσεις ακραία αντιδημοκρατικές, μεταλλάχθηκαν σε βραχίονα των Επικυρίαρχων της χώρας.
Όμως, από πού προέκυψαν αυτοί οι λαϊκιστές δημαγωγοί, που σήμερα απολογούνται δωσιλογικά, απέναντι στους ξένους Επικυρίαρχους; Είναι γνωστή, ιστορικά, η ευσπλαχνία των αρχαίων Ελλήνων, προς κάθε κυνηγημένο, ξένο, επαίτη ελέους, ή ακόμη και σε κάποιον που διέπραξε έγκλημα απέναντι σε Θεούς, Πολιτεία, λαό. Μπορούσε να σπεύσει, ικέτης, στον κοντινότερο ναό και να βρει άσυλο. Έκτοτε, ο λαός διατήρησε ανάλογη ευσπλαχνία, απέναντι και σε κάθε μειονεκτικό, διαταραγμένο, ακόμη και οριακής ψυχικής κατάστασης άτομο. Όμως, αυτό δεν σήμαινε ποτέ, μέχρι πρόσφατα…, ότι αυτά τα άτομα, μετά την απολαβή του ασύλου, δηλαδή την, για λόγους ανοχής, αποδοχή τους από τη σύγχρονη κοινωνία, θα μπορούσαν ακόμη και να κυβερνήσουν τη χώρα, ερήμην της μειονεξίας τους. Μια τέτοια παρανοϊκή πρακτική δεν συνάγεται από καμία πολιτική λογική ή κοινωνική ηθική. Ένας μειονεκτικός, με συγχυτική σκέψη και λόγο, που ο ψυχισμός του τον καθιστά δωσίλογο, δεν δικαιούται να επικαλείται το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι», αλλά το δικαίωμά του στην περίθαλψη και θεραπεία του.
Πώς όμως έγινε, τελικά, και υπερψηφίστηκαν τέτοια άτομα; Πώς, ο έξυπνος λαός αυτού του τόπου, δεν κατάλαβε όσα φαίνονταν… από μακριά, με μια μόνο ματιά; Το πράγμα εξηγείται, μέσα από τη συνενοχή των πολλών, που επέλεξαν, από δόλο, τους «λίγους...» –από κάθε άποψη. Κι αυτό σημαίνει ότι, οι ένοχοι της Κρίσης δεν είναι μόνο οι μειονεκτικοί ηγετίσκοι ή οι εμφανώς ψυχικά διαταραγμένοι, αλλά και όσοι τους ψηφίζουν από ιδιοτέλεια. Εκατομμύρια πολιτών αυτού του τόπου είναι συνένοχοι στο μακροβιότερο, επί 37 χρόνια, συλλογικό έγκλημα της Μεταπο­λίτευσης. Και δεν ισχύει η αναρώτηση, αν κάποια εκατομμύρια ηλίθιων ψηφοφόρων επέλεξαν έναν ή μερικούς βλάκες για ηγέτες ή το αντίστροφο, δηλαδή αν τόσοι πολλοί βλάκες επέλεξαν έναν ή πολλούς ηλίθιους για ηγέτες. Δεν ισχύει η αναρώτηση, γιατί εδώ υπάρχει μεθόδευση και δόλος. Δηλαδή, κάποια εκατομμύρια ψηφοφόρων επέλεξαν τον ή τους βλάκες, με σκοπό το βόλεμα, το άκοπο κέρδος. Γιατί, είναι βέβαιο πως, όταν ψηφίζεις έναν μειονεκτικό και ένα διάτρητο κόμμα, εύκολα μπορείς να «πάρεις» λεφτά από το «ταμείο» ή να δανείζεσαι ανεπίστρεπτα και να καταχράσαι χρήμα, χωρίς καμία επίπτωση, ποτέ.
Προϋπήρξε, όμως, και το διαβόητο «Συμβόλαιο με το λαό» –που απευθύνονταν κυρίως στα πιο φτωχά στρώματα των πολιτών–, το οποίο, στην πράξη, έλεγε: «εγώ θα επιτρέπω τη δική σου μικρή διαφθορά, αλλά εσύ θα επιτρέπεις τη δική μου μεγάλη διαφθορά.» Συμφωνία λεόντειας αμοιβαιότητας, που οδήγησε στην έσχατη προδοσία της Κρίσης. Ταυτόχρονα, το «Συμβόλαιο» συμπεριέλαβε και μέγα πλήθος από επιφανείς νέους κομματικούς τιτλούχους, νεόπλουτους κλέφτες, απατεώνες τραπεζίτες, ντόπιους μαυραγορίτες, που πλούτισαν, με την ενσυνείδητη υπαγωγή των συμφερόντων της χώρας σε ξένους πάτρωνες και εργοδότες τους. Κι αυτοί, άλλο μεγάλο πλήθος ψηφοφόρων, ήταν συνένοχοι κάθε μειονεκτικού ηγετίσκου, με πρακτική δωσίλογου. Έτσι, από τη μια οι κουτοπόνηροι φτωχοδιάβολοι της «μικρής» διαφθοράς και από την άλλη οι δωσίλογοι της μεγάλης διαφθοράς, παρεμβλήθηκαν στο σώμα του λαού και του κράτους και, όπως η άμμος στα γρανάζια μιας μηχανής, το νέκρωσαν. Αντίθετα, οι εξίσου πολλοί έντιμοι πολίτες, που δεν συνέπραξαν στην καταστροφική 37χρονη Κρίση, ήταν συστηματικά έξω από τις δομές εξουσίας. Κι αν επέμεναν να αντιδρούν, απομονώνονταν, διώκονταν. Έτσι, στρατηγικά βρέθηκαν σε μειονεκτική θέση, απέναντι στα εκατομμύρια των δραστών του συλλογικού εγκλήματος.
Σήμερα, υπάρχει διάχυτο αίσθημα λαϊκής απραξίας. Κι αυτό οφείλεται στο ότι, όλοι οι διεφθαρμένοι, του προαναφερόμενου «Συμβόλαιου» και της δωσιλογικής πρακτικής που το διαδέχθηκε, μετέχουν οριζόντια, ακόμη, στην κρατική μηχανή, σε κόμματα, Μ.Μ.Ε., κοινωνικούς φορείς, εταιρείες τέχνης, νομαρχιακά, δημοτικά ή τοπικά συμβούλια, μέχρι σε επίπεδο συλλόγου γειτονιάς.
Το μοιραίο λάθος, όλων αυτών των εγκληματικών ψηφοφόρων, ήταν ότι, ο ή οι βλάκες, τους οποίους υπερψήφισαν, δεν έχουν όρια στον εξευτελισμό, την κατρακύλα και τη συνεχιζόμενη καταστροφή του λαού, συνολικά. Γιατί, όπως είναι γνωστό, η βλακεία είναι ακατανίκητη. Όμως, δεν υπολογίστηκε και κάτι άλλο: ότι οι ψυχικά μειονεκτικοί πολιτικοί, με κενό συνείδησης, που τους οδηγεί στην εθελοδουλία, ανέλαβαν ρόλους οι οποίοι ήταν πολύ μεγαλύτεροι, από τον μεγέθους δαχτυλήθρας εγκέφαλό τους. Έτσι, η πραγματικότητα τούς ξεπέρασε, με πάταγο. Γι’ αυτό δεν προλαβαίνουμε να μετράμε, καθημερινά, δηλώσεις του τύπου, «δεν διάβασα, δεν ήξερα τι υπέγραφα, όταν κατέστρεφα τον τόπο».
Μετά από όλα αυτά, η χώρα δεν μπορεί να περιμένει τίποτε και από κανέναν, παρά μόνο από τον ίδιο τον λαό της. Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν πρόκειται να δείξει έλεος σ’ αυτό τον τόπο και τους πολίτες του, κανένας ντόπιος ψυχικά διαταραγμένος, που εγκλημάτησε, σύμφωνα με τη δωσίλογη πρακτική του, ούτε οι ξένοι Επικυρίαρχοι, που κυνηγούν με λύσσα τα τοκογλυφικά τους συμφέροντα, και διαλύουν τη χώρα.
Οι εξαγγελμένες (…;),εκλογές, αν ξεπεραστούν πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις, μπορεί να είναι και οι τελευταίες ελεύθερες στην Ελλάδα. Έτσι, πριν από αυτή την κρίσιμη μάχη, οφείλεται συγγνώμη σ’ αυτούς που θα αναγνωρίσουν ότι έσφαλαν. Αλλά, μετά από κάθαρση συνειδήσεων, πάνω στα ιστορικά λάθη που οι ίδιοι διέπραξαν, κατά της χώρας και του εαυτού τους.
Μόνο με νέα συνείδηση, τοποθετείται κανείς πλέον, απέναντι σε Δημοκρατία, Ελευθερία, Εθνική κυριαρχία. Και είναι τώρα, η ώρα της Νέας Συλλογικότητας, της συσπείρωσης γύρω από όσα υπάρχοντα κόμματα και κινήσεις που αντιστέκεται στη διάλυση της χώρας και την πληρωμή του Επαχθούς Χρέους.
Στη μέγιστη ελληνική τραγωδία που ζούμε, ένα είναι βέβαιο: η λύση θα έρθει μέσα από την Κοινή Ανάγκη και δράση, τη συνισταμένη των βουλήσεων όλων των πολιτών αυτής της χώρας. Γιατί, η κοινωνία είναι μείγμα, μέσος όρος του καλού με το κακό, στο ίδιο ποτήρι. Στις εκλογές, θα ψηφίσουν και οι δωσίλογοι, οι μαυραγορίτες, οι έμμισθοι εθελόδουλοι, μέχρι ο ηθικός νόμος μιας αληθινά δημοκρατικής πλειοψηφίας να τους κόψει το δρόμο, και η δικαιοσύνη να τους στερήσει τα πολιτικά τους δικαιώματα, στα πλαίσια παραδειγματικών ποινών.
Έτσι, ζητείται Λαός, το μέγα πλήθος, που άντεξε χειμαζόμενο, επί 37 χρόνια, αλλά και το άλλο, το μεταμελημένο, που θα ανακτήσει τη συνείδησή του, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Λαός, που θα καθορίσει, με ψήφο αντίστασης, την ύπαρξη όλων μας και δεν θα καταστήσει το διάλυμα, αυτής της Κοινής Ανάγκης, κώνειο.
Λαός της ελπίδας.



Οι τρεις σύνδεσμοι που παρατίθενται εδώ, παραπέμπουν σε ισάριθμα δοκίμια του Γιώργου Ρωμανού, που δημοσιεύονται στην εφημερίδα Η Αυγή, και στο ένθετο Αναγνώσεις. Και, αποτελούν αιτήματα της εφημερίδας, για συμμετοχή, του Γ. Ρ., σε σχετικά αφιερώματα, Θεωρίας και Κριτικής της λογοτεχνίας.


Γιώργου Ρωμανού: Κριτήρια κριτικής στη λογοτεχνική πεζογραφία. Μερικά πρακτικά στοιχεία.



Γιώργου Ρωμανού: Από τον συγγραφέα στο κείμενο και από τον αναγνώστη στην ερμηνεία.


Γιώργος Ρωμανός: Το παγόβουνο. Χωρίς Λογοτεχνικό κανόνα και κριτήρια κριτικής;
29/5/08 Θεωρία, Λογοτεχνία, Αριστερά, επιμέλεια Κώστας Βούλγαρης τχ. 271, 9/3/2008