Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Ευρωπαϊκή ''΄Ενωση'' και Ελλάδα

Αναδημοσιεύσεις του κειμένου

___________________________________________________
 
Α. greekorbis.gr:   http://www.greekorbis.gr/greek/index.php?option=com_content&view=article&id=651:-lr-&catid=99:2012-02-29-20-01-20&Itemid=483 
Β. palmografos.com:    http://www.palmografos.com/permalink/14822.html
και
Γ. βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα":    

http://papaleonidasdimitris.wordpress.com/2012/07/12/%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE-%CE%AD%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81/

___________________________________________________

Γιώργος Ρωμανός

Ευρωπαϊκή «Ένωση» και Ελλάδα

Από την επαχθή στην αξιοπρεπή σχέση

Σημειώσεις σε δειγματοληπτικά καίρια, αίτια της Κρίσης

Α΄ Μέρος

Το επαχθές πλαίσιο

τοκογλυφία είναι ο πυρήνας του ελληνικού «χρέους» και βρίσκεται στην ψυχή του κτήνους της Κρίσης, που προκάλεσαν οι διαγκωνιζόμενοι στην παγκόσμια επικυριαρχία. Αυτή επιβλήθηκε στην Ελλάδα, μέσα από εξωχώρια κέντρα οικονομίας και εξουσίας, που είναι διασυνδεδεμένα με τα ενδοχώρια οικονομικά συστήματα–τράπεζες, στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και άλλες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Όμως, η χρεοκοπία της χώρας μας υλοποιήθηκε με την εφιαλτική βοήθεια Ελλήνων εγκάθετων, ηγετών και οπαδών τους, μέσω της διαφθοράς και της σταδιακής κατάργησης του κράτους.

Αλλά, η παγίδα στην οποία βρίσκεται σήμερα ο τόπος μας, δεμένος χεροπόδαρα με τα Μνημόνια, δεν ξεκίνησε από το Καστελόριζο, την ημέρα (23/4/2010), που ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Α. Παπανδρέου, παρέδωσε την χώρα στο ΔΝΤ, στους παγκόσμιους τοκογλύφους–δανειστές, και τους Επικυρίαρχους. Τότε, δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα. Γιατί, η σύγχρονη τραγωδία της Ελλάδας ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, οπότε οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της επικαιροποιούν την σημασία της στον παγκόσμιο χάρτη.

Παράλληλα, ξεκινά το σχέδιο απόλυτης οικονομικής εξάρτησης και άλωσης της χώρας. Σήμερα είναι απολύτως ομολογημένοι οι στόχοι αυτού του σχεδίου και από τα πλέον επίσημα χείλη. Εκτός από τις καθημερινές απειλές Σόιμπλε, κ.ά., για καταστροφή της Ελλάδας, στις 25/5/2012, ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, αφού απέρριψε τα ευρωομόλογα, που πρότεινε ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, Φρ. Ολάν, υπέδειξε τον δρόμο…: Ζώνες Ελεύθερου Εμπορίου, στη νότια Ευρώπη, με μισθούς 150 ευρώ. Δηλαδή οικονομικό, κατ’ αρχήν…, διαμελισμό της Ελλάδας βάσει του σχεδίου Καλλικράτη, και τους Έλληνες ως εργασιακούς δούλους. Ταυτόχρονα, για τη χώρα μας ισχύουν μέχρι σήμερα (!!!) οι υπογραφές της τρόικας Βενιζέλου – Σαμαρά – Παπαδήμου, στα Μνημόνια, που ενώ επιβάλουν την δήμευση και κατοχή κρατικής περιουσίας, καταργούν την έννοια Εθνικής κυριαρχίας, όπως κατ’ επανάληψη έχει τονίσει και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μάριο Μόντι.     

Παγκόσμιας σημασίας γεγονός, άμεσα σχετιζόμενο με όσα συμβαίνουν σήμερα, είναι και το ότι, η Γερμανία είναι η πρώτη που εγκατέλειψε το προϋπάρχον του σημερινού διεθνές νομισματικό σύστημα, το 1970, προκαλώντας την κατάρρευσή του και αναγκάζοντας τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τη σύνδεση του δολαρίου με τον χρυσό και να εμπνευστούν το σύστημα των «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών», που ισχύει μέχρι σήμερα. Τις επιπτώσεις αυτής της πράξης, της Γερμανίας, υφίσταται –και θα υφίσταται– όλος ο πλανήτης, μέχρι να επιλυθεί το ύψιστης σημασίας αυτό ζήτημα. Έτσι, φωτίζεται κάπως… και ο οικονομικός μικρομεγαλισμός της, ως «παγκόσμιας» δύναμης, που προϋποθέτει μια γερμανοποιημένη Ευρώπη.

Στην Ελλάδα, η πάγια και ιστορική προσπάθεια απόλυτου ελέγχου της χώρας, παίρνει σαφέστερη μορφή μετά το 2000, με την εισβολή και κατοχή των Επικυρίαρχων, μέσω της σκοπίμως ατελούς οικονομικής Ευρωζώνης. Η διακρατική τοκογλυφία επιβλήθηκε στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή «Ένωση», με στρατηγικούς συνεργάτες τις «τοξικές» αμερικανικές τράπεζες, αλλά και τους εξωχώριους τόπους χρήματος. Εργαλεία αυτής της καταστροφής, τα τερατώδη τραπεζικά προϊόντα–παράγωγα, τα επιτόκια γκανγκστερικής «προστασίας», αλλά και υπερκέρδη, ρήτρες ανατοκισμού–πανωτόκια, κ.ά. που έκαναν την Ελλάδα χωματερή διεθνούς τοξικού χρέους.

Το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, μια ιδιότυπη «Διεθνής των Τραπεζών» (καμία «Ελληνική» τράπεζα δεν είναι στην ουσία Ελληνική, ούτε καν η Τράπεζα της Ελλάδος) ιδιωτικοποιεί τα κέρδη υπέρ της και κοινωνικοποιεί τις ζημίες εις βάρος του λαού. Προοδευτικά, το φυσικό χρήμα συγκεντρώθηκε στις τράπεζες και πλέον δεν εκτυπώνεται ανάλογα με τις πραγματικές οικονομικές ανάγκες κρατών–πολιτών. Το φυσικό χρήμα αντικαταστάθηκε με αριθμούς χρήματος, εγγραφές σε τραπεζικά «βιβλία», έγινε λογιστικό χρήμα–φάντασμα. Γι’ αυτό και σήμερα οι «Ελληνικές» τράπεζες, ενώ έλαβαν περί τα 200δις, σε τρία χρόνια, δεν διαθέτουν «ρευστό». Γιατί, τα 200δις μπήκαν στη χώρα μας μόνο λογιστικά, ως χρήμα – φάντασμα, και αμέσως επέστρεψαν στα ταμεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και στη «Διεθνή των Τραπεζών» ενώ, το χρέος εγγράφηκε εις βάρος του λαού. Παράλληλα, εντάθηκε η φοροκλοπή και του τελευταίου φυσικού νομίσματος–ευρώ από τον ασθενή ανάπηρο, τον συνταξιούχο, τον μισθωτό, αλλά και κάθε Έλληνα πολίτη.

Αυτά συνέβησαν, τα τελευταία 38 χρόνια, και επιτάθηκαν τα τελευταία δώδεκα, μέσα σε μια πρωτοφανή αποβιομηχάνιση της χώρας μας, χρεοκοπία εμπορίου, καταστροφή γεωργικής–διατροφικής παραγωγής και διάλυση κάθε έννοιας κράτους. Τα εκτελεστικά όργανα του σχεδίου αυτού αντλήθηκαν από τα στελέχη (και τα ανώτατα) του Κυβερνητισμού–Δικομματισμού της Μεταπολίτευσης. Αχθοφόροι της καταστροφής, τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων–οπαδών τους, που μαζί με τους ηγέτες τους ήταν οι εκπρόσωποι μιας απολίτιστης, λαϊκίστικης κοινωνίας. Με τον κυρίαρχο, εμβληματικό ηγέτη τους να ανανεώνει εκ βάθρων την έννοια του δημαγωγού στα παγκόσμια λεξικά, ενώ ο επίγονός του ολοκλήρωσε την καταστροφή. Χωρίς να μειώνεται η τραγική ευθύνη και άλλων ηγετών.

Αποτελεί απροσμέτρητη τραγωδία, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρωπαϊκή «Ένωση» το δρομολογημένο με λυσσώδη ιδιοτέλεια Δ΄ Ράιχ επί των λαών της Ευρώπης. Σήμερα, οι απολύτως εφήμεροι εντολοδόχοι αυτής της πολιτικής, Μέρκελ και Σόιμπλε, συζητούν μόνο για οικονομία, κέρδη επί κερδών, και επιτόκια ευνοϊκά αποκλειστικά για την Γερμανία, την ώρα που η διαφθορά εξανάγκαζε σε παραίτηση τον ίδιο τον πρόεδρο της Γερμανίας. Σ’ αυτή την Ευρώπη δεν συζητούν καθόλου για Ηθική, Κοινωνία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Πολιτισμό, για Πλάτωνα και Αριστοτέλη, που θα έπρεπε να αποτελούν τα θεμέλια μιας αληθινής Ένωσης.

Β΄ Μέρος

Η οικονομική παγίδα

Ειδικότερα, η διακρατική τοκογλυφία, εις βάρος της Ελλάδος, μετά το 2000, μεθοδεύτηκε ως εξής:

1. Ισοτιμία. Κορυφαίο γεγονός, που άνοιξε διάπλατα την Κερκόπορτα για την είσοδο του χρέους στη χώρα μας, το οποίο συστηματικά εξοντώνει τον λαό και υποδουλώνει τον τόπο, είναι η διαβόητη ισοτιμία 340,75 δραχμών, με ένα ευρώ. Αυτή που, στις 19/7/2000, συμφωνήθηκε με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και υλοποιήθηκε με την κυκλοφορία στην Ελλάδα, του Ευρώ (1/1/2002), υπό την ηγεσία των, Κωνσταντίνου Σημίτη Πρωθυπουργού, και Λουκά Παπαδήμου, υπεύθυνου τραπεζίτη, αρχιτέκτονα της ισοτιμίας, που άλωσε τη χώρα.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της δωδεκάχρονης (2000–2012) υπέρτατης κλοπής και κατακρεούργησης της Ελλάδας, μέσα από αυτήν τη δουλόφρονη «ισοτιμία», δραχμής–ευρώ, σημειώνονται ενδεικτικά οι ισοτιμίες άλλων, σκανδαλωδώς ευνοημένων νομισμάτων, έως και τριτοκοσμικών χωρών, την ίδια χρονική περίοδο. Έτσι έχουμε:

Ελλάδα, 340, 75 Δραχμές/1 ευρώ.

Βουλγαρία, 1,96 Λέβα/1 ευρώ.

Λιθουανία, 3,45 Λίτας/1 ευρώ.

Λετονία, 0,54 (!!!) Λατς/1 ευρώ, (σήμερα 0,70 Λατς/1ευρώ).

Κροατία, 7,58 Κούνας/1 ευρώ και…,

Μπαγκλαντές, 109,20 Τάκα /1 ευρώ.

Τα στοιχεία προέρχονται από τον πίνακα του ΔΝΤ, με την επίσημη διεθνή κατάταξη νομισμάτων 185 χωρών. Οι συγκρίσεις και τα πολιτικά συμπεράσματα βγαίνουν αυτόματα. Δηλαδή, η Ελλάδα πλήρωνε 340 φορές ακριβότερα κάθε τι στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και ταυτόχρονα ξεπουλούσε κάθε πλουτοπαραγωγικό στοιχείο της, αφού για τους Επικυρίαρχους γινόταν, αυτόματα, 340 φορές φτηνότερο. Ταυτόχρονα, ο καθένας πείθεται ότι τα «δομικά στηρίγματα της γης»…, τα πιο ισχυρά νομίσματα στην παγκόσμια οικονομία, είναι τα: Λατς και Λέβα. Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς τι αγόραζε ένας Βούλγαρος με 1,96 Λέβα, το 2000, στην Ελλάδα. Κι αν τότε, η αγοραστική αξία του 1,96 Λέβα, στην Ελλάδα, ισοδυναμούσε με 340, 75 Δραχμές.

Ας προσθέσουμε και τα εξής: τόσο η Βουλγαρία όσο και η Λετονία, αλλά και οι άλλες χώρες του παραδείγματος, για να έχουν μία τέτοια «ισοτιμία» θα έπρεπε κατά την δωδεκαετία 2000–2012, να είχανε, α. σταθερό, σχεδόν μηδενικό πληθωρισμό και β. σταθερά συναλλαγματικά αποθέματα. Δηλαδή, δυο παράγοντες, που στις εντελώς ασταθείς και αναιμικές οικονομίες αυτών των χωρών, μόνο ως ανέκδοτα μπορούν να αναφερθούν. Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο το ότι η «ισοτιμία», που δόθηκε στην Ελλάδα ήταν επαχθής σε σχέση με ισοτιμίες άλλων πολύ κατώτερων οικονομικά χωρών.

Και εδώ θα πρέπει να συνυπολογιστούν και τα νεώτερα στοιχεία ορυκτού πλούτου, της Ελλάδας, που έγιναν πρόσφατα κοινώς γνωστά, και μετά τους νέους υπολογισμούς κοιτασμάτων φυσικού αερίου, πετρελαίου, και σπανίων γαιών–μετάλλων, κ.π.ά. Και τίθεται ευθέως το ερώτημα: κατά το διάστημα 2000 – 2012 σε τι και πόσο μετεβλήθη ο ορυκτός πλούτος της Βουλγαρίας, Λετονία, Μπαγκλαντές, κ.ά, «αναπτυγμένων χωρών», ώστε να έχουν τόσο, τεράστια, καλύτερη ισοτιμία από την Ελλάδα;

Χρειάζεται να πούμε ότι οι σύμμαχες και φίλες χώρες: Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία τυχαίνουν μιας τερατωδώς σκανδαλώδους ισοτιμίας – βοήθειας από την Ευρωπαϊκή «Ένωση», ακριβώς γιατί βρίσκονται στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας; Μήπως;… Και, άρα, όλη η επαχθής, όπως αποδεικνύεται, για τη χώρα μας διαδικασία των: «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών», δεν είναι παρά ένα ακόμη εργαλείο στη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής; Ένα εργαλείο όμως, που αργά και μεθοδικά εξόντωσε την Ελλάδα, χωρίς την παραμικρή αντίσταση εκ μέρους του ελληνικού πολιτικού συστήματος του διεφθαρμένου Κυβερνητισμού της Μεταπολίτευσης.

Τέλος, μια άλλη, ιστορικά επιζήμια «ισοτιμία», που επιβάρυνε την Ελλάδα και συνολικά την Ευρώπη, είναι η επιζήμια αντιστοίχηση: 1 Δυτικό μάρκο, ίσον, με 1 Ανατολικό μάρκο. Το «παιχνίδι», επί προεδρίας Χέλμουτ Κολ, με τις Νομισματικές Μονάδες Ευρ. Ένωσης (ECU), ήταν τερατώδες υπέρ του Μάρκου, αλλά αυτό ξεφεύγει από τα όρια του παρόντος. Για την επανένωση των δύο Γερμανιών ξοδεύτηκαν γιγαντιαία ποσά, και ακόμη ξοδεύονται, μέσω μακροπρόθεσμων δανεισμών και τραπεζικών «προϊόντων», που «διολισθαίνουν» χρονικά μέχρι την πλήρη κατ’ ουσίαν διαγραφή τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, η, σαφώς φτωχότερη της Γερμανίας, Ελλάδα κλήθηκε να πληρώσει, μαζί με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, το «γερμανικό μάρμαρο» της ισοτιμίας των δύο μάρκων. Κι αυτό έγινε μέσω των «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών». Παρ’ όλα αυτά μέχρι σήμερα, είναι εμφανής η οικονομική απόσταση των παλαιών, δύο Γερμανιών, με την Ανατολική να είναι μία φτωχότερη χώρα, ακόμη και μέσα στο Βερολίνο. Δηλαδή, πέρασαν 23 χρόνια, από την επανένωση, χωρίς οικονομική εξομοίωση, μέσα στην ίδια την Γερμανία. 23 χρόνια: περίπου, όσα απαιτούν και σήμερα, οι Γερμανοί και η Τρόικα, από την Ελλάδα, για να ξεπληρώσει τα επίπλαστα και τοκογλυφικά δημιουργημένα χρέη της, και να εξομοιωθεί, δήθεν, με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Με την μη επιδεχόμενη διάψευσης, μέθοδο του ελέγχου της τριπλής ισοτιμίας (νόμισμα Χ χώρας–δολάριο–ευρώ) των προαναφερομένων υπό ανάπτυξη, ή τριτοκοσμικών χωρών, αποδεικνύεται και το πραγματικό κόστος βασικών προϊόντων ζωής, μέσα στις αγορές αυτών των χωρών. Αυτό το κόστος αποτελεί και το μόνο πραγματικό νόμισμα μέσα σε κάθε χώρα.

Έτσι, αποδεικτικά είναι και τα στοιχεία ελέγχου παράλληλων και διασταυρωμένων ισοτιμιών, κατά τη δωδεκαετία 2000–2012, ως προς τις σχέσεις: Δολαρίου–Δραχμής, Δραχμής–Ευρώ και Δολαρίου–Ευρώ. Οπότε, η Δραχμή καθίσταται ένα τερατωδώς σκληρό νόμισμα απέναντι στο δολάριο. Και, φυσικά αυτό εξοντώνει οικονομικά τη χώρα μας, αφού οι εξαγωγές και γενικά η οικονομία της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ αμιγώς ευρωπαϊκές. Αντίθετα, η Ελλάδα, στην ως άνω δωδεκαετία, κατέστη απολύτως εισαγωγική χώρα, με κυρίαρχες εισαγωγές από τον Ευρωπαϊκό βορά.  

Ειδικότερα, την εικοσαετία από το 1981 μέχρι το 2001, η δραχμή υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 88% (στοιχεία από την Κεντρική Τράπεζα του St. Louis ΗΠΑ). Η θεαματική αυτή υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου, επέτρεψε στη χώρα να συμψηφίσει, σε ένα βαθμό, τις απώλειες από την αποτυχία της να γίνει ανταγωνιστική. Σε όλο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα έμαθε να επιβιώνει έχοντας ένα νόμισμα που γινόταν σταθερά φθηνότερο, κάνοντας τις υπηρεσίες και τα προϊόντα της φθηνά και έτσι περισσότερο ανθεκτικά στο διεθνή ανταγωνισμό.

Ειδικοί επιστήμονες και μελετητές μας παρέχουν ακριβή στοιχεία για το πρόβλημα, τα οποία αποτελούν κοινό οικονομικό και πολιτικό τόπο. Σχετικά είναι και όσα παραθέτουμε αμέσως πιο κάτω, όπως κατατίθενται καίρια συνοπτικά, από τον Πάνο Παναγιώτου, επικεφαλή Χρηματιστηριακής Τεχνικής Ανάλυσης, GSTA/EKTA Ltd, WTAEC Ltd.

«…η Γερμανία με το μάρκο, κατά την υιοθέτηση του ευρώ είδε το νέο νόμισμά της να αυξάνεται μόνο κατά 17,8% έναντι του δολαρίου (στοιχεία μέχρι 08/10/11). Αντίθετα, η Ελλάδα, από την εγκατάλειψη της δραχμής και την υιοθέτηση του ευρώ, είδε το νέο της νόμισμα να ανατιμάται έναντι του δολαρίου κατά 56,8%, κάτι το οποίο ήταν ένα πρωτοφανές πρόβλημα για την ελληνική οικονομία.

Ακόμη χειρότερα, ωστόσο, υπολογίζοντας την ισοτιμία της δραχμής έναντι του δολαρίου, από το 2001 μέχρι το 2008, δηλαδή τη χρονιά της διεθνούς οικονομικής κρίσης (την πρώτη χρονιά που, σύμφωνα με τα αναθεωρημένα στοιχεία, η Ελλάδα πέρασε σε ύφεση), διαπιστώνουμε πως η κρυφή ανατίμηση του ελληνικού νομίσματος, στο διάστημα αυτό, ήταν της τάξης του 81%.

Μεταφράζοντας το πρόβλημα σε δραχμές και δολάρια, ενώ το 2001 αγόραζε κανείς ένα δολάριο με 398 δραχμές, το 2008, αν η Ελλάδα επέστρεφε στη δραχμή, θα μπορούσε κανείς να αγοράσει ένα δολάριο μόλις με 69 δραχμές. Δηλαδή, η Ελλάδα αποκτούσε ένα καταστροφικό για την οικονομία της, σκληρό νόμισμα. Μία νομισματική ανατίμηση αυτού του μεγέθους, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να εκτροχιάσει χώρες όπως η Ελβετία και η Ιαπωνία, πόσο μάλλον αδύναμες και μη ανταγωνιστικές χώρες, όπως η Ελλάδα (η Πορτογαλία και η Ισπανία). Το πρόβλημα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις, μάλιστα, καθώς στο δολάριο είναι συνδεδεμένο και το κινεζικό νόμισμα, γεγονός που σημαίνει πως η Ελλάδα, στο ίδιο διάστημα, έγινε, πέρα από τις ΗΠΑ, ακριβότερη και από την Κίνα, σχεδόν, στον ίδιο αυτόν εντυπωσιακό βαθμό.

Στη δεκαετία του 2000, το νέο ελληνικό νόμισμα, το ευρώ, είχε τη μεγαλύτερη απόδοση στον κόσμο και έγινε το ακριβότερο νόμισμα διεθνώς. Έτσι, η Ελλάδα, που τις προηγούμενες δύο δεκαετίες, είχε επιβιώσει οικονομικά αφήνοντας το νόμισμά της να γίνει φθηνότερο κατά 88% έναντι του δολαρίου, έπρεπε τώρα να μάθει να ζει με το ακριβότερο νόμισμα του κόσμου, του οποίου η αξία, μάλιστα, αυξανόταν συνεχώς, εξαιτίας της απόδοσης της γερμανικής οικονομίας.

Και όσο αυτό δε συνέβαινε (όπως ήταν αναμενόμενο), η χώρα έπρεπε να βρίσκει τρόπους να συμψηφίζει τις απώλειες από την εγκατάλειψη της φθηνής δραχμής.»

Και ένα ακόμη συγκριτικό παράδειγμα. Όπως προαναφέρθηκε, την εικοσαετία 1981–2001, η Δραχμή υποτιμήθηκε, έναντι του δολαρίου 88%. Το 2002, η Δραχμή υποτιμήθηκε κατά 340,75%, έναντι του ευρώ, λόγω της γνωστής ισοτιμίας. Το 2012, υπολογίστηκε ότι η έξοδος της Ελλάδος από την Ευρωζώνη και η επιστροφή στη Δραχμή, θα απαιτούσε ισοτιμία 700 – 1000 Δραχμές ανά ευρώ. Κι αυτό σημαίνει υποτίμηση της Δραχμής κατά 700%–1000%.

Έτσι, στην εικοσαετία, 1981– 2001, η Δραχμή, εκτός Ευρωζώνης, υποτιμήθηκε, έναντι του δολαρίου, κατά 88%. Ενώ, κατά την δεκαετία, 2002–2012, μέσα στην Ευρωζώνη, υποτιμάται, κατά 1000%. Και το ερώτημα: τι είδους οικονομικό σύστημα είναι αυτό της Ευρωζώνης, όπου το νόμισμα της Ελλάδος, υποτιμάται με υπερ–δεκαπλάσιο ρυθμό, και στο μισό χρονικό διάστημα, από όταν η Δραχμή ήταν αυτόνομη; Δηλαδή, εκεί που η δραχμή ήταν, το 2008 ένα σκληρό νόμισμα, έναντι του δολαρίου (69 Δραχμές = 1 δολάριο), το 2012 θα κατρακυλήσει (βάσει σημερινής ισοτιμίας ευρώ / δολαρίου = 1 /1,29, περίπου), και της απειλούμενης υποτίμησής της έναντι του ευρώ κατά 1000%, θα έχει έναντι του δολαρίου την εξής ισοτιμία: 1δολάριο= 775,19 Δραχμές. Και επειδή, σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη όλα τα εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες, εκτός Ευρώπης, θα υπολογίζονται με ρήτρα δολαρίου, και άρα με την νέα αυτή ισοτιμία, των 775,19 Δρχ / δολάριο, εύκολα γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της παγίδας που έχει πέσει η χώρα.

Και κάτι ακόμη, για τα πολυδιαφημισμένα «δάνεια», μέσα από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, και τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, τα γνωστά «Πακέτα ανάπτυξης», 1^ο, 2^ο, 3^ο κ.λπ. Η Ελλάδα, όπως προαναφέρθηκε, με την καταστροφική ισοτιμία 340, 75%, πλήρωνε 340,75 φορές ακριβότερα κάθε τι στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και ταυτόχρονα ξεπουλούσε κάθε πλουτοπαραγωγικό στοιχείο της, αφού για τους Επικυρίαρχους γινόταν, αυτόματα, 340,75 φορές φτηνότερο. Δηλαδή, σου κλέβω 340,75, πλουτοπαραγωγικές μονάδες σου, και σου δανείζω 40 ευρωμονάδες με τοκογλυφικό επιτόκιο. Γιατί, αν γίνει λογιστικός αντιλογισμός, μεταξύ των ελληνικών πόρων που πήρε… η Ευρώπη από την Ελλάδα και εκείνων που της έδωσε, ως «δάνεια», θα προκύψει μία ακόμη επαχθής αντιστοιχία, σε μια ολέθρια σχέση.

Τα ως άνω στοιχεία είναι απλώς δειγματοληπτικά και αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου της μεγάλης απάτης, που υλοποιήθηκε από το διεφθαρμένο κράτος του Κυβερνητισμού της Μεταπολίτευσης. Ταυτόχρονα, στοιχειοθετούν το πώς χτίστηκε, με σκοπό και δόλο, το «χρέος» της Ελλάδας. Ώστε, τελικά η χώρα να εκτελεστεί από τις κάνες των ισοτιμιών. Αποτέλεσμα, η ανθρωπιστική, οικονομική και πολιτιστική καταστροφή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, κατά τη δωδεκαετία, 2000–2012.

2. Τα σημερινά επιτόκια.

Η κυβέρνηση Ομπάμα, το 2009, «έκοψε» χρήμα: 1,3 τρις (τρις, όχι δις) δολάρια, και το έδωσε στις πτωχευμένες αμερικάνικες τράπεζες (εργαλεία της παγκόσμιας τοκογλυφίας), με επιτόκιο 0,01 %.

Από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012, ο αρχιτραπεζίτης της Ε.Κ.Τ, Μάριο Ντράγκι, έδωσε στις ευρωπαϊκές τράπεζες (συνολικά, σε δύο δόσεις), 1 τρις, με επιτόκιο 1%. Αντίθετα, τα κράτη της Ευρώπης, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, κ.ά., δανείζονται με επιτόκιο 4,5%–6,8%, τουλάχιστον. Αυτό, για το παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό σύστημα, σημαίνει επιτόκιο 45.000%-68.000% μεγαλύτερο του επιτοκίου από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, και 450%–680% μεγαλύτερο του επιτοκίου Ντράγκι.

Και τρία υποθέματα:

α. Από ποιο ύψος επιτοκίου αρχίζει η τοκογλυφία στην Ευρώπη και στο Δ.Ν.Τ., και από ποιο επίπεδο τοκογλυφίας ισχύει η έννοια του «επαχθούς»;

β. Γιατί ένα χρέος που δημιουργήθηκε με τέτοια… επιτόκια δεν είναι επαχθές, και δεν πρέπει να ελεγχθεί, ευρώ ευρώ, με λογιστικό έλεγχο και αντιλογισμό;

γ. Η έννοια «επαχθές» δεν βρίσκεται μόνο μέσα σε τεράστια, τοκογλυφικά επιτόκια, και άρα στα επίπλαστα τμήματα του χρέους, αλλά και στην αντισυνταγματικότητα των Μνημονίων, και μάλιστα του «μητρικού» πρώτου, που ουδέποτε ψηφίστηκε από 180 βουλευτές και ουδέποτε έλαβε νομιμοποίηση.

Πρωτίστως, επαχθής είναι κάθε έννοια που εκχωρεί εθνική κυριαρχία, με οποιοδήποτε έμμεσο ή άμεσο τρόπο και ακολουθώντας, κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, και παρά πάσα λογική, κανόνες δικαίου που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη.

Γ΄ Μέρος

Το πραγματικό πιστόλι στον κρόταφο και όχι στο τραπέζι

3. Χώρα φόρου υποτελής.

α. Η Ελλάδα, μέσω των πολεμικών εξοπλισμών, έχει καταστεί, ουσιαστικά, χώρα φόρου υποτελής. Από το 1974 μέχρι σήμερα, έχει δαπανήσει περισσότερα από 250 δις δολάρια, για εξοπλισμούς, σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες ευρωπαϊκές μελέτες. Ποσό, που αν αφαιρεθεί από το αρχικό χρέος, Καραμανλή–Αλογοσκούφη, η χώρα θα είχε και πλεόνασμα. Σημειώνεται πως η Ελλάδα αγοράζει το 15% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων της Γαλλίας και το 12% της Γερμανίας, εκτός των άλλων… προμηθευτών.

Είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα πολεμικών εξοπλισμών της Ελλάδας, για την επόμενη πενταετία, ανέρχεται σε 7 δις περίπου. Γιατί η υπερχρεωμένη Ελλάδα, της «Ενωμένης» Ευρώπης, δεν σταματά παντελώς τα, λόγω τουρκικής απειλής, εξοπλιστικά της προγράμματα, τουλάχιστον…, για τα επόμενα 10 χρόνια;

β. Επίλυση στα όργανα της Ευρώπης, του ζητήματος της εγγύησης των συνόρων της Ελλάδας, και εάν στην πράξη αποτελούν σύνορα της Ευρώπης. Αυτό θα σημαίνει την εξασφάλιση εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, από την τουρκική επιβουλή, την άμεση προκήρυξη ΑΟΖ Ελλάδος, που είναι και ΑΟΖ της Ευρώπης... Οι στρατοί της Ευρώπης να φυλάσσουν τα σύνορα της Ελλάδας με συμβολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων, από κοινού με ελληνικά, και υπό ελληνικό έλεγχο. Με την Τουρκία στα γεωτρύπανα, μια πολεμική σύρραξη είναι περισσότερο κοντά από ποτέ.

Παράλληλο, συναφές ζήτημα, είναι το να μηδενιστούν τα αμιγώς ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα. Γιατί, η Ελλάδα δεν είναι μεμονωμένη χώρα–νησί, χωρίς ευρωπαϊκή ενδοχώρα και συμμάχους.

Ταυτόχρονα, μέσα στην Ευρώπη και μόνο μπορεί να επιλυθεί το θέμα των μεταναστών, με την αναστολή σχετικών συμβάσεων (Δουβλίνο 2), ψήφιση νέων, και με την ανάληψη οικονομικού κόστους από ευρωπαϊκές πηγές.

4. Εμβληματικά, συμβολικά αλλά ουσιαστικά καθημερινά ζητούμενα.

Η άμεση ανάγκη για πάγωμα και πλήρη αλλαγή των μνημονίων, επιβάλλεται από δύο, δειγματοληπτικά, ερωτήματα, που όμως έχουν τεράστια ουσιαστική όσο και συμβολική σημασία:

α. Τι μπορεί να περιμένει ο ανάπηρος με βαρεία εγκεφαλική νόσο, που καταδικάστηκε να πληρώνει το χαράτσι της ΔΕΗ με μειωμένο (!!!) συντελεστή 0,5, αντί 1 ή 1,2, που θα πληρώνουν οι υγιείς; Και αυτή, η συγκεκριμένη νόσος, περιγράφεται με σαφήνεια, ως τερατώδης λεπτομέρεια, στο κατάπτυστο νομοθέτημα της ντροπής, το οποίο ενέκρινε, με κτηνώδη απάθεια για τους ανάπηρους, η τρόικα Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά.

β. Τι μπορεί να περιμένει ο ασθενής που πάσχει από μεσογειακή αναιμία και δεν έχει να πληρώσει τα υλικά της αιμοκάθαρσής του, γιατί ο φαρμακοποιός δεν του χορηγεί, πλέον, άλλη πίστωση; Αφού, το «κράτος» δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς, παρά τις συνεχείς, ψευδείς εξαγγελίες.

Δ΄ Μέρος

Στοιχεία για την επίλυση του προβλήματος

Λύση υπάρχει, γιατί η κρίση δεν είναι οικονομικό γεγονός, αλλά αμιγώς πολιτικό.

Η Ελλάδα χρειάζεται άμεση συγκρότηση σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους. Υποδείγματα – παραδείγματα υπάρχουν πολλά μέσα στην Ευρώπη.

Όμως, η λύση θα προέλθει πρώτιστα όταν η Ευρωπαϊκή «Ένωση» χάσει τον χαρακτήρα της ολιγαρχικής διαρχίας, Γερμανίας–Γαλλίας, ή Γερμανικής Μοναρχίας, και γίνει Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση λαών και Κυρίαρχων Κρατών. Ας πούμε το αυτονόητο: οι δύο πρόεδροι αυτών των χωρών, και οι αποφάσεις κατά τις συναντήσεις τους δεν παράγουν αυτόματα νόμο για την Ευρώπη και δεν νομιμοποιούνται οι δύο, ως «Ευρωπαϊκή Ένωση». Αντίθετα, απονομιμοποιούν κάθε έννοια «Ένωσης». Ζητούμενο είναι η ύπαρξη αληθινά ισχυρής, μίας και ενιαίας Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης, με Πρόεδρο, υπουργούς, βουλευτές, με κοινή δημοσιονομική πολιτική, και δίκαιο, που θα υπερισχύει κάθε άλλου (και στον οικονομία…), και γενικότερα Δημοκρατική δομή μιας αληθινής… Ένωσης.

Και το πιο καίριο: διασπορά βιομηχανιών του βορά στο νότο ή και σε κάθε οικονομικά αδύνατο σημείο της Ευρωπαϊκής «Ένωσης». Παράδειγμα: βιομηχανίες, της δυναμικότητας της Μερσεντές ή ναυπηγία όπως της Οστάνδης να μετεγκατασταθούν π.χ. στην Πελοπόννησο και το Πέραμα, αντίστοιχα. Και η έννοια είναι ότι και ο νότος παράγει, και ο βοράς καταναλώνει. Σήμερα ο νότος είναι μόνο πελάτης–εισαγωγέας.

Ειδικότερα για τη χώρα μας, κορυφαία ζητήματα είναι τα παράνομα, αντισυνταγματικά, και επαχθή Μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις, που επιβλήθηκαν εκβιαστικά στην Ελλάδα, καθώς και η πρωτοφανής ρήτρα του Αγγλικού δικαίου. Δηλαδή, του δικαίου μιας χώρας που βρίσκεται εκτός Ευρωζώνης και θα επηρεάζει θέματα εντός Ευρωζώνης, κατά παράβαση κάθε λογικής και ηθικής βάσης και, συνεπώς, του Διεθνούς Δικαίου.

Σκόπιμα, και με απώτερο δόλο, η Ευρωπαϊκή «Ένωση» δεν εφάρμοσε σε όλα της τα κράτη τους δικούς της νόμους και δίκαιο, που δεν επέτρεπαν τον δανεισμό σε κράτη-μέλη, των οποίων το χρέος / ΑΕΠ υπερβαίνει το 60%. Και ο δόλος βρίσκεται στο ότι υπερχρέωσε την Ελλάδα, με σκοπό να κατασχέσει ελληνική γη και κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή της, σε έδαφος, υπέδαφος, θάλασσα και αέρα, βάσει του Αγγλικού Δικαίου, με ταυτόχρονο αποτέλεσμα την μετατροπή του ελληνικού λαού σε εργασιακούς δούλους, μέσα στην Ευρωπαϊκή «Ένωση». 

Είναι εξίσου σαφές ότι η λύση περνάει από τη συνάντηση και των Ελλήνων με την αληθινή Δημοκρατία και όχι την φατριαστική εξουσία των κομμάτων–κοτζαμπάσηδων, της Μεταπολίτευσης. Άρα, είναι άμεσο ζητούμενο η ψήφιση νέου Συντάγματος, η οργάνωση Κράτους Πολιτών, που θα βασίζεται σε μία απολύτως ανεξάρτητη Δημόσια Διοίκηση, με πρώτο στόχο την απηνή καταδίωξη της διαφθοράς.

Ειδικά ως προς το χρέος:

1. Απαιτείται ρεαλιστικός χρόνος, ώστε ένα χρεοκοπημένο κράτος να βρεθεί στη θέση να παράγει πλούτο. Αυτός ο χρόνος δεν μπορεί, από σήμερα μετρούμενος, να είναι λιγότερος από ένα πλήρες πενταετές πρόγραμμα αναδιάρθρωσης και ανάπτυξης, που θα ξεκινήσει από χθες... Κι αυτό απαιτεί άμεσο πάγωμα του χρέους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, βοηθάει και το ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατακρατά σήμερα 120δις ευρώ, σε ελληνικούς τίτλους. Αυτοί οι τίτλοι δεν κυκλοφορούν, και με την ουσιαστική πτώχευση της Ελλάδας δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Εάν διαγραφούν, που είναι ζητούμενο, κανένας πιστωτής δεν θα θιγεί. Εκτός, εάν η ΕΚΤ θεωρεί τον εαυτό της πιστωτή του ίδιου της του κράτους, δηλαδή της Ευρωπαϊκής «Ένωσης», της οποίας μέλος είναι η Ελλάδα.

Υπογραμμίζεται ότι, η Ευρωπαϊκή «Ένωση» ευθύνεται για τα δομικά μειονεκτήματά της, που παγίδεψαν την Ελλάδα σε ένα ευρώ επαχθούς ισοτιμίας, κατέστρεψε τον ελληνικό πλούτο επί δωδεκαετία, και υπερχρέωσε τη χώρα. Ευθύνεται για τα λάθη της οικονομικής της πολιτικής, ως Τρόικα, με τα ανεφάρμοστα Μνημόνια και τους εκβιασμούς της, σε εξίσου ενόχους με αυτήν Έλληνες πολιτικούς. Μια αληθινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πρώτα Ένωση της ευημερίας των Λαών και όχι των τραπεζών.

2. Λογιστικός έλεγχος με αυτόματο Αντιλογισμό, που θα ξεκινάει τουλάχιστον μία πενταετία πριν από το 2000, οπότε ορίστηκε η επαχθής «ισοτιμία» Δραχμής–Ευρώ. Δηλαδή, από το 1995. Αυτός ο έλεγχος θα αφορά, μέχρι το τελευταίο ευρώ, σε κάθε ομόλογο και κάθε συμφωνία, η οποία επιβάρυνε την Ελλάδα. Η χώρα δεν αρνείται να πληρώσει όποιες υποχρεώσεις της προκύψουν.

Εδώ, και βάσει των όλων όσων προαναφέρθηκαν από την αρχή αυτών των σημειώσεων, θα πρέπει να συναποφασιστεί, τι είναι τοκογλυφία, και εάν τα επιτόκια Ομπάμα, (0,01%), και Ντράγκι 1%, δεν ορίζουν ήδη έναν κοινά αποδεκτό τόπο επιτοκίων για την περίπτωση της Ελλάδας. Και, στόχος είναι ένα επιτόκιο δανεισμού χαμηλότερο από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, με το επιχείρημα ότι τα κράτη δικαιούνται επιτόκια χαμηλότερα από εκείνα των ιδιωτικών τραπεζών. Αυτό, για κάθε πιθανό δανεισμό της Ελλάδας, μετά τον Λογιστικό Έλεγχο και τον Αντιλογισμό.

Παράλληλα, ο δημόσιος έλεγχος των «Ελληνικών» τραπεζών και ειδικά της Τράπεζας της «Ελλάδος», αποτελεί δομική προϋπόθεση σε αυτή την προσπάθεια.

Στην έννοια του Αντιλογισμού θα περιλαμβάνεται και το γνωστό καταναγκαστικό γερμανικό δάνειο, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και κάθε άλλο δάνειο ή δικαιούμενη αποζημίωση, που οφείλεται στην Ελλάδα.

3. Επανόρθωση επαχθούς ισοτιμίας.

Άμεσα σχετικό ζήτημα με τον Αντιλογισμό, είναι η διεκδίκηση εκ μέρους της Ελλάδας, αποζημιώσεων για απώλεια οικονομικών εθνικών πόρων κάθε μορφής, λόγω της επαχθούς ισοτιμίας 340,75 Δραχμών με 1 Ευρώ, κατά τη δωδεκαετία 2000 – 2012. Η Ελλάδα δικαιούται μια καλύτερη ισοτιμία από αυταπόδεικτα κατώτερα οικονομικά κράτη σε σχέση με την ίδια, όπως τα υπό ανάπτυξη κράτη που προαναφέρθηκαν. Και τουλάχιστον μια ισοτιμία καλύτερη από εκείνη της Λετονίας, Βουλγαρίας. Τα ποσά αυτών των αποζημιώσεων θα συνυπολογιστούν στον Αντιλογισμό, υπέρ της χώρας μας.

Αυτονόητος και ο έλεγχος όλων των συμβάσεων, προμηθειών, παραγγελιών της χώρας, που είτε υπογράφτηκαν είτε εκτελέστηκαν στο ως άνω χρονικό διάστημα.

4. Άμεση δημιουργία Επιτροπής Υποδοχής και Ελέγχου πιθανών χρεών Ελλάδος.

Για να μη χαθεί ο Λογιστικός έλεγχος και Αντιλογισμός στο βάθος του χρόνου, και όσο αυτός θα συνεχίζεται, προτείνεται η άμεση εξέταση της προϊστορίας κάθε ομολόγου, που από σήμερα και στο μέλλον θα έλθει στην Ελλάδα προς εξόφληση. Δηλαδή, θα απορρίπτεται ως τοκογλυφικό κάθε ομόλογο ή απαίτηση που, π.χ., θα ξεκινάει με ένα ποσό δανεισμού 1,5 δις, πριν από δέκα χρόνια, και στην αποπληρωμή του ο δανειστής εξοφλείται με 25 δις. Κι αυτό είναι υπαρκτό παράδειγμα του 2010. Αντίθετα, η πτωχευμένη Ελλάδα θα αποπληρώνει στο ακέραιο το ποσό δανεισμού της, και εφόσον αυτό δεν αποτελεί δόλια–σκανδαλώδη συμφωνία, ή οποιαδήποτε δόλια οικονομική πράξη, αλλά με ένα επιτόκιο που θα βρίσκεται χαμηλότερα από το επιτόκιο Ομπάμα.

Χαρακτηριστικό της απόλυτης ασυδοσίας, που επικρατεί σήμερα εις βάρος της Ελλάδος, είναι το πρόσφατο γεγονός της αποπληρωμής του ομολόγου των 435 εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό το ομόλογο εξοφλήθηκε στις 15/5/2012, στο ακέραιο (και όχι «κουρεμένο») γιατί έτσι επέμενε ο κ. Λουκάς Παπαδήμος. Το κέρδος για τους κατόχους του ομολόγου ήταν ενσωματωμένο και έφτασε στο 160%. Δηλαδή είχαμε να κάνουμε με ένα αρχικό κεφάλαιο 261 εκατομμυρίων, ευρώ. Το «ενδιαφέρον» είναι ότι αυτό το ομόλογο των 261 εκατομμυρίων ευρώ, μαζεύτηκε μόλις πριν λίγους μήνες και ενόψει του «κουρέματος». Δηλαδή, χρήματα αγνώστου προελεύσεως, που μπορούν να ανήκουν στην τάξη του μαύρου χρήματος, με ό,τι αυτό σημαίνει. Η αποπληρωμή αυτού του ομολόγου έγινε με την απειλή του Βρετανικού δικαίου των Μνημονίων και την μεταφορά εκ μέρους των υπευθύνων της απειλής για κατάσχεση ελληνικής γης σε περίπτωση «κουρέματος». Αυτό τα λέει όλα για το μέλλον της χώρας σε παρόμοιες περιπτώσεις. Είναι απόλυτα εξακριβωμένο ότι το σύνολο μελλοντικών χρεών της χώρας, που πρέπει να εξοφληθούν χωρίς «κούρεμα» ανέρχονται συνολικά σε 7,5 δισεκατομμύρια.   

5. Κάθε σοβαρός, κρατικός, επιτελικός σχεδιασμός οφείλει να διαθέτει εφεδρικά σχέδια έκτακτης ανάγκης, για να αντιμετωπιστεί μια πιθανή απειλή εθνικής καταστροφής. Έτσι, σε περίπτωση που τίποτε από όλα τα προαναφερόμενα δεν πάει καλά, θα πρέπει η χώρα να προετοιμάσει σχέδια επανόδου στη Δραχμή. Και προετοιμασία δεν σημαίνει επιδίωξη, αλλά ενέργειες για απευκταίες περιπτώσεις. Αντίστοιχα, πρέπει να ελεγχθούν, να μελετηθούν όλα τα σχέδια της χώρας και για κάθε άλλη περίπτωση έκτακτης ανάγκης, πέραν της οικονομικής. Κι αυτό σημαίνει σχέδια για τους εν δυνάμει στρατηγικούς εχθρούς της χώρας μέσα και έξω από συμμαχίες.

Παράλληλα, απαιτείται άμεση δημιουργία Ανώτατης Επιτροπής Διαχείρισης διατροφικών και Ενεργειακών Πόρων της χώρας. Όχι μόνο ως απαιτούμενο, λόγω Κρίσης, αλλά για να διορθώσει και ελέγξει τις στρεβλώσεις παραγωγής προϊόντων, διατροφής και ενέργειας της χώρας, με στόχο την αυτάρκειά της. Στρεβλώσεις που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα, κατά τη δωδεκαετία 2000 – 2012. Διάστημα, δηλαδή, που η χώρα συμμετείχε στην Ευρωπαϊκή « Ένωση». 

Αυτά, δειγματοληπτικά, αφορούν στη χώρα μας, όπου στην πράξη έχει καταργηθεί το Κοινωνικό κράτος, η Πρόνοια και η εσωτερική ασφάλεια, ενώ η Εθνική Κυριαρχία της κινδυνεύει με άμεση εκχώρηση. Και, κινδυνεύει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου εισήλθε αναζητώντας την αναβάθμιση, καταξίωση και ασφάλειά της, αλλά, αντίθετα, σήμερα βιώνει την καταστροφή της.

Τα προβλήματα αυτά αφορούν και σε όλες τις άλλες χώρες που, είτε βρίσκονται ήδη υπό τον έλεγχο της Τρόικας και του ΔΝΤ είτε εισέρχονται σε φάση πλήρους κατάρρευσης.

Εάν απαντηθούν, στην πράξη, όλα όσα θέτουμε εδώ, ως προβληματισμό, τότε θα εξαλειφθούν και τα εισαγωγικά από την λέξη «Ένωση» στον τίτλο μας. Με στόχο η επαχθής σήμερα σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη να γίνει αξιοπρεπής.

Γιατί, όπως προαναφέραμε, η, κατ’ ουσία και τύπο, ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή «Ένωση» πρέπει να μετατραπεί σε Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση λαών και Κυρίαρχων Κρατών. Κι αυτό θέλει δημοκρατικά κριτήρια και ανάλογη βούληση, για να περάσουμε από το σημερινό ευρωπαϊκό παραμάγαζο της οικονομικής ολιγαρχίας των Επικυρίαρχων, σε μία Ένωση δημοκρατικών όσο και αξιοπρεπών κοινωνικών κρατών, με κύρια μέριμνα την πρόνοια στον πολίτη, τον λαό.

__________________________________________________

Ο Γιώργος Ρωμανός, επιμελείται το διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό Πανδώρα

 http://pandoraperiodiko.blogspot.com/

 _______________________________________________

Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Ανάβαση μετά την καταστροφή

_____________________________________________________

Γιώργος Ρωμανός

Ανάβαση μετά την καταστροφή

Η τελευταία ευκαιρία, πριν τις εκλογές της 6^ης Μαΐου 2012

ταν το ατσάλι του μαχαιριού χτυπάει με δύναμη την πέτρα, ή το μαχαίρι θα σπάσει ή η πέτρα θα ανοίξει. Έτσι, σκληρή και συγκρουσιακή θα είναι η εποχή που ξεκινάει στη χώρα μας, μετά τις εκλογές της 6^ης Μαΐου 2012. Εποχή ανελέητη. Γιατί, σκληρά και ανελέητα ήταν τα λάθη του δικομματισμού, και παρά την αντίσταση εκείνων που δεν συμμετείχαν στα πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα της Μεταπολίτευσης.

Λέγεται πως ζούμε σε καιρούς αβεβαιότητας. Και όμως, υπάρχουν κάποιες απόλυτες βεβαιότητες, που θα κρίνουν το μέλλον λαού και χώρας. Ας τις δούμε μία προς μία.

Εκλογές. Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, μόνο σε μία περίπτωση μπορεί να συγκλονίσει τη χώρα και τους ξένους Επικυρίαρχους, να σημάνει αλλαγή και νέο ξεκίνημα για την Ελλάδα: Αν το ποσοστό που θα λάβει το Μνημονιακό μπλοκ, θα είναι αθροιστικά κάτω από 35%. Δηλαδή, αν δεν καταφέρει το Σύστημα να αυτοοργανωθεί ξανά και δεν ορκίσει μια ακόμη δοτή κυβέρνηση. Αυτό όμως, εξαρτάται από πέντε κατηγορίες ψηφοφόρων. Οι οποίες είναι:

α. Οι ξενόδουλοι δωσίλογοι, υπηρέτες συμφερόντων ξένων χωρών, που και σήμερα δρουν ανεξέλεγκτα. Δείγματα τέτοιων ατόμων, που αποκαλύφθηκαν, είτε φυγοδικούν στο εξωτερικό είτε δεν έχουν δικαστεί ακόμη.

β. Οι εθελόδουλοι κομμάτων, οι επαγγελματίες οπαδοί, που πρώτα βάζουν το κόμμα, τον εαυτό τους, και μετά το λαό και τη χώρα.

γ. Οι συναισθηματικά ανώριμοι, φοβικοί. Οι από εμμονή, «κολλημένοι» σε στερεότυπα της δεκαετίας του ’50. Όσοι αυτοηδονίζονται κοιτώντας την τηλεοπτική εικόνα του αναλώσιμου, καταστροφικού αρχηγού τους, χωρίς να ρίχνουν ούτε μια ματιά έξω στην κοινωνία, στον ρημαγμένο λαό και την κατεστραμμένη χώρα.

δ. Οι διανοητικά ανεπαρκείς. Οι άνθρωποι που έχουν αυτοαποκλειστεί από τα γεγονότα, είτε λόγω μη πληροφόρησης είτε γιατί η ψυχική και κοινωνική τους κατάσταση δεν το επιτρέπει.

ε. Όλοι οι υπόλοιποι. Σ’ αυτούς ανήκει το μικρό, αλλά ανθεκτικό ποσοστό των ασυμβίβαστων στον στυγνό, καταστροφικό Κυβερνητισμό της Μεταπολίτευσης, τα 38 χρόνια που πέρασαν. Εδώ, αθροίζεται επιπλέον και το 40%, περίπου, που εγκατέλειψε τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, του 80% – 85%.

Δυστυχώς, το 40% της αποσκίρτησης από τον δικομματισμό δεν φτάνει. Το κρίσιμο όριο είναι οι ψήφοι, δωσιλογικής πρακτικής και εθελόδουλης παράδοσης του τόπου, να πέσουν κάτω από το 35%. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η δουλεία της χώρας, η καταστροφή του λαού, για άγνωστο αριθμό μελλοντικών γενεών, θα είναι ανάλογες του ποσοστού δωσιλογικών κυβερνήσεων και των δεσμεύσεών τους.

Το χρέος. Επόμενη, απόλυτη βεβαιότητα είναι το χρέος, το οποίο μας περιμένει την 7η Μαΐου 2012, την επαύριο των εκλογών. Το ακριβές ποσό χρέους, σήμερα, δεν είναι απολύτως γνωστό. Διότι, μεταλλάσσεται, ανατοκίζεται, πολυμερίζεται με διαφορετικά επιτόκια, αναλόγως χρονικής διάρκειας. Και μετατίθεται, για τα επόμενα 20, ή 30, ή 40 χρόνια; Άγνωστο.

Πρόβλημα χωρίς πάτο, είναι σήμερα και τα πακέτα των δισεκατομμυρίων που χαρίζονται στις ελληνικές(;) τράπεζες, τα οποία εδώ και τρία χρόνια, ποτέ δεν τους επαρκούν. Μέχρι σήμερα, τους έχουν δοθεί 128 δις (αν είναι μόνο τόσα…), χωρίς αυτές να έχουν ανταποδώσει ούτε ένα ευρώ, για τις ανάγκες λαού και χώρας. Σημειώνεται ότι θα λάβουν 18 δις, με την τελευταία πράξη νομοθετικού περιεχομένου, της «κυβέρνησης» Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά, που υπογράφτηκε, την Τετάρτη, 2 Μαΐου 2012, δηλαδή, 4 ημέρες πριν από τις εκλογές.

Ας πούμε λοιπόν, ότι το χρέος της χώρας είναι σήμερα, κατά προσέγγιση, περί τα 400 δις, μετά την αφαίρεση των 100 (;) δις του Psi.

Εδώ υπάρχουν δύο ερωτήσεις: α. Ποιος άνθρωπος, με στοιχειώδη λογική, που δεν είναι δωσίλογος ή εθελόδουλος, μπορεί να ισχυριστεί ότι οι Έλληνες, ως φυσικά πρόσωπα, δανείστηκαν ποτέ αυτά τα χρήματα; και β. Είναι ποτέ δυνατόν, στον αιώνα τον άπαντα, να τα εξοφλήσουν;

Και κάτι κρίσιμο. Η κυβέρνηση Ομπάμα, το 2009, «έκοψε» χρήμα: 1,3 τρις (τρις, όχι δις) δολάρια, και το έδωσε στις αμαρτωλές αμερικάνικες τράπεζες, με επιτόκιο 0,01 %. Από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012, ο αρχιτραπεζίτης της Ε.Κ.Τ, κ. Ντράγκι, έδωσε στις ευρωπαϊκές τράπεζες 1 τρις, με επιτόκιο 1%. Αντίθετα, τα κράτη της Ευρώπης, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, κ.ά., δανείζονται με επιτόκιο 4,5%–6,8%, τουλάχιστον. Αυτό, για το παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό σύστημα, σημαίνει επιτόκιο 45000%-68000% μεγαλύτερο από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, και 450%–680% μεγαλύτερο του επιτοκίου Ντράγκι. Και δύο ερωτήματα: α. Γιατί δεν είναι επαχθή τέτοια επιτόκια, που συσσώρευσαν το ελληνικό «χρέος», και β. Από ποιο ύψος επιτοκίου αρχίζει η τοκογλυφία στην Ευρώπη και στο Δ.Ν.Τ; 

Ας το ξεκαθαρίσουμε: το τερατώδες ποσό του ελληνικού «χρέους», 400 δις, είναι επίπλαστο, σχεδόν στο σύνολό του, και μάλιστα με αυτό που οι δωσίλογοι προσέθεσαν μέσα από τα Μνημόνια της τελευταίας τριετίας. Και, δεν υπάρχει καμία! περίπτωση να εξοφληθεί ποτέ! Η προσεκτική μελέτη μας, για τις σχέσεις δραχμής – ευρώ – δολαρίου, στις δεκαετίες 1960, 1970, και ειδικά μετά το 1974, καταλήγει πως το πραγματικά οφειλόμενο χρέος της Ελλάδας δεν πρέπει να ξεπερνά, σήμερα, τα 70 δις. Όλα τα άλλα είναι ελέγξιμα κατασκευάσματα χρέους, μέσω ντόπιων εγκάθετων και ξένων Επικυρίαρχων.

Τα επαχθή Μνημόνια. Υπαρκτά σήμερα, και θα πολλαπλασιαστούν! με μια ακόμη μνημονιακή κυβέρνηση. Κι αυτό σημαίνει παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, καταναγκαστική κατάσχεση γαιών, περιουσίας του δημοσίου και πλουτοπαραγωγικών πηγών του τόπου, βάσει του βρετανικού δικαίου. Βέβαιες είναι και κατασχέσεις σπιτιών πολιτών, με το νέο νόμο που επιτρέπει την κατάσχεση μέσα σε δυο μήνες. Κι ακόμη, οι απολύσεις 150.000 εργαζομένων. Η ανεργία, που στην πράξη, και όχι με μαγειρεμένες στατιστικές, θα ξεπεράσει το 30%, εντός του 2012.

Βέβαιο είναι και ένα άλλο, τραγικό αποτέλεσμα της πολιτικής των Μνημονίων. Ας σκεφτούν οι δωσίλογοι πολιτικοί, ότι δεν ανέβηκαν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, αλλά αυτοί κατέβασαν και ξευτέλισαν τη Δημοκρατία.

Χώρα φόρου υποτελής. Η Ελλάδα, μέσω των πολεμικών εξοπλισμών, έχει καταστεί, ουσιαστικά, χώρα φόρου υποτελής. Από το 1974 μέχρι σήμερα, έχει δαπανήσει περισσότερα από 250 δις δολάρια, για εξοπλισμούς. Ποσό, που αν αφαιρεθεί από το αρχικό χρέος, Καραμανλή – Αλογοσκούφη, η χώρα θα είχε και πλεόνασμα. Σημειώνεται πως η Ελλάδα αγοράζει το 15% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων της Γαλλίας και το 12% της Γερμανίας, εκτός των άλλων… προμηθευτών.

Είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα πολεμικών εξοπλισμών της Ελλάδας, για την επόμενη πενταετία, ανέρχεται σε 7 δις περίπου. Γιατί η υπερχρεωμένη Ελλάδα, της Ενωμένης Ευρώπης, δεν σταματά παντελώς τα, λόγω τουρκικής απειλής, εξοπλιστικά της προγράμματα, τουλάχιστον…, για τα επόμενα 10 χρόνια;

Κατάργηση κοινωνικού κράτους. Οριζόντιες περικοπές συντάξεων, επικουρικών, εφάπαξ, καταλήστευση ασφαλιστικών ταμείων, περιουσίας πανεπιστημίων κ.ά. κοινωνικών φορέων. Κι αυτή είναι η πιο απάνθρωπη και σκληρή βεβαιότητα, που περιμένει τους Έλληνες, την επομένη των εκλογών. Γιατί, δεν θα υπάρξει κανένα έλεος, αφού μας περιμένουν νέοι φόροι, ύψους 11 έως 15, 5 (κατά το ΔΝΤ!) δις, για τα έτη 2013 – 2014. 

Και τα ερωτήματα είναι σαφή και τραγικά. Μπορεί, την επόμενη των εκλογών, να περιμένει βελτίωση της θέσης της η καρκινοπαθής χήρα, μάνα παιδιού με ειδικές ανάγκες; Αυτή, που παρουσιάστηκε επωνύμως στα ΜΜΕ, και κατάγγειλε ότι η σύνταξη των 400 ευρώ που έπαιρνε, μειώθηκε στα 320 ευρώ, και ταυτόχρονα της περιέκοψαν και το δικαίωμα θεραπείας της, με ακτινοβολίες.

Τι μπορεί να περιμένει ο ανάπηρος με βαρεία εγκεφαλική νόσο, που καταδικάστηκε να πληρώνει το χαράτσι της ΔΕΗ με μειωμένο (!!!) συντελεστή 0,5, αντί 1 ή 1,2, που θα πληρώνουν οι υγιείς; Και αυτή, η συγκεκριμένη νόσος, περιγράφεται με σαφήνεια, ως τερατώδης λεπτομέρεια, στο κατάπτυστο νομοθέτημα της ντροπής, το οποίο ενέκρινε, με κτηνώδη απάθεια για τους ανάπηρους, η τρόικα Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά.

Τι μπορεί να περιμένει ο ασθενής που πάσχει από μεσογειακή αναιμία, και δεν έχει να πληρώσει τα υλικά της αιμοκάθαρσής του, γιατί ο φαρμακοποιός δεν του χορηγεί, πλέον, άλλη πίστωση; Αφού, το «κράτος» δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς, παρά τις συνεχείς, ψευδείς εξαγγελίες.

Τι θα γίνει με το γεγονός των μέχρι σήμερα αυτοκτονιών, που οφείλονται στην Κρίση; Πότε θα αναζητηθούν οι ηθικοί αυτουργοί τους και θα τους απαγγελθούν κατηγορίες, για 2000 θανάτους;

Μια ακόμη βεβαιότητα είναι η κατάργηση, στην πράξη, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Όσοι, επί 35 χρόνια, πλήρωναν ιατρικές ασφαλιστικές εισφορές έχουν αφήσει πλέον τα βιβλιάριά τους στο συρτάρι, και πληρώνουν από την τσέπη τους.

Εάν ευοδωθεί το αντιμνημονιακό 65%, τότε θα πρέπει ο λαός να αντιμετωπίσει την αρχέγονη αδυναμία του για συμφιλίωση, μπροστά στο έκτακτο γεγονός της συντελεσμένης καταστροφής της χώρας. Δηλαδή, να διαβούμε, επιτέλους, το κατώφλι της Εθνικής Συνεννόησης. Να συσταθεί πρωτοφανές λαϊκό μέτωπο, με βάση τέσσερις παραμέτρους, ως ελάχιστη Θεσμική και Συνταγματική Συμφωνία. Κι αυτό, άσχετα με κόμματα, γραμμές, ιδεολογίες ή ιδεολογήματα. Σε αυτή την περίπτωση, δεν έχει σημασία το ποιος θα είναι πρωθυπουργός, αφού η κυβέρνηση αυτή θα λάβει ψήφο στήριξης ή ανοχής από όλα τα κόμματα του μετώπου.

Η συμφωνία θα μπορούσε να έχει προκαθορισμένους στόχους και χρόνο διάρκειας, με τα εξής βασικά σημεία:

α. Λογιστικός έλεγχος και αντιλογισμός του χρέους, με ταυτόχρονο πάγωμα αποπληρωμής, μέχρι την ολοκλήρωση του αντιλογισμού.

Ο έλεγχος πρέπει να ξεκινήσει από τη δομικά επαχθή «ισοτιμία» δραχμής – ευρώ, που ορίστηκε στις 340,75 δραχμές. Ισοτιμία, που είναι δραματικά χειρότερη από εκείνες νομισμάτων χωρών, όπως οι Λετονία, Βουλγαρία, Ζιμπάμπουε κ.ά. Αποδεικτικά είναι και τα στοιχεία ελέγχου παράλληλης ισοτιμίας, με το δολάριο, κατά τη δεκαετία 2002–2012. Έλεγχος σε όλες τις υπερκοστολογημένες συμφωνίες, αλλά και στα σκάνδαλα, για τα οποία κάποιοι δέχτηκαν διακρατικό «συμβιβασμό».

Έλεγχος για τα σκάνδαλα τραπεζικών επενδύσεων σε τοκογλυφικά παράγωγα, με παράλληλη καταλήστευση χρήματος ασφαλιστικών ταμείων, πώληση αποθεμάτων χρυσού (εδώ πρέπει να γίνει δημόσιος έλεγχος της Τράπεζας της Ελλάδος), δραματική υπερκοστολόγηση έργων Ολυμπιακών αγώνων, κ.ά. Οι πρωθυπουργοί, οι κυβερνήσεις τους, και οι τραπεζίτες, μετά το 2000, τουλάχιστον, που ενήργησαν εις βάρος της χώρας, θα πρέπει να ελεγχθούν.

Η έννοια «επαχθές» δεν βρίσκεται μόνο μέσα σε τεράστια, επίπλαστα τμήματα του χρέους, αλλά και στην αντισυνταγματικότητα των Μνημονίων, και μάλιστα του «μητρικού» πρώτου, που ουδέποτε ψηφίστηκε από 180 βουλευτές και ουδέποτε έλαβε νομιμοποίηση.

β. Επίλυση στα όργανα της Ευρώπης, του ζητήματος της εγγύησης των συνόρων της Ελλάδας, και εάν στην πράξη αποτελούν σύνορα της Ευρώπης. Αυτό θα σημαίνει την εξασφάλιση εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, από την τουρκική επιβουλή, την άμεση προκήρυξη ΑΟΖ Ελλάδος, που είναι και της Ευρώπης... Οι στρατοί της Ευρώπης να φυλάσσουν τα σύνορα της Ελλάδας με ευρωπαϊκά στρατεύματα, από κοινού με ελληνικά, και υπό ελληνικό έλεγχο. Με την Τουρκία στα γεωτρύπανα, μια πολεμική σύρραξη είναι περισσότερο κοντά από ποτέ.

Παράλληλα, συναφές ζήτημα είναι να μηδενιστούν τα αμιγώς ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα. Γιατί, η Ελλάδα δεν είναι μεμονωμένη χώρα–νησί, χωρίς ευρωπαϊκή ενδοχώρα και συμμάχους.

γ. Ψήφιση νέου Συντάγματος της χώρας, με καθιέρωση της απόλυτα, απλής Αναλογικής, ως πάγιου εκλογικού συστήματος. Την ψήφιση, απευθείας από τον λαό, Προέδρου δημοκρατίας, με ουσιαστικά δικαιώματα παρέμβασης, σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Ο αριθμός των βουλευτών να μειωθεί σε 80–100, βάσει των περιφερειών της χώρας και του πληθυσμιακού μέτρου. Ουδείς υπουργός, βουλευτής, δημόσιος λειτουργός θα έχει οιαδήποτε ασυλία. Οι βουλευτές να είναι ανακλητοί, με τη μέθοδο τοπικών δημοψηφισμάτων, σε περίπτωση δυσαρμονίας των πράξεών τους με το εκλογικό σώμα που τους εξέλεξε. 

δ. Θέσπιση νέας χάρτας κράτους, ρύθμιση επαγγελματικών και εργασιακών αναγκών της χώρας. Ο αριθμός επιστημόνων και τεχνητών να είναι ανάλογος των παραγωγικών αναγκών της χώρας και του πληθυσμού κάθε περιοχής. Συνακόλουθη, χάρτα αναδασμού και αξιοποίησης παραγωγικών μέσων, καλλιεργειών, γαιών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Ορθολογική οργάνωση σύγχρονου, αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους, που θα ελέγχεται και θα αξιολογείται διαρκώς, με ηλεκτρονικές διασταυρώσεις.

Πολλά θα μπορούσε κανείς να προσθέσει. Προέχει όμως Εθνική Συμφωνία, αδιακρίτως κομμάτων, και το Ελάχιστο Κοινό των τεσσάρων σημείων. Όσα λιγότερα από αυτά υλοποιηθούν τόσα περισσότερα δεινά θα πληρώσει ο τόπος και ο λαός. Η εποχή γύρισε. Ο παλιός Κυβερνητισμός, αν δεν νιώθει αρκετά πεθαμένος, οφείλει να αποσυρθεί ή και να αυτοκτονήσει, με το πιστόλι που έβαλε στο τραπέζι του. Αυτό, είναι όντως αναπόφευκτο.

Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος δεν είναι «ένα πράγμα». Ούτε υπάρχει ένας ιδανικός Λαός. Οι πέντε κατηγορίες ψηφοφόρων, που προαναφέρθηκαν, αποδεικνύουν ότι μέσα στη Δημοκρατία φωλιάζουν και τα σπέρματα της κατάργησής της. Η δύναμη της ψήφου ενός δημοκρατικού πολίτη και ενός δωσίλογου, μετρούνε στην κάλπη ακριβώς το ίδιο. Σήμερα, φυσικά, αγνοούνται τα ποσοστά των κομμάτων, σ’ αυτές τις εκλογές. Όμως, οι παράμετροι και οι επιπτώσεις στο κοινό μέλλον προαναφέρθηκαν, ως απολύτως γνωστές. Και, δεν είναι οι χειρότερες που μπορούμε να προβλέψουμε, με ασφάλεια…

Όσοι μπορούν, ας εκτιμήσουν ότι προέχει το να σταματήσει το ξεπούλημα της χώρας, η υποδούλωση του λαού, και έχει δευτερεύουσα σημασία το κόμμα τους κι ο εαυτός τους. Ας το σκεφτούν καλά.

Είναι η τελευταία ευκαιρία.

Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Οι κατά κεφαλήν δωσίλογοι

______________________________________________________

Δόρατα έπη

Γιώργος Ρωμανός

Οι κατά κεφαλήν δωσίλογοι*

πρόσφατη, τραγικά δικολαβική, απόφαση του Διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με τη γενοκτονία στο Δίστομο, δεν μπορεί να υποβιβάσει την εγκληματική «διαχείριση» του ίδιου θέματος στην μεταπολεμική Ελλάδα εκ μέρους πολιτικών και δικαστικών.

Με την ίδια ανάλογη πρακτική, τα τελευταία 38 χρόνια, η χώρα παραχώθηκε σε «βαρέλι», εθνικής και κοινωνικής καταστροφής, που δεν πρόκειται να αποκτήσει πάτο τις επόμενες, πολλές δεκαετίες.

Η ιστορία και αφόρητα αδιάψευστα γεγονότα πιστοποιούν ένα μέγιστο πρόβλημα: οι κατά κεφαλήν δωσίλογοι της χώρας, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της.

 romanosg.blogspot.com

pandoraperiodiko.blogspot.com

__________________

*Πρώτη δημοσίευση, Εφημερίδα Η Αυγή, 22 Απριλίου, 2012, Ένθετο, Αναγνώσεις, σελ. 39. 

Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Ζητείται λαός

___________________________________________________

Γιώργος Ρωμανός

Ζητείται Λαός

συγνώμη και η ανοχή στο λάθος αποτελούν ουσιώδη χαρακτηριστικά της ανθρωπιάς προς τον Άλλον και, ουσιαστικά, είναι αντί–δωρο αγάπης προς τον εαυτό μας. Όμως, έχει τεράστια σημασία τι ονομάζουμε λάθος. Γιατί, π.χ., αν κάποιος αφαιρέσει έστω και μία ζωή ή οδηγήσει ανθρώπους σε αυτοκτονία ή, με τις πράξεις του, καταστρέψει την κοινωνική και πολιτική ζωή εκατομμυρίων πολιτών, τότε δεν πρόκειται για ένα απλό λάθος, αλλά για έγκλημα. Και, δεν ξεμπερδεύει λέγοντας απλά, «έκανα λάθος» ή «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη». Ακριβώς, αυτή η «ευθύνη», σε ευνομούμενες πολιτείες, ελέγχεται σε δίκη, και επιφέρει αναλογούσα ποινή. Προφανής είναι και η αντιστοίχηση, όταν έχουμε σύνολα ατόμων τα οποία, κατ’ επανάληψη, κάνουν το ίδιο «λάθος». Και, όπως έχει γραφεί: «το να σκοντάφτεις συνεχώς στην ίδια πέτρα, δεν σημαίνει ότι κάνεις διαρκώς λάθος, αλλά ότι είσαι ηλίθιος».

Αν ψηφίσουν κάποιοι μία φορά, κατά λάθος, έναν δημαγωγό, που τους εξαπάτησε, αυτό μπορεί να συγχωρηθεί. Αλλά, όταν οι ίδιοι πολλοί ψηφοφόροι ψηφίζουν με εμμονή, επί δεκαετίες, ηγέτες που ζημιώνουν τη χώρα, τότε το θέμα δεν καλύπτεται από το χαρακτηρισμό τους, ως ηλίθιους, αλλά θέλει βαθύτερη ανάλυση.

Μετά τη Μεταπολίτευση, ο λαός, στην πλειοψηφία του, εμφανίζεται ότι, δήθεν, δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει τη Δημοκρατία από τον εξόφθαλμο Λαϊκισμό, ο οποίος, στις μέρες μας, μεταλλάχθηκε σε δοτή κυβέρνηση, ελεγχόμενη από ξένους Επικυρίαρχους. Η κατάσταση αυτή ονομάστηκε Κρίση, αλλά η Κρίση συνέβαινε κατά τα προηγούμενα 37 χρόνια. Και όσα ζούμε είναι τα αποτελέσματά της. Έτσι, σήμερα διακυβεύεται το μέλλον των επόμενων γενεών, το πολίτευμα και η Εθνική κυριαρχία της χώρας μας. Την απώλεια Εθνικής κυριαρχίας, την επιτάσσει ξεκάθαρα η Δανειακή Σύμβαση, στο άρθρο 14.5, και το Μνημόνιο που την επιβάλλει. Και τα δύο αυτά κείμενα ολοκληρώθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις 12/2/2011. Η ελληνική πλευρά, αφού επεξεργάστηκε τα κείμενα, τα απέστειλε, με σύμφωνη γνώμη, στην Κοινότητα, στις 23/2/2011 (Βλ. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Βρυξέλλες 24/2/2011, σελ.4).

Αυτά τα αδιαμφισβήτητα, γραπτά ντοκουμέντα αποδεικνύουν ότι, η τότε ελληνική κυβέρνηση συνεργάστηκε με όσους απαιτούν την απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας μας. Και, αυτή η συνεργασία, ως πολιτική πράξη, έχει συγκεκριμένο όνομα και ευθύνες. Παρόλα αυτά, η Δανειακή Σύμβαση, έκτοτε, δεν ήρθε στη Βουλή και ποτέ δεν ψηφίστηκε από 180 βουλευτές, ώστε (κατά κάποιους…) να καταστεί «έγκυρη». Και, σήμερα, η δουλοκτητική αυτή Σύμβαση κρατείται κρυφή από το λαό. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι δραματικά κρίσιμα για τη χώρα: Ποιοι 180 βουλευτές θα ψηφίσουν τέτοιο Μνημόνιο και Δανειακή Σύμβαση; Ποιος Πρόεδρος Δημοκρατίας θα τα συνυπογράψει, θα τα κυρώσει; Ποιος λαός θα τα αποδεχθεί; 

Ταυτόχρονα, παίζεται ένα ανίερο παιχνίδι με τις εκλογές. Εξαγγέλλεται ότι αυτές θα γίνουν μέσα στον Απρίλη. Αλλά, μέχρι τότε, θα «έχουν κλείσει» τα θέματα: μείωση μέρους του χρέους (κούρεμα) και υπογραφή Νέας Δανειακής Σύμβασης, που προϋποθέτει κύρωση της προηγούμενης, με όσα προβλέπει (…), μαζί με το Μνημόνιο, της 24/2/2011. Αυτά, με γραπτή (!) δέσμευση των τριών αρχηγών, σαν να είναι οι τρεις κάποιο νόμιμο υπερ-κοινοβουλευτικό, υπερ-εθνικό σώμα, που μπορεί να καταργεί το πολίτευμα, τον κοινοβουλευτισμό και να δεσμεύει για πάντα τη χώρα. Αν όμως γίνουν εκλογές ΜΕΤΑ από αυτές τις κρίσιμες δεσμεύσεις, που καταργούν Δημοκρατία και Εθνική κυριαρχία, τότε για ποιο λόγο να στηθούν κάλπες;

Φαινομενικά, η χώρα έχει χωριστεί στα δύο. Φαινομενικά, γιατί θα έπρεπε ήδη να έχουν γίνει εκλογές, και εκεί να μετρηθούμε… Πόσοι τάσσονται Υπέρ και πόσοι Κατά του Μνημονίου – Δανειακής Σύμβασης. Και, Υπέρ τάσσονται εκείνοι, που ο λαός εξέλεξε μεν με την ψήφο του, αλλά μετά, αυτοί, με μεθοδεύσεις ακραία αντιδημοκρατικές, μεταλλάχθηκαν σε βραχίονα των Επικυρίαρχων της χώρας.

Όμως, από πού προέκυψαν αυτοί οι λαϊκιστές δημαγωγοί, που σήμερα απολογούνται δωσιλογικά, απέναντι στους ξένους Επικυρίαρχους; Είναι γνωστή, ιστορικά, η ευσπλαχνία των αρχαίων Ελλήνων, προς κάθε κυνηγημένο, ξένο, επαίτη ελέους, ή ακόμη και σε κάποιον που διέπραξε έγκλημα απέναντι σε Θεούς, Πολιτεία, λαό. Μπορούσε να σπεύσει, ικέτης, στον κοντινότερο ναό και να βρει άσυλο. Έκτοτε, ο λαός διατήρησε ανάλογη ευσπλαχνία, απέναντι και σε κάθε μειονεκτικό, διαταραγμένο, ακόμη και οριακής ψυχικής κατάστασης άτομο. Όμως, αυτό δεν σήμαινε ποτέ, μέχρι πρόσφατα…, ότι αυτά τα άτομα, μετά την απολαβή του ασύλου, δηλαδή την, για λόγους ανοχής, αποδοχή τους από τη σύγχρονη κοινωνία, θα μπορούσαν ακόμη και να κυβερνήσουν τη χώρα, ερήμην της μειονεξίας τους. Μια τέτοια παρανοϊκή πρακτική δεν συνάγεται από καμία πολιτική λογική ή κοινωνική ηθική. Ένας μειονεκτικός, με συγχυτική σκέψη και λόγο, που ο ψυχισμός του τον καθιστά δωσίλογο, δεν δικαιούται να επικαλείται το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι», αλλά το δικαίωμά του στην περίθαλψη και θεραπεία του.

Πώς όμως έγινε, τελικά, και υπερψηφίστηκαν τέτοια άτομα; Πώς, ο έξυπνος λαός αυτού του τόπου, δεν κατάλαβε όσα φαίνονταν… από μακριά, με μια μόνο ματιά; Το πράγμα εξηγείται, μέσα από τη συνενοχή των πολλών, που επέλεξαν, από δόλο, τους «λίγους...» –από κάθε άποψη. Κι αυτό σημαίνει ότι, οι ένοχοι της Κρίσης δεν είναι μόνο οι μειονεκτικοί ηγετίσκοι ή οι εμφανώς ψυχικά διαταραγμένοι, αλλά και όσοι τους ψηφίζουν από ιδιοτέλεια. Εκατομμύρια πολιτών αυτού του τόπου είναι συνένοχοι στο μακροβιότερο, επί 37 χρόνια, συλλογικό έγκλημα της Μεταπο­λίτευσης. Και δεν ισχύει η αναρώτηση, αν κάποια εκατομμύρια ηλίθιων ψηφοφόρων επέλεξαν έναν ή μερικούς βλάκες για ηγέτες ή το αντίστροφο, δηλαδή αν τόσοι πολλοί βλάκες επέλεξαν έναν ή πολλούς ηλίθιους για ηγέτες. Δεν ισχύει η αναρώτηση, γιατί εδώ υπάρχει μεθόδευση και δόλος. Δηλαδή, κάποια εκατομμύρια ψηφοφόρων επέλεξαν τον ή τους βλάκες, με σκοπό το βόλεμα, το άκοπο κέρδος. Γιατί, είναι βέβαιο πως, όταν ψηφίζεις έναν μειονεκτικό και ένα διάτρητο κόμμα, εύκολα μπορείς να «πάρεις» λεφτά από το «ταμείο» ή να δανείζεσαι ανεπίστρεπτα και να καταχράσαι χρήμα, χωρίς καμία επίπτωση, ποτέ.

Προϋπήρξε, όμως, και το διαβόητο «Συμβόλαιο με το λαό» –που απευθύνονταν κυρίως στα πιο φτωχά στρώματα των πολιτών–, το οποίο, στην πράξη, έλεγε: «εγώ θα επιτρέπω τη δική σου μικρή διαφθορά, αλλά εσύ θα επιτρέπεις τη δική μου μεγάλη διαφθορά.» Συμφωνία λεόντειας αμοιβαιότητας, που οδήγησε στην έσχατη προδοσία της Κρίσης. Ταυτόχρονα, το «Συμβόλαιο» συμπεριέλαβε και μέγα πλήθος από επιφανείς νέους κομματικούς τιτλούχους, νεόπλουτους κλέφτες, απατεώνες τραπεζίτες, ντόπιους μαυραγορίτες, που πλούτισαν, με την ενσυνείδητη υπαγωγή των συμφερόντων της χώρας σε ξένους πάτρωνες και εργοδότες τους. Κι αυτοί, άλλο μεγάλο πλήθος ψηφοφόρων, ήταν συνένοχοι κάθε μειονεκτικού ηγετίσκου, με πρακτική δωσίλογου. Έτσι, από τη μια οι κουτοπόνηροι φτωχοδιάβολοι της «μικρής» διαφθοράς και από την άλλη οι δωσίλογοι της μεγάλης διαφθοράς, παρεμβλήθηκαν στο σώμα του λαού και του κράτους και, όπως η άμμος στα γρανάζια μιας μηχανής, το νέκρωσαν. Αντίθετα, οι εξίσου πολλοί έντιμοι πολίτες, που δεν συνέπραξαν στην καταστροφική 37χρονη Κρίση, ήταν συστηματικά έξω από τις δομές εξουσίας. Κι αν επέμεναν να αντιδρούν, απομονώνονταν, διώκονταν. Έτσι, στρατηγικά βρέθηκαν σε μειονεκτική θέση, απέναντι στα εκατομμύρια των δραστών του συλλογικού εγκλήματος.

Σήμερα, υπάρχει διάχυτο αίσθημα λαϊκής απραξίας. Κι αυτό οφείλεται στο ότι, όλοι οι διεφθαρμένοι, του προαναφερόμενου «Συμβόλαιου» και της δωσιλογικής πρακτικής που το διαδέχθηκε, μετέχουν οριζόντια, ακόμη, στην κρατική μηχανή, σε κόμματα, Μ.Μ.Ε., κοινωνικούς φορείς, εταιρείες τέχνης, νομαρχιακά, δημοτικά ή τοπικά συμβούλια, μέχρι σε επίπεδο συλλόγου γειτονιάς.

Το μοιραίο λάθος, όλων αυτών των εγκληματικών ψηφοφόρων, ήταν ότι, ο ή οι βλάκες, τους οποίους υπερψήφισαν, δεν έχουν όρια στον εξευτελισμό, την κατρακύλα και τη συνεχιζόμενη καταστροφή του λαού, συνολικά. Γιατί, όπως είναι γνωστό, η βλακεία είναι ακατανίκητη. Όμως, δεν υπολογίστηκε και κάτι άλλο: ότι οι ψυχικά μειονεκτικοί πολιτικοί, με κενό συνείδησης, που τους οδηγεί στην εθελοδουλία, ανέλαβαν ρόλους οι οποίοι ήταν πολύ μεγαλύτεροι, από τον μεγέθους δαχτυλήθρας εγκέφαλό τους. Έτσι, η πραγματικότητα τούς ξεπέρασε, με πάταγο. Γι’ αυτό δεν προλαβαίνουμε να μετράμε, καθημερινά, δηλώσεις του τύπου, «δεν διάβασα, δεν ήξερα τι υπέγραφα, όταν κατέστρεφα τον τόπο».

Μετά από όλα αυτά, η χώρα δεν μπορεί να περιμένει τίποτε και από κανέναν, παρά μόνο από τον ίδιο τον λαό της. Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν πρόκειται να δείξει έλεος σ’ αυτό τον τόπο και τους πολίτες του, κανένας ντόπιος ψυχικά διαταραγμένος, που εγκλημάτησε, σύμφωνα με τη δωσίλογη πρακτική του, ούτε οι ξένοι Επικυρίαρχοι, που κυνηγούν με λύσσα τα τοκογλυφικά τους συμφέροντα, και διαλύουν τη χώρα.

Οι εξαγγελμένες (…;),εκλογές, αν ξεπεραστούν πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις, μπορεί να είναι και οι τελευταίες ελεύθερες στην Ελλάδα. Έτσι, πριν από αυτή την κρίσιμη μάχη, οφείλεται συγγνώμη σ’ αυτούς που θα αναγνωρίσουν ότι έσφαλαν. Αλλά, μετά από κάθαρση συνειδήσεων, πάνω στα ιστορικά λάθη που οι ίδιοι διέπραξαν, κατά της χώρας και του εαυτού τους.

Μόνο με νέα συνείδηση, τοποθετείται κανείς πλέον, απέναντι σε Δημοκρατία, Ελευθερία, Εθνική κυριαρχία. Και είναι τώρα, η ώρα της Νέας Συλλογικότητας, της συσπείρωσης γύρω από όσα υπάρχοντα κόμματα και κινήσεις που αντιστέκεται στη διάλυση της χώρας και την πληρωμή του Επαχθούς Χρέους.

Στη μέγιστη ελληνική τραγωδία που ζούμε, ένα είναι βέβαιο: η λύση θα έρθει μέσα από την Κοινή Ανάγκη και δράση, τη συνισταμένη των βουλήσεων όλων των πολιτών αυτής της χώρας. Γιατί, η κοινωνία είναι μείγμα, μέσος όρος του καλού με το κακό, στο ίδιο ποτήρι. Στις εκλογές, θα ψηφίσουν και οι δωσίλογοι, οι μαυραγορίτες, οι έμμισθοι εθελόδουλοι, μέχρι ο ηθικός νόμος μιας αληθινά δημοκρατικής πλειοψηφίας να τους κόψει το δρόμο, και η δικαιοσύνη να τους στερήσει τα πολιτικά τους δικαιώματα, στα πλαίσια παραδειγματικών ποινών.

Έτσι, ζητείται Λαός, το μέγα πλήθος, που άντεξε χειμαζόμενο, επί 37 χρόνια, αλλά και το άλλο, το μεταμελημένο, που θα ανακτήσει τη συνείδησή του, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Λαός, που θα καθορίσει, με ψήφο αντίστασης, την ύπαρξη όλων μας και δεν θα καταστήσει το διάλυμα, αυτής της Κοινής Ανάγκης, κώνειο.

Λαός της ελπίδας.

Οι τρεις σύνδεσμοι που παρατίθενται εδώ, παραπέμπουν σε ισάριθμα δοκίμια του Γιώργου Ρωμανού, που δημοσιεύονται στην εφημερίδα Η Αυγή, και στο ένθετο Αναγνώσεις. Και, αποτελούν αιτήματα της εφημερίδας, για συμμετοχή, του Γ. Ρ., σε σχετικά αφιερώματα, Θεωρίας και Κριτικής της λογοτεχνίας.

Γιώργου Ρωμανού: Κριτήρια κριτικής στη λογοτεχνική πεζογραφία. Μερικά πρακτικά στοιχεία.

21/1/12 Κριτήρια κριτικής στη λογοτεχνική πεζογραφία Μερικά πρακτικά στοιχεία ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ

Γιώργου Ρωμανού: Από τον συγγραφέα στο κείμενο και από τον αναγνώστη στην ερμηνεία.

15/11/08 Από τον συγγραφέα στο κείμενο και από τον αναγνώστη στην ερμηνεία Στους δρόμους της θεωρίας Με αφορμή ένα βιβλίο ή μια σκέψη Του Γιώργου ΡΩΜΑΝΟΥ

Γιώργος Ρωμανός: Το παγόβουνο. Χωρίς Λογοτεχνικό κανόνα και κριτήρια κριτικής;

29/5/08 Θεωρία, Λογοτεχνία, Αριστερά, επιμέλεια Κώστας Βούλγαρης τχ. 271, 9/3/2008

Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Από τον Διχασμό στη ''χωριστικότητα''

 _______________________________

  

Γιώργος Ρωμανός

Από τον Διχασμό στη «χωριστικότητα»

Ένα σύστημα καταστροφής της χώρας

ποιος πιστεύει ότι σήμερα στην Ελλάδα βιώνουμε μια καταστροφή με συνέπειες μεγαλύτερες από εκείνες του 1922, θα πρέπει να αναζητήσει τα δομικά αίτια της δημιουργίας αυτής της καταστροφής. Αν αυτά έρθουν στο φως μπορεί να υπάρξει αυτεπίγνωση και ελπίδα για διόρθωση μελλοντικής πορείας, χωρίς φυσικά να αποφευχθεί η καταβολή του παροντικού κόστους. Πρέπει να ξέρεις πού βρίσκεσαι, σε τι… πατάς, αν θέλεις να μάθεις πού μπορείς να πορευτείς.

Ο πολιτειακός Διχασμός στην Ελλάδα, του 20^ου αι., ήταν μία από τις κορυφώσεις μιας ευρύτερα χωριστικής παθογένειας, που αποδείχτηκε διαχρονική στον τόπο μας. Από τις βασικές αιτίες της, ο παρεμβατισμός των ξένων. Παράλληλα, σε κοινωνικό επίπεδο, πάντοτε ενδημούσαν ο ατομικισμός, η συντεχνιακή δολιότητα και τα κόμματα φατρίες, που διαρκώς αναζητούσαν την ισχυροποίησή τους μέσω κάποιου ξένου κράτους – παράγοντα. Έτσι, η εμπλοκή των ξένων συχνά εξελισσόταν σε λοιμική κατά της χώρας.

Με τη λήξη του β΄ παγκοσμίου πολέμου, η κατάσταση αυτή, αφού αναπροσαρμόστηκε στις γεωπολιτικές συνθήκες, συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της δικτατορίας, στα 1974. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι στο εσωτερικό της χώρας, η επικρατούσα αντίληψη ήταν πως, για όλα τα κακά σ’ αυτό τον τόπο, φταίγαν οι ξένοι, η εισαγόμενη διχόνοια και κάποιοι λίγοι ντόπιοι, δωσίλογοι. Έτσι, το συνολικό πρόβλημα εκλαμβανόταν περίπου, ως ένα μοιραίο και μη αναστρέψιμο δομικό στοιχείο του νεώτερου –τουλάχιστον– ελληνικού κράτους, το οποίο προφανώς εκμηδενιζόταν από άλλα προτερήματα του λαού.

Με την έναρξη της περιόδου της Μεταπολίτευσης, οι διακηρύξεις για «Εθνική ανεξαρτησία» και «Μια Ελλάδα, που θα ανήκει στους Έλληνες», ανέβασαν τον πήχη της προσδοκίας.

Όμως, 35 χρόνια μετά το 1974, και παρ’ ότι ο κοινοβουλευτισμός ήταν απόλυτα κυρίαρχος, η χώρα χρεοκόπησε, κατέρρευσε. Και πλέον, μέσα από πρωτοφανείς αντισυνταγματικές διαδικασίες, οδηγείται σε ανεξέλεγκτο παρεμβατισμό του ξένου παράγοντα και μείωση της εθνικής της κυριαρχίας, για δεκαετίες.

Από αυτό το αποτέλεσμα αποδεικνύεται ότι, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δεν έγινε τίποτε ουσιαστικό για την επίλυση του παρεμβατισμού των ξένων και του ντόπιου φατριασμού, ο οποίος προμήθευε ιθαγενείς συνεργάτες στη λοιμική που προαναφέρθηκε.

Αλλά, ακόμη και με τις πρακτικές που επικρατούσαν, μέχρι το 1974, το πράγμα δεν εξηγείται. Γιατί, ποτέ άλλοτε η χώρα δεν έστερξε να υπογράψει προκαταβολικά την εθελοδουλία της για 30, 50 ή και 80 χρόνια, όπως σχεδιάζεται. Συνάγεται όμως, ότι για να φτάσουν τα πράγματα σε αυτό το σημείο, εξέλειπαν οι αντιστάσεις στο εσωτερικό της χώρας. Εύλογο ερώτημα είναι πού βρίσκεται το μέγα πλήθος, που άλλοτε με τους αγώνες του ακύρωνε κάθε τυραννία και θυσιαζόταν για το καλό της πατρίδας.

Έτσι, παρουσιάζει ενδιαφέρον η καινοφανής μεθόδευση κατάργησης των λαϊκών αντιστάσεων, που εφάρμοσε ο δικομματισμός, σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Κι αυτή δεν ήταν άλλη από την εισαγωγή, μετάφραση, στα καθ’ ημάς, και εφαρμογή των διχαστικών μεθόδων των ξένων. Αλλά, αυτή τη φορά, ως συστατικό πολιτικής των κυβερνήσεων του τόπου, εναντίον των πολιτών του, και για την απόλυτη ποδηγέτησή τους. Δηλαδή, ο δικομματισμός, αντί να καταπολεμήσει τις τακτικές των ξένων, σχετικά με τον διχασμό και τη διχόνοια, τις αντέγραψε και τις μετέτρεψε σε εργαλείο εσωτερικής πολιτικής χειραγώγησης.

Και επειδή, αυτό που έγινε έχει σχέση με την έννοια «χωριστικός», ας επιτραπεί καταχρηστικά ο νεολογισμός, «χωριστικότητα», για να αποκτήσει σαφές όνομα αυτή η πολιτική μέθοδος του δικομματισμού.

Έτσι λοιπόν, επί 35 χρόνια, ενθαρρύνθηκαν κατ’ αρχήν οι χωριστικές τάσεις σε κάθε κόμμα, οργανισμό, ή κοινωνική ομάδα. Και δημιουργήθηκαν πολλά μικρά φέουδα, όπου εγκιβωτίστηκαν οι πάμπολλων αποχρώσεων «δικοί μας». Για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες αυτής της πρακτικής, στήθηκε και μια βιομηχανία αναγνώρισης – ενσωμάτωσης «ετικετών» και «τάσεων». Αρκούσε, οι χωριστικές «ετικέτες» (δήθεν πλουραλιστική δημοκρατία) να είναι πολυποίκιλες και για όλα τα γούστα. Γι’ αυτό, ο μεταπολιτευτικός κρατισμός – κυβερνητισμός ενθάρρυνε κάθε είδους μειονότητα, πολιτική, φυλετική, φύλου, έθους, ήθους, ακόμη και τις πιο ολιγάριθμες και με ασήμαντο έργο – υπόσταση. Και όλες τις εκμεταλλεύτηκε δόλια ο δικομματισμός, με τη διαβόητη «πολυσυλλεκτικότητά» του. Πρώτο μέλημα, λοιπόν, του κράτους – κυβέρνησης, ήταν να είναι χωριστικό.

Ταυτόχρονα, είχε στηθεί ένα υπερσύστημα, που μετά από κάθε εναλλαγή στη δικομματική εξουσία, τόσο το στελεχιακό όσο και πελατειακό υλικό, όχι μόνο δεν μειωνόταν – απολυόταν, αλλά διατηρούνταν στις θέσεις του και, βάσει αμοιβαίων συμφωνιών του δικομματισμού, αυξανόταν σταθερά. Τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, το 1980, ήταν 509.796, ενώ, το 1991, έφτασαν τις 722.000, και συνέχισαν να αυξάνονται. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι ο αντίστοιχος αριθμός, στα 1961, ήταν 270.889, άτομα.

Παράλληλα, η επιβάρυνση του κράτους δεν γινόταν μόνο με τους ξεκάθαρα νοούμενους ως δημόσιους υπάλληλους και κρατικούς λειτουργούς. Γιατί, στη Μεταπολίτευση ήταν που επινοήθηκαν, με κατακλυσμιαίο ρυθμό, νέες θέσεις, κυριολεκτικά «παρά το κράτος»… Δηλαδή, σε πλήθος νεόκοπους οργανισμούς, με καθαρά ιδιωτικές δραστηριότητες, που άμεσα ή έμμεσα επιχορηγούνταν από το δημόσιο, έστω και εάν δεν παρήγαγαν κανένα έργο. Στο παιχνίδι, και η στελεχιακή υπερδιόγκωση των ΔΕΚΟ.

Η «χωριστικότητα» εφαρμόστηκε πρώτα μέσω του πλήθους των κομματικών συνδικαλιστικών ομάδων – φορέων, που άρδευε άμεσα με κρατικοδίαιτα στελέχη τον κρατισμό – κυβερνητισμό. Ανάλογος χειρισμός έγινε με την πολυδιάσπαση του λαϊκού κινήματος, σε όλους τους χώρους δουλειάς. Και, μέσα από πάμπολλους επιδοτούμενους «πολιτιστικούς» συλλόγους – εταιρείες, φορείς, εξίσου επιδοτούμενα θεατρικά ή άλλα καλλιτεχνικά εργαστήρια, εκδοτικούς μηχανισμούς, εφημερίδες, έντυπα, και μη (…!!!) κυβερνητικές οργανώσεις. Σ’ αυτό το υπερσύστημα, κρατισμού – κυβερνητισμού, οι εντυπωσιακά υπεράριθμοι «υπάλληλοι» επιδοτούνταν – αμείβονταν βάσει κομματικών επετηρίδων, και ανταπέδιδαν κομματική στήριξη ως μισθοφόροι. Ήταν η πρώτη φορά, που ο λαός δεν ήρθε μόνο στην εξουσία, αλλά διορίστηκε σ’ αυτήν. Με τον παρασιτισμό να λογίζεται ως δικαίωμα ζωής, φυσικά, απόλυτα ελεγχόμενος από τον δικομματισμό. Λεφτά, με τα οποία καλύπτονταν οι μισθοί των βολεμένων, υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν!..., όσο υφίστανται αυτο–ευνουχισμένοι φορολογούμενοι – ψηφοφόροι.

Ως προς τα πρόσωπα – καθοδηγητές, που ενεργούσαν και ενεργούν τον χωριστικό τακτικισμό, από τη Μεταπολίτευση και μετά, είναι είτε οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι είτε νέοι εγκάθετοι, ανάλογης κοπής με αυτούς.

Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια, οποιαδήποτε άλλη άποψη, που προαπαιτούσε αφενός λειτουργική αναγκαιότητα κάθε νέας υπηρεσίας ή θέσης, αλλά και να ισχύουν κριτήρια προσόντων, μέσα από αδιάβλητη αξιολογική κρίση, εξοντώθηκε συστηματικά. Ακόμη και μετά τη σύσταση του ΑΣΕΠ, όχι μόνο βρέθηκαν τρόποι παράκαμψης και αγνόησής του, αλλά τα κονδύλια λειτουργίας του, μέσα από προκλητούς θνησιγενείς διαγωνισμούς, εξέθρεψαν εγκάθετους. Συμπερασματικά, ήταν κάτι παραπάνω από σαφές, ότι κάθε αξιολογική κρίση επιλογής θα οδηγούσε αναγκαία σε μια Νέα Συλλογικότητα, σε Κράτος Πολιτών, και συνεπώς σε έναν τρίτο πόλο, μη ελεγχόμενο κομματικά.

Έτσι, από τον πάλαι ποτέ εισαγόμενο Διχασμό και την εγγενή εσωτερική διχόνοια, ο μεταπολιτευτικός κυβερνητισμός πέρασε στη συστημική «χωριστικότητα».

Όμως, η τραγική πραγμάτωση της Κρίσης δεν έγινε μόνο από τα μεγάλα ή μεσαία πολιτικά, κομματικά στελέχη του δικομματισμού, αλλά κυρίως με το δομικό μοχλό της χρεοκοπίας, που ήταν το μέγα πλήθος από εγκάθετα, μικρότερα στελέχη. Αυτά που εντάχθηκαν στο κράτος, με τον μηχανισμό της προαναφερόμενης «χωριστικότητας», και τα οποία αναδείχθηκαν, ως γενίτσαροι του μεγα-καπιταλισμού και των ξένων, απολύτως ικανά στο παιχνίδι του χρηματισμού, της ιδιοτέλειας και του φαβοριτισμού. Και η χώρα αλώθηκε από μέσα, πολιτιστικά και πολιτικά. Διαλύθηκε εργασιακά, διοικητικά, οικονομικά και εν τέλει, δημοσιονομικά. Πλέον, το τι θα κάνουν οι ξένοι, σε μία έρημη χώρα από πλευράς αντιστάσεων, είναι απόλυτα δικό τους θέμα, θέμα επικυρίαρχων.

Πρέπει να είναι κανείς τουλάχιστον αφελής, αν νομίζει ότι, λόγω Κρίσης ή κυβερνητικής «αντικατάστασης», θα αλλάξουν εύκολα –αν αλλάξουν– τα πράγματα. Οι συνιστώσες του μείγματος παρακμής, «χωριστικότητας» και εθελοδουλίας στους ξένους, έχουν πυροδοτηθεί εδώ και δεκαετίες. Και, τώρα η χώρα καίγεται πλέον απ’ άκρη σ’ άκρη.

Οι παράγοντες της Κρίσης: το υπερσύστημα κρατισμός – κυβερνητισμός, και ειδικά τα χιλιάδες μικρότερα στελέχη αυτού του μεταπολιτευτικού κράτους, που μέχρι στιγμής παραμένουν στη θέση τους, δεν μπορούν να αποτελέσουν συντελεστές επίλυσης του προβλήματος, που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Έτσι, οδεύουμε όλοι αντάμα. Μόνο που, η ποινή επέρχεται επί δικαίων και αδίκων.

Μοναδική ελπίδα ο λαός, να πάψει να πορεύεται, ως τυφλός γαιοσκώληκας στο λαγούμι του, χωρίς να βλέπει, να ακούει, να καταλαβαίνει, και μόνο όταν νιώθει από πάνω του τη φωτιά (μνημόνιο, τρόικα), κάπως να αλλάζει (;) κατεύθυνση. Γιατί έτσι, αφενός μεν καίγονται τα πάντα και αφετέρου η καταστροφή δεν είναι τρόπος, ώστε να μάθει κανείς ότι: ένα καλύτερο μέλλον χτίζεται μόνο με ολοκληρωτικό ξήλωμα του παρα-κράτους της «χωριστικότητας» και του κρατισμού – κυβερνητισμού. Και, με αξιοκρατική επίτευξη Νέας Συλλογικότητας, για δημιουργία Κράτους Πολιτών.

Πριν από όλα όμως, απαιτείται επανάσταση συνειδήσεων, όπου και όσο αυτές υπάρχουν ακόμη.