Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Ανάβαση μετά την καταστροφή

_____________________________________________________

Γιώργος Ρωμανός

Ανάβαση μετά την καταστροφή

Η τελευταία ευκαιρία, πριν τις εκλογές της 6^ης Μαΐου 2012

ταν το ατσάλι του μαχαιριού χτυπάει με δύναμη την πέτρα, ή το μαχαίρι θα σπάσει ή η πέτρα θα ανοίξει. Έτσι, σκληρή και συγκρουσιακή θα είναι η εποχή που ξεκινάει στη χώρα μας, μετά τις εκλογές της 6^ης Μαΐου 2012. Εποχή ανελέητη. Γιατί, σκληρά και ανελέητα ήταν τα λάθη του δικομματισμού, και παρά την αντίσταση εκείνων που δεν συμμετείχαν στα πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα της Μεταπολίτευσης.

Λέγεται πως ζούμε σε καιρούς αβεβαιότητας. Και όμως, υπάρχουν κάποιες απόλυτες βεβαιότητες, που θα κρίνουν το μέλλον λαού και χώρας. Ας τις δούμε μία προς μία.

Εκλογές. Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, μόνο σε μία περίπτωση μπορεί να συγκλονίσει τη χώρα και τους ξένους Επικυρίαρχους, να σημάνει αλλαγή και νέο ξεκίνημα για την Ελλάδα: Αν το ποσοστό που θα λάβει το Μνημονιακό μπλοκ, θα είναι αθροιστικά κάτω από 35%. Δηλαδή, αν δεν καταφέρει το Σύστημα να αυτοοργανωθεί ξανά και δεν ορκίσει μια ακόμη δοτή κυβέρνηση. Αυτό όμως, εξαρτάται από πέντε κατηγορίες ψηφοφόρων. Οι οποίες είναι:

α. Οι ξενόδουλοι δωσίλογοι, υπηρέτες συμφερόντων ξένων χωρών, που και σήμερα δρουν ανεξέλεγκτα. Δείγματα τέτοιων ατόμων, που αποκαλύφθηκαν, είτε φυγοδικούν στο εξωτερικό είτε δεν έχουν δικαστεί ακόμη.

β. Οι εθελόδουλοι κομμάτων, οι επαγγελματίες οπαδοί, που πρώτα βάζουν το κόμμα, τον εαυτό τους, και μετά το λαό και τη χώρα.

γ. Οι συναισθηματικά ανώριμοι, φοβικοί. Οι από εμμονή, «κολλημένοι» σε στερεότυπα της δεκαετίας του ’50. Όσοι αυτοηδονίζονται κοιτώντας την τηλεοπτική εικόνα του αναλώσιμου, καταστροφικού αρχηγού τους, χωρίς να ρίχνουν ούτε μια ματιά έξω στην κοινωνία, στον ρημαγμένο λαό και την κατεστραμμένη χώρα.

δ. Οι διανοητικά ανεπαρκείς. Οι άνθρωποι που έχουν αυτοαποκλειστεί από τα γεγονότα, είτε λόγω μη πληροφόρησης είτε γιατί η ψυχική και κοινωνική τους κατάσταση δεν το επιτρέπει.

ε. Όλοι οι υπόλοιποι. Σ’ αυτούς ανήκει το μικρό, αλλά ανθεκτικό ποσοστό των ασυμβίβαστων στον στυγνό, καταστροφικό Κυβερνητισμό της Μεταπολίτευσης, τα 38 χρόνια που πέρασαν. Εδώ, αθροίζεται επιπλέον και το 40%, περίπου, που εγκατέλειψε τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, του 80% – 85%.

Δυστυχώς, το 40% της αποσκίρτησης από τον δικομματισμό δεν φτάνει. Το κρίσιμο όριο είναι οι ψήφοι, δωσιλογικής πρακτικής και εθελόδουλης παράδοσης του τόπου, να πέσουν κάτω από το 35%. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η δουλεία της χώρας, η καταστροφή του λαού, για άγνωστο αριθμό μελλοντικών γενεών, θα είναι ανάλογες του ποσοστού δωσιλογικών κυβερνήσεων και των δεσμεύσεών τους.

Το χρέος. Επόμενη, απόλυτη βεβαιότητα είναι το χρέος, το οποίο μας περιμένει την 7η Μαΐου 2012, την επαύριο των εκλογών. Το ακριβές ποσό χρέους, σήμερα, δεν είναι απολύτως γνωστό. Διότι, μεταλλάσσεται, ανατοκίζεται, πολυμερίζεται με διαφορετικά επιτόκια, αναλόγως χρονικής διάρκειας. Και μετατίθεται, για τα επόμενα 20, ή 30, ή 40 χρόνια; Άγνωστο.

Πρόβλημα χωρίς πάτο, είναι σήμερα και τα πακέτα των δισεκατομμυρίων που χαρίζονται στις ελληνικές(;) τράπεζες, τα οποία εδώ και τρία χρόνια, ποτέ δεν τους επαρκούν. Μέχρι σήμερα, τους έχουν δοθεί 128 δις (αν είναι μόνο τόσα…), χωρίς αυτές να έχουν ανταποδώσει ούτε ένα ευρώ, για τις ανάγκες λαού και χώρας. Σημειώνεται ότι θα λάβουν 18 δις, με την τελευταία πράξη νομοθετικού περιεχομένου, της «κυβέρνησης» Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά, που υπογράφτηκε, την Τετάρτη, 2 Μαΐου 2012, δηλαδή, 4 ημέρες πριν από τις εκλογές.

Ας πούμε λοιπόν, ότι το χρέος της χώρας είναι σήμερα, κατά προσέγγιση, περί τα 400 δις, μετά την αφαίρεση των 100 (;) δις του Psi.

Εδώ υπάρχουν δύο ερωτήσεις: α. Ποιος άνθρωπος, με στοιχειώδη λογική, που δεν είναι δωσίλογος ή εθελόδουλος, μπορεί να ισχυριστεί ότι οι Έλληνες, ως φυσικά πρόσωπα, δανείστηκαν ποτέ αυτά τα χρήματα; και β. Είναι ποτέ δυνατόν, στον αιώνα τον άπαντα, να τα εξοφλήσουν;

Και κάτι κρίσιμο. Η κυβέρνηση Ομπάμα, το 2009, «έκοψε» χρήμα: 1,3 τρις (τρις, όχι δις) δολάρια, και το έδωσε στις αμαρτωλές αμερικάνικες τράπεζες, με επιτόκιο 0,01 %. Από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012, ο αρχιτραπεζίτης της Ε.Κ.Τ, κ. Ντράγκι, έδωσε στις ευρωπαϊκές τράπεζες 1 τρις, με επιτόκιο 1%. Αντίθετα, τα κράτη της Ευρώπης, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, κ.ά., δανείζονται με επιτόκιο 4,5%–6,8%, τουλάχιστον. Αυτό, για το παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό σύστημα, σημαίνει επιτόκιο 45000%-68000% μεγαλύτερο από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, και 450%–680% μεγαλύτερο του επιτοκίου Ντράγκι. Και δύο ερωτήματα: α. Γιατί δεν είναι επαχθή τέτοια επιτόκια, που συσσώρευσαν το ελληνικό «χρέος», και β. Από ποιο ύψος επιτοκίου αρχίζει η τοκογλυφία στην Ευρώπη και στο Δ.Ν.Τ; 

Ας το ξεκαθαρίσουμε: το τερατώδες ποσό του ελληνικού «χρέους», 400 δις, είναι επίπλαστο, σχεδόν στο σύνολό του, και μάλιστα με αυτό που οι δωσίλογοι προσέθεσαν μέσα από τα Μνημόνια της τελευταίας τριετίας. Και, δεν υπάρχει καμία! περίπτωση να εξοφληθεί ποτέ! Η προσεκτική μελέτη μας, για τις σχέσεις δραχμής – ευρώ – δολαρίου, στις δεκαετίες 1960, 1970, και ειδικά μετά το 1974, καταλήγει πως το πραγματικά οφειλόμενο χρέος της Ελλάδας δεν πρέπει να ξεπερνά, σήμερα, τα 70 δις. Όλα τα άλλα είναι ελέγξιμα κατασκευάσματα χρέους, μέσω ντόπιων εγκάθετων και ξένων Επικυρίαρχων.

Τα επαχθή Μνημόνια. Υπαρκτά σήμερα, και θα πολλαπλασιαστούν! με μια ακόμη μνημονιακή κυβέρνηση. Κι αυτό σημαίνει παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, καταναγκαστική κατάσχεση γαιών, περιουσίας του δημοσίου και πλουτοπαραγωγικών πηγών του τόπου, βάσει του βρετανικού δικαίου. Βέβαιες είναι και κατασχέσεις σπιτιών πολιτών, με το νέο νόμο που επιτρέπει την κατάσχεση μέσα σε δυο μήνες. Κι ακόμη, οι απολύσεις 150.000 εργαζομένων. Η ανεργία, που στην πράξη, και όχι με μαγειρεμένες στατιστικές, θα ξεπεράσει το 30%, εντός του 2012.

Βέβαιο είναι και ένα άλλο, τραγικό αποτέλεσμα της πολιτικής των Μνημονίων. Ας σκεφτούν οι δωσίλογοι πολιτικοί, ότι δεν ανέβηκαν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, αλλά αυτοί κατέβασαν και ξευτέλισαν τη Δημοκρατία.

Χώρα φόρου υποτελής. Η Ελλάδα, μέσω των πολεμικών εξοπλισμών, έχει καταστεί, ουσιαστικά, χώρα φόρου υποτελής. Από το 1974 μέχρι σήμερα, έχει δαπανήσει περισσότερα από 250 δις δολάρια, για εξοπλισμούς. Ποσό, που αν αφαιρεθεί από το αρχικό χρέος, Καραμανλή – Αλογοσκούφη, η χώρα θα είχε και πλεόνασμα. Σημειώνεται πως η Ελλάδα αγοράζει το 15% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων της Γαλλίας και το 12% της Γερμανίας, εκτός των άλλων… προμηθευτών.

Είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα πολεμικών εξοπλισμών της Ελλάδας, για την επόμενη πενταετία, ανέρχεται σε 7 δις περίπου. Γιατί η υπερχρεωμένη Ελλάδα, της Ενωμένης Ευρώπης, δεν σταματά παντελώς τα, λόγω τουρκικής απειλής, εξοπλιστικά της προγράμματα, τουλάχιστον…, για τα επόμενα 10 χρόνια;

Κατάργηση κοινωνικού κράτους. Οριζόντιες περικοπές συντάξεων, επικουρικών, εφάπαξ, καταλήστευση ασφαλιστικών ταμείων, περιουσίας πανεπιστημίων κ.ά. κοινωνικών φορέων. Κι αυτή είναι η πιο απάνθρωπη και σκληρή βεβαιότητα, που περιμένει τους Έλληνες, την επομένη των εκλογών. Γιατί, δεν θα υπάρξει κανένα έλεος, αφού μας περιμένουν νέοι φόροι, ύψους 11 έως 15, 5 (κατά το ΔΝΤ!) δις, για τα έτη 2013 – 2014. 

Και τα ερωτήματα είναι σαφή και τραγικά. Μπορεί, την επόμενη των εκλογών, να περιμένει βελτίωση της θέσης της η καρκινοπαθής χήρα, μάνα παιδιού με ειδικές ανάγκες; Αυτή, που παρουσιάστηκε επωνύμως στα ΜΜΕ, και κατάγγειλε ότι η σύνταξη των 400 ευρώ που έπαιρνε, μειώθηκε στα 320 ευρώ, και ταυτόχρονα της περιέκοψαν και το δικαίωμα θεραπείας της, με ακτινοβολίες.

Τι μπορεί να περιμένει ο ανάπηρος με βαρεία εγκεφαλική νόσο, που καταδικάστηκε να πληρώνει το χαράτσι της ΔΕΗ με μειωμένο (!!!) συντελεστή 0,5, αντί 1 ή 1,2, που θα πληρώνουν οι υγιείς; Και αυτή, η συγκεκριμένη νόσος, περιγράφεται με σαφήνεια, ως τερατώδης λεπτομέρεια, στο κατάπτυστο νομοθέτημα της ντροπής, το οποίο ενέκρινε, με κτηνώδη απάθεια για τους ανάπηρους, η τρόικα Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά.

Τι μπορεί να περιμένει ο ασθενής που πάσχει από μεσογειακή αναιμία, και δεν έχει να πληρώσει τα υλικά της αιμοκάθαρσής του, γιατί ο φαρμακοποιός δεν του χορηγεί, πλέον, άλλη πίστωση; Αφού, το «κράτος» δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς, παρά τις συνεχείς, ψευδείς εξαγγελίες.

Τι θα γίνει με το γεγονός των μέχρι σήμερα αυτοκτονιών, που οφείλονται στην Κρίση; Πότε θα αναζητηθούν οι ηθικοί αυτουργοί τους και θα τους απαγγελθούν κατηγορίες, για 2000 θανάτους;

Μια ακόμη βεβαιότητα είναι η κατάργηση, στην πράξη, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Όσοι, επί 35 χρόνια, πλήρωναν ιατρικές ασφαλιστικές εισφορές έχουν αφήσει πλέον τα βιβλιάριά τους στο συρτάρι, και πληρώνουν από την τσέπη τους.

Εάν ευοδωθεί το αντιμνημονιακό 65%, τότε θα πρέπει ο λαός να αντιμετωπίσει την αρχέγονη αδυναμία του για συμφιλίωση, μπροστά στο έκτακτο γεγονός της συντελεσμένης καταστροφής της χώρας. Δηλαδή, να διαβούμε, επιτέλους, το κατώφλι της Εθνικής Συνεννόησης. Να συσταθεί πρωτοφανές λαϊκό μέτωπο, με βάση τέσσερις παραμέτρους, ως ελάχιστη Θεσμική και Συνταγματική Συμφωνία. Κι αυτό, άσχετα με κόμματα, γραμμές, ιδεολογίες ή ιδεολογήματα. Σε αυτή την περίπτωση, δεν έχει σημασία το ποιος θα είναι πρωθυπουργός, αφού η κυβέρνηση αυτή θα λάβει ψήφο στήριξης ή ανοχής από όλα τα κόμματα του μετώπου.

Η συμφωνία θα μπορούσε να έχει προκαθορισμένους στόχους και χρόνο διάρκειας, με τα εξής βασικά σημεία:

α. Λογιστικός έλεγχος και αντιλογισμός του χρέους, με ταυτόχρονο πάγωμα αποπληρωμής, μέχρι την ολοκλήρωση του αντιλογισμού.

Ο έλεγχος πρέπει να ξεκινήσει από τη δομικά επαχθή «ισοτιμία» δραχμής – ευρώ, που ορίστηκε στις 340,75 δραχμές. Ισοτιμία, που είναι δραματικά χειρότερη από εκείνες νομισμάτων χωρών, όπως οι Λετονία, Βουλγαρία, Ζιμπάμπουε κ.ά. Αποδεικτικά είναι και τα στοιχεία ελέγχου παράλληλης ισοτιμίας, με το δολάριο, κατά τη δεκαετία 2002–2012. Έλεγχος σε όλες τις υπερκοστολογημένες συμφωνίες, αλλά και στα σκάνδαλα, για τα οποία κάποιοι δέχτηκαν διακρατικό «συμβιβασμό».

Έλεγχος για τα σκάνδαλα τραπεζικών επενδύσεων σε τοκογλυφικά παράγωγα, με παράλληλη καταλήστευση χρήματος ασφαλιστικών ταμείων, πώληση αποθεμάτων χρυσού (εδώ πρέπει να γίνει δημόσιος έλεγχος της Τράπεζας της Ελλάδος), δραματική υπερκοστολόγηση έργων Ολυμπιακών αγώνων, κ.ά. Οι πρωθυπουργοί, οι κυβερνήσεις τους, και οι τραπεζίτες, μετά το 2000, τουλάχιστον, που ενήργησαν εις βάρος της χώρας, θα πρέπει να ελεγχθούν.

Η έννοια «επαχθές» δεν βρίσκεται μόνο μέσα σε τεράστια, επίπλαστα τμήματα του χρέους, αλλά και στην αντισυνταγματικότητα των Μνημονίων, και μάλιστα του «μητρικού» πρώτου, που ουδέποτε ψηφίστηκε από 180 βουλευτές και ουδέποτε έλαβε νομιμοποίηση.

β. Επίλυση στα όργανα της Ευρώπης, του ζητήματος της εγγύησης των συνόρων της Ελλάδας, και εάν στην πράξη αποτελούν σύνορα της Ευρώπης. Αυτό θα σημαίνει την εξασφάλιση εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, από την τουρκική επιβουλή, την άμεση προκήρυξη ΑΟΖ Ελλάδος, που είναι και της Ευρώπης... Οι στρατοί της Ευρώπης να φυλάσσουν τα σύνορα της Ελλάδας με ευρωπαϊκά στρατεύματα, από κοινού με ελληνικά, και υπό ελληνικό έλεγχο. Με την Τουρκία στα γεωτρύπανα, μια πολεμική σύρραξη είναι περισσότερο κοντά από ποτέ.

Παράλληλα, συναφές ζήτημα είναι να μηδενιστούν τα αμιγώς ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα. Γιατί, η Ελλάδα δεν είναι μεμονωμένη χώρα–νησί, χωρίς ευρωπαϊκή ενδοχώρα και συμμάχους.

γ. Ψήφιση νέου Συντάγματος της χώρας, με καθιέρωση της απόλυτα, απλής Αναλογικής, ως πάγιου εκλογικού συστήματος. Την ψήφιση, απευθείας από τον λαό, Προέδρου δημοκρατίας, με ουσιαστικά δικαιώματα παρέμβασης, σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Ο αριθμός των βουλευτών να μειωθεί σε 80–100, βάσει των περιφερειών της χώρας και του πληθυσμιακού μέτρου. Ουδείς υπουργός, βουλευτής, δημόσιος λειτουργός θα έχει οιαδήποτε ασυλία. Οι βουλευτές να είναι ανακλητοί, με τη μέθοδο τοπικών δημοψηφισμάτων, σε περίπτωση δυσαρμονίας των πράξεών τους με το εκλογικό σώμα που τους εξέλεξε. 

δ. Θέσπιση νέας χάρτας κράτους, ρύθμιση επαγγελματικών και εργασιακών αναγκών της χώρας. Ο αριθμός επιστημόνων και τεχνητών να είναι ανάλογος των παραγωγικών αναγκών της χώρας και του πληθυσμού κάθε περιοχής. Συνακόλουθη, χάρτα αναδασμού και αξιοποίησης παραγωγικών μέσων, καλλιεργειών, γαιών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Ορθολογική οργάνωση σύγχρονου, αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους, που θα ελέγχεται και θα αξιολογείται διαρκώς, με ηλεκτρονικές διασταυρώσεις.

Πολλά θα μπορούσε κανείς να προσθέσει. Προέχει όμως Εθνική Συμφωνία, αδιακρίτως κομμάτων, και το Ελάχιστο Κοινό των τεσσάρων σημείων. Όσα λιγότερα από αυτά υλοποιηθούν τόσα περισσότερα δεινά θα πληρώσει ο τόπος και ο λαός. Η εποχή γύρισε. Ο παλιός Κυβερνητισμός, αν δεν νιώθει αρκετά πεθαμένος, οφείλει να αποσυρθεί ή και να αυτοκτονήσει, με το πιστόλι που έβαλε στο τραπέζι του. Αυτό, είναι όντως αναπόφευκτο.

Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος δεν είναι «ένα πράγμα». Ούτε υπάρχει ένας ιδανικός Λαός. Οι πέντε κατηγορίες ψηφοφόρων, που προαναφέρθηκαν, αποδεικνύουν ότι μέσα στη Δημοκρατία φωλιάζουν και τα σπέρματα της κατάργησής της. Η δύναμη της ψήφου ενός δημοκρατικού πολίτη και ενός δωσίλογου, μετρούνε στην κάλπη ακριβώς το ίδιο. Σήμερα, φυσικά, αγνοούνται τα ποσοστά των κομμάτων, σ’ αυτές τις εκλογές. Όμως, οι παράμετροι και οι επιπτώσεις στο κοινό μέλλον προαναφέρθηκαν, ως απολύτως γνωστές. Και, δεν είναι οι χειρότερες που μπορούμε να προβλέψουμε, με ασφάλεια…

Όσοι μπορούν, ας εκτιμήσουν ότι προέχει το να σταματήσει το ξεπούλημα της χώρας, η υποδούλωση του λαού, και έχει δευτερεύουσα σημασία το κόμμα τους κι ο εαυτός τους. Ας το σκεφτούν καλά.

Είναι η τελευταία ευκαιρία.

Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Οι κατά κεφαλήν δωσίλογοι

______________________________________________________

Δόρατα έπη

Γιώργος Ρωμανός

Οι κατά κεφαλήν δωσίλογοι*

πρόσφατη, τραγικά δικολαβική, απόφαση του Διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με τη γενοκτονία στο Δίστομο, δεν μπορεί να υποβιβάσει την εγκληματική «διαχείριση» του ίδιου θέματος στην μεταπολεμική Ελλάδα εκ μέρους πολιτικών και δικαστικών.

Με την ίδια ανάλογη πρακτική, τα τελευταία 38 χρόνια, η χώρα παραχώθηκε σε «βαρέλι», εθνικής και κοινωνικής καταστροφής, που δεν πρόκειται να αποκτήσει πάτο τις επόμενες, πολλές δεκαετίες.

Η ιστορία και αφόρητα αδιάψευστα γεγονότα πιστοποιούν ένα μέγιστο πρόβλημα: οι κατά κεφαλήν δωσίλογοι της χώρας, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της.

 romanosg.blogspot.com

pandoraperiodiko.blogspot.com

__________________

*Πρώτη δημοσίευση, Εφημερίδα Η Αυγή, 22 Απριλίου, 2012, Ένθετο, Αναγνώσεις, σελ. 39. 

Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Ζητείται λαός

___________________________________________________

Γιώργος Ρωμανός

Ζητείται Λαός

συγνώμη και η ανοχή στο λάθος αποτελούν ουσιώδη χαρακτηριστικά της ανθρωπιάς προς τον Άλλον και, ουσιαστικά, είναι αντί–δωρο αγάπης προς τον εαυτό μας. Όμως, έχει τεράστια σημασία τι ονομάζουμε λάθος. Γιατί, π.χ., αν κάποιος αφαιρέσει έστω και μία ζωή ή οδηγήσει ανθρώπους σε αυτοκτονία ή, με τις πράξεις του, καταστρέψει την κοινωνική και πολιτική ζωή εκατομμυρίων πολιτών, τότε δεν πρόκειται για ένα απλό λάθος, αλλά για έγκλημα. Και, δεν ξεμπερδεύει λέγοντας απλά, «έκανα λάθος» ή «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη». Ακριβώς, αυτή η «ευθύνη», σε ευνομούμενες πολιτείες, ελέγχεται σε δίκη, και επιφέρει αναλογούσα ποινή. Προφανής είναι και η αντιστοίχηση, όταν έχουμε σύνολα ατόμων τα οποία, κατ’ επανάληψη, κάνουν το ίδιο «λάθος». Και, όπως έχει γραφεί: «το να σκοντάφτεις συνεχώς στην ίδια πέτρα, δεν σημαίνει ότι κάνεις διαρκώς λάθος, αλλά ότι είσαι ηλίθιος».

Αν ψηφίσουν κάποιοι μία φορά, κατά λάθος, έναν δημαγωγό, που τους εξαπάτησε, αυτό μπορεί να συγχωρηθεί. Αλλά, όταν οι ίδιοι πολλοί ψηφοφόροι ψηφίζουν με εμμονή, επί δεκαετίες, ηγέτες που ζημιώνουν τη χώρα, τότε το θέμα δεν καλύπτεται από το χαρακτηρισμό τους, ως ηλίθιους, αλλά θέλει βαθύτερη ανάλυση.

Μετά τη Μεταπολίτευση, ο λαός, στην πλειοψηφία του, εμφανίζεται ότι, δήθεν, δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει τη Δημοκρατία από τον εξόφθαλμο Λαϊκισμό, ο οποίος, στις μέρες μας, μεταλλάχθηκε σε δοτή κυβέρνηση, ελεγχόμενη από ξένους Επικυρίαρχους. Η κατάσταση αυτή ονομάστηκε Κρίση, αλλά η Κρίση συνέβαινε κατά τα προηγούμενα 37 χρόνια. Και όσα ζούμε είναι τα αποτελέσματά της. Έτσι, σήμερα διακυβεύεται το μέλλον των επόμενων γενεών, το πολίτευμα και η Εθνική κυριαρχία της χώρας μας. Την απώλεια Εθνικής κυριαρχίας, την επιτάσσει ξεκάθαρα η Δανειακή Σύμβαση, στο άρθρο 14.5, και το Μνημόνιο που την επιβάλλει. Και τα δύο αυτά κείμενα ολοκληρώθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις 12/2/2011. Η ελληνική πλευρά, αφού επεξεργάστηκε τα κείμενα, τα απέστειλε, με σύμφωνη γνώμη, στην Κοινότητα, στις 23/2/2011 (Βλ. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Βρυξέλλες 24/2/2011, σελ.4).

Αυτά τα αδιαμφισβήτητα, γραπτά ντοκουμέντα αποδεικνύουν ότι, η τότε ελληνική κυβέρνηση συνεργάστηκε με όσους απαιτούν την απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας μας. Και, αυτή η συνεργασία, ως πολιτική πράξη, έχει συγκεκριμένο όνομα και ευθύνες. Παρόλα αυτά, η Δανειακή Σύμβαση, έκτοτε, δεν ήρθε στη Βουλή και ποτέ δεν ψηφίστηκε από 180 βουλευτές, ώστε (κατά κάποιους…) να καταστεί «έγκυρη». Και, σήμερα, η δουλοκτητική αυτή Σύμβαση κρατείται κρυφή από το λαό. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι δραματικά κρίσιμα για τη χώρα: Ποιοι 180 βουλευτές θα ψηφίσουν τέτοιο Μνημόνιο και Δανειακή Σύμβαση; Ποιος Πρόεδρος Δημοκρατίας θα τα συνυπογράψει, θα τα κυρώσει; Ποιος λαός θα τα αποδεχθεί; 

Ταυτόχρονα, παίζεται ένα ανίερο παιχνίδι με τις εκλογές. Εξαγγέλλεται ότι αυτές θα γίνουν μέσα στον Απρίλη. Αλλά, μέχρι τότε, θα «έχουν κλείσει» τα θέματα: μείωση μέρους του χρέους (κούρεμα) και υπογραφή Νέας Δανειακής Σύμβασης, που προϋποθέτει κύρωση της προηγούμενης, με όσα προβλέπει (…), μαζί με το Μνημόνιο, της 24/2/2011. Αυτά, με γραπτή (!) δέσμευση των τριών αρχηγών, σαν να είναι οι τρεις κάποιο νόμιμο υπερ-κοινοβουλευτικό, υπερ-εθνικό σώμα, που μπορεί να καταργεί το πολίτευμα, τον κοινοβουλευτισμό και να δεσμεύει για πάντα τη χώρα. Αν όμως γίνουν εκλογές ΜΕΤΑ από αυτές τις κρίσιμες δεσμεύσεις, που καταργούν Δημοκρατία και Εθνική κυριαρχία, τότε για ποιο λόγο να στηθούν κάλπες;

Φαινομενικά, η χώρα έχει χωριστεί στα δύο. Φαινομενικά, γιατί θα έπρεπε ήδη να έχουν γίνει εκλογές, και εκεί να μετρηθούμε… Πόσοι τάσσονται Υπέρ και πόσοι Κατά του Μνημονίου – Δανειακής Σύμβασης. Και, Υπέρ τάσσονται εκείνοι, που ο λαός εξέλεξε μεν με την ψήφο του, αλλά μετά, αυτοί, με μεθοδεύσεις ακραία αντιδημοκρατικές, μεταλλάχθηκαν σε βραχίονα των Επικυρίαρχων της χώρας.

Όμως, από πού προέκυψαν αυτοί οι λαϊκιστές δημαγωγοί, που σήμερα απολογούνται δωσιλογικά, απέναντι στους ξένους Επικυρίαρχους; Είναι γνωστή, ιστορικά, η ευσπλαχνία των αρχαίων Ελλήνων, προς κάθε κυνηγημένο, ξένο, επαίτη ελέους, ή ακόμη και σε κάποιον που διέπραξε έγκλημα απέναντι σε Θεούς, Πολιτεία, λαό. Μπορούσε να σπεύσει, ικέτης, στον κοντινότερο ναό και να βρει άσυλο. Έκτοτε, ο λαός διατήρησε ανάλογη ευσπλαχνία, απέναντι και σε κάθε μειονεκτικό, διαταραγμένο, ακόμη και οριακής ψυχικής κατάστασης άτομο. Όμως, αυτό δεν σήμαινε ποτέ, μέχρι πρόσφατα…, ότι αυτά τα άτομα, μετά την απολαβή του ασύλου, δηλαδή την, για λόγους ανοχής, αποδοχή τους από τη σύγχρονη κοινωνία, θα μπορούσαν ακόμη και να κυβερνήσουν τη χώρα, ερήμην της μειονεξίας τους. Μια τέτοια παρανοϊκή πρακτική δεν συνάγεται από καμία πολιτική λογική ή κοινωνική ηθική. Ένας μειονεκτικός, με συγχυτική σκέψη και λόγο, που ο ψυχισμός του τον καθιστά δωσίλογο, δεν δικαιούται να επικαλείται το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι», αλλά το δικαίωμά του στην περίθαλψη και θεραπεία του.

Πώς όμως έγινε, τελικά, και υπερψηφίστηκαν τέτοια άτομα; Πώς, ο έξυπνος λαός αυτού του τόπου, δεν κατάλαβε όσα φαίνονταν… από μακριά, με μια μόνο ματιά; Το πράγμα εξηγείται, μέσα από τη συνενοχή των πολλών, που επέλεξαν, από δόλο, τους «λίγους...» –από κάθε άποψη. Κι αυτό σημαίνει ότι, οι ένοχοι της Κρίσης δεν είναι μόνο οι μειονεκτικοί ηγετίσκοι ή οι εμφανώς ψυχικά διαταραγμένοι, αλλά και όσοι τους ψηφίζουν από ιδιοτέλεια. Εκατομμύρια πολιτών αυτού του τόπου είναι συνένοχοι στο μακροβιότερο, επί 37 χρόνια, συλλογικό έγκλημα της Μεταπο­λίτευσης. Και δεν ισχύει η αναρώτηση, αν κάποια εκατομμύρια ηλίθιων ψηφοφόρων επέλεξαν έναν ή μερικούς βλάκες για ηγέτες ή το αντίστροφο, δηλαδή αν τόσοι πολλοί βλάκες επέλεξαν έναν ή πολλούς ηλίθιους για ηγέτες. Δεν ισχύει η αναρώτηση, γιατί εδώ υπάρχει μεθόδευση και δόλος. Δηλαδή, κάποια εκατομμύρια ψηφοφόρων επέλεξαν τον ή τους βλάκες, με σκοπό το βόλεμα, το άκοπο κέρδος. Γιατί, είναι βέβαιο πως, όταν ψηφίζεις έναν μειονεκτικό και ένα διάτρητο κόμμα, εύκολα μπορείς να «πάρεις» λεφτά από το «ταμείο» ή να δανείζεσαι ανεπίστρεπτα και να καταχράσαι χρήμα, χωρίς καμία επίπτωση, ποτέ.

Προϋπήρξε, όμως, και το διαβόητο «Συμβόλαιο με το λαό» –που απευθύνονταν κυρίως στα πιο φτωχά στρώματα των πολιτών–, το οποίο, στην πράξη, έλεγε: «εγώ θα επιτρέπω τη δική σου μικρή διαφθορά, αλλά εσύ θα επιτρέπεις τη δική μου μεγάλη διαφθορά.» Συμφωνία λεόντειας αμοιβαιότητας, που οδήγησε στην έσχατη προδοσία της Κρίσης. Ταυτόχρονα, το «Συμβόλαιο» συμπεριέλαβε και μέγα πλήθος από επιφανείς νέους κομματικούς τιτλούχους, νεόπλουτους κλέφτες, απατεώνες τραπεζίτες, ντόπιους μαυραγορίτες, που πλούτισαν, με την ενσυνείδητη υπαγωγή των συμφερόντων της χώρας σε ξένους πάτρωνες και εργοδότες τους. Κι αυτοί, άλλο μεγάλο πλήθος ψηφοφόρων, ήταν συνένοχοι κάθε μειονεκτικού ηγετίσκου, με πρακτική δωσίλογου. Έτσι, από τη μια οι κουτοπόνηροι φτωχοδιάβολοι της «μικρής» διαφθοράς και από την άλλη οι δωσίλογοι της μεγάλης διαφθοράς, παρεμβλήθηκαν στο σώμα του λαού και του κράτους και, όπως η άμμος στα γρανάζια μιας μηχανής, το νέκρωσαν. Αντίθετα, οι εξίσου πολλοί έντιμοι πολίτες, που δεν συνέπραξαν στην καταστροφική 37χρονη Κρίση, ήταν συστηματικά έξω από τις δομές εξουσίας. Κι αν επέμεναν να αντιδρούν, απομονώνονταν, διώκονταν. Έτσι, στρατηγικά βρέθηκαν σε μειονεκτική θέση, απέναντι στα εκατομμύρια των δραστών του συλλογικού εγκλήματος.

Σήμερα, υπάρχει διάχυτο αίσθημα λαϊκής απραξίας. Κι αυτό οφείλεται στο ότι, όλοι οι διεφθαρμένοι, του προαναφερόμενου «Συμβόλαιου» και της δωσιλογικής πρακτικής που το διαδέχθηκε, μετέχουν οριζόντια, ακόμη, στην κρατική μηχανή, σε κόμματα, Μ.Μ.Ε., κοινωνικούς φορείς, εταιρείες τέχνης, νομαρχιακά, δημοτικά ή τοπικά συμβούλια, μέχρι σε επίπεδο συλλόγου γειτονιάς.

Το μοιραίο λάθος, όλων αυτών των εγκληματικών ψηφοφόρων, ήταν ότι, ο ή οι βλάκες, τους οποίους υπερψήφισαν, δεν έχουν όρια στον εξευτελισμό, την κατρακύλα και τη συνεχιζόμενη καταστροφή του λαού, συνολικά. Γιατί, όπως είναι γνωστό, η βλακεία είναι ακατανίκητη. Όμως, δεν υπολογίστηκε και κάτι άλλο: ότι οι ψυχικά μειονεκτικοί πολιτικοί, με κενό συνείδησης, που τους οδηγεί στην εθελοδουλία, ανέλαβαν ρόλους οι οποίοι ήταν πολύ μεγαλύτεροι, από τον μεγέθους δαχτυλήθρας εγκέφαλό τους. Έτσι, η πραγματικότητα τούς ξεπέρασε, με πάταγο. Γι’ αυτό δεν προλαβαίνουμε να μετράμε, καθημερινά, δηλώσεις του τύπου, «δεν διάβασα, δεν ήξερα τι υπέγραφα, όταν κατέστρεφα τον τόπο».

Μετά από όλα αυτά, η χώρα δεν μπορεί να περιμένει τίποτε και από κανέναν, παρά μόνο από τον ίδιο τον λαό της. Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν πρόκειται να δείξει έλεος σ’ αυτό τον τόπο και τους πολίτες του, κανένας ντόπιος ψυχικά διαταραγμένος, που εγκλημάτησε, σύμφωνα με τη δωσίλογη πρακτική του, ούτε οι ξένοι Επικυρίαρχοι, που κυνηγούν με λύσσα τα τοκογλυφικά τους συμφέροντα, και διαλύουν τη χώρα.

Οι εξαγγελμένες (…;),εκλογές, αν ξεπεραστούν πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις, μπορεί να είναι και οι τελευταίες ελεύθερες στην Ελλάδα. Έτσι, πριν από αυτή την κρίσιμη μάχη, οφείλεται συγγνώμη σ’ αυτούς που θα αναγνωρίσουν ότι έσφαλαν. Αλλά, μετά από κάθαρση συνειδήσεων, πάνω στα ιστορικά λάθη που οι ίδιοι διέπραξαν, κατά της χώρας και του εαυτού τους.

Μόνο με νέα συνείδηση, τοποθετείται κανείς πλέον, απέναντι σε Δημοκρατία, Ελευθερία, Εθνική κυριαρχία. Και είναι τώρα, η ώρα της Νέας Συλλογικότητας, της συσπείρωσης γύρω από όσα υπάρχοντα κόμματα και κινήσεις που αντιστέκεται στη διάλυση της χώρας και την πληρωμή του Επαχθούς Χρέους.

Στη μέγιστη ελληνική τραγωδία που ζούμε, ένα είναι βέβαιο: η λύση θα έρθει μέσα από την Κοινή Ανάγκη και δράση, τη συνισταμένη των βουλήσεων όλων των πολιτών αυτής της χώρας. Γιατί, η κοινωνία είναι μείγμα, μέσος όρος του καλού με το κακό, στο ίδιο ποτήρι. Στις εκλογές, θα ψηφίσουν και οι δωσίλογοι, οι μαυραγορίτες, οι έμμισθοι εθελόδουλοι, μέχρι ο ηθικός νόμος μιας αληθινά δημοκρατικής πλειοψηφίας να τους κόψει το δρόμο, και η δικαιοσύνη να τους στερήσει τα πολιτικά τους δικαιώματα, στα πλαίσια παραδειγματικών ποινών.

Έτσι, ζητείται Λαός, το μέγα πλήθος, που άντεξε χειμαζόμενο, επί 37 χρόνια, αλλά και το άλλο, το μεταμελημένο, που θα ανακτήσει τη συνείδησή του, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Λαός, που θα καθορίσει, με ψήφο αντίστασης, την ύπαρξη όλων μας και δεν θα καταστήσει το διάλυμα, αυτής της Κοινής Ανάγκης, κώνειο.

Λαός της ελπίδας.

Οι τρεις σύνδεσμοι που παρατίθενται εδώ, παραπέμπουν σε ισάριθμα δοκίμια του Γιώργου Ρωμανού, που δημοσιεύονται στην εφημερίδα Η Αυγή, και στο ένθετο Αναγνώσεις. Και, αποτελούν αιτήματα της εφημερίδας, για συμμετοχή, του Γ. Ρ., σε σχετικά αφιερώματα, Θεωρίας και Κριτικής της λογοτεχνίας.

Γιώργου Ρωμανού: Κριτήρια κριτικής στη λογοτεχνική πεζογραφία. Μερικά πρακτικά στοιχεία.

21/1/12 Κριτήρια κριτικής στη λογοτεχνική πεζογραφία Μερικά πρακτικά στοιχεία ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ

Γιώργου Ρωμανού: Από τον συγγραφέα στο κείμενο και από τον αναγνώστη στην ερμηνεία.

15/11/08 Από τον συγγραφέα στο κείμενο και από τον αναγνώστη στην ερμηνεία Στους δρόμους της θεωρίας Με αφορμή ένα βιβλίο ή μια σκέψη Του Γιώργου ΡΩΜΑΝΟΥ

Γιώργος Ρωμανός: Το παγόβουνο. Χωρίς Λογοτεχνικό κανόνα και κριτήρια κριτικής;

29/5/08 Θεωρία, Λογοτεχνία, Αριστερά, επιμέλεια Κώστας Βούλγαρης τχ. 271, 9/3/2008

Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Από τον Διχασμό στη ''χωριστικότητα''

 _______________________________

  

Γιώργος Ρωμανός

Από τον Διχασμό στη «χωριστικότητα»

Ένα σύστημα καταστροφής της χώρας

ποιος πιστεύει ότι σήμερα στην Ελλάδα βιώνουμε μια καταστροφή με συνέπειες μεγαλύτερες από εκείνες του 1922, θα πρέπει να αναζητήσει τα δομικά αίτια της δημιουργίας αυτής της καταστροφής. Αν αυτά έρθουν στο φως μπορεί να υπάρξει αυτεπίγνωση και ελπίδα για διόρθωση μελλοντικής πορείας, χωρίς φυσικά να αποφευχθεί η καταβολή του παροντικού κόστους. Πρέπει να ξέρεις πού βρίσκεσαι, σε τι… πατάς, αν θέλεις να μάθεις πού μπορείς να πορευτείς.

Ο πολιτειακός Διχασμός στην Ελλάδα, του 20^ου αι., ήταν μία από τις κορυφώσεις μιας ευρύτερα χωριστικής παθογένειας, που αποδείχτηκε διαχρονική στον τόπο μας. Από τις βασικές αιτίες της, ο παρεμβατισμός των ξένων. Παράλληλα, σε κοινωνικό επίπεδο, πάντοτε ενδημούσαν ο ατομικισμός, η συντεχνιακή δολιότητα και τα κόμματα φατρίες, που διαρκώς αναζητούσαν την ισχυροποίησή τους μέσω κάποιου ξένου κράτους – παράγοντα. Έτσι, η εμπλοκή των ξένων συχνά εξελισσόταν σε λοιμική κατά της χώρας.

Με τη λήξη του β΄ παγκοσμίου πολέμου, η κατάσταση αυτή, αφού αναπροσαρμόστηκε στις γεωπολιτικές συνθήκες, συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της δικτατορίας, στα 1974. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι στο εσωτερικό της χώρας, η επικρατούσα αντίληψη ήταν πως, για όλα τα κακά σ’ αυτό τον τόπο, φταίγαν οι ξένοι, η εισαγόμενη διχόνοια και κάποιοι λίγοι ντόπιοι, δωσίλογοι. Έτσι, το συνολικό πρόβλημα εκλαμβανόταν περίπου, ως ένα μοιραίο και μη αναστρέψιμο δομικό στοιχείο του νεώτερου –τουλάχιστον– ελληνικού κράτους, το οποίο προφανώς εκμηδενιζόταν από άλλα προτερήματα του λαού.

Με την έναρξη της περιόδου της Μεταπολίτευσης, οι διακηρύξεις για «Εθνική ανεξαρτησία» και «Μια Ελλάδα, που θα ανήκει στους Έλληνες», ανέβασαν τον πήχη της προσδοκίας.

Όμως, 35 χρόνια μετά το 1974, και παρ’ ότι ο κοινοβουλευτισμός ήταν απόλυτα κυρίαρχος, η χώρα χρεοκόπησε, κατέρρευσε. Και πλέον, μέσα από πρωτοφανείς αντισυνταγματικές διαδικασίες, οδηγείται σε ανεξέλεγκτο παρεμβατισμό του ξένου παράγοντα και μείωση της εθνικής της κυριαρχίας, για δεκαετίες.

Από αυτό το αποτέλεσμα αποδεικνύεται ότι, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δεν έγινε τίποτε ουσιαστικό για την επίλυση του παρεμβατισμού των ξένων και του ντόπιου φατριασμού, ο οποίος προμήθευε ιθαγενείς συνεργάτες στη λοιμική που προαναφέρθηκε.

Αλλά, ακόμη και με τις πρακτικές που επικρατούσαν, μέχρι το 1974, το πράγμα δεν εξηγείται. Γιατί, ποτέ άλλοτε η χώρα δεν έστερξε να υπογράψει προκαταβολικά την εθελοδουλία της για 30, 50 ή και 80 χρόνια, όπως σχεδιάζεται. Συνάγεται όμως, ότι για να φτάσουν τα πράγματα σε αυτό το σημείο, εξέλειπαν οι αντιστάσεις στο εσωτερικό της χώρας. Εύλογο ερώτημα είναι πού βρίσκεται το μέγα πλήθος, που άλλοτε με τους αγώνες του ακύρωνε κάθε τυραννία και θυσιαζόταν για το καλό της πατρίδας.

Έτσι, παρουσιάζει ενδιαφέρον η καινοφανής μεθόδευση κατάργησης των λαϊκών αντιστάσεων, που εφάρμοσε ο δικομματισμός, σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Κι αυτή δεν ήταν άλλη από την εισαγωγή, μετάφραση, στα καθ’ ημάς, και εφαρμογή των διχαστικών μεθόδων των ξένων. Αλλά, αυτή τη φορά, ως συστατικό πολιτικής των κυβερνήσεων του τόπου, εναντίον των πολιτών του, και για την απόλυτη ποδηγέτησή τους. Δηλαδή, ο δικομματισμός, αντί να καταπολεμήσει τις τακτικές των ξένων, σχετικά με τον διχασμό και τη διχόνοια, τις αντέγραψε και τις μετέτρεψε σε εργαλείο εσωτερικής πολιτικής χειραγώγησης.

Και επειδή, αυτό που έγινε έχει σχέση με την έννοια «χωριστικός», ας επιτραπεί καταχρηστικά ο νεολογισμός, «χωριστικότητα», για να αποκτήσει σαφές όνομα αυτή η πολιτική μέθοδος του δικομματισμού.

Έτσι λοιπόν, επί 35 χρόνια, ενθαρρύνθηκαν κατ’ αρχήν οι χωριστικές τάσεις σε κάθε κόμμα, οργανισμό, ή κοινωνική ομάδα. Και δημιουργήθηκαν πολλά μικρά φέουδα, όπου εγκιβωτίστηκαν οι πάμπολλων αποχρώσεων «δικοί μας». Για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες αυτής της πρακτικής, στήθηκε και μια βιομηχανία αναγνώρισης – ενσωμάτωσης «ετικετών» και «τάσεων». Αρκούσε, οι χωριστικές «ετικέτες» (δήθεν πλουραλιστική δημοκρατία) να είναι πολυποίκιλες και για όλα τα γούστα. Γι’ αυτό, ο μεταπολιτευτικός κρατισμός – κυβερνητισμός ενθάρρυνε κάθε είδους μειονότητα, πολιτική, φυλετική, φύλου, έθους, ήθους, ακόμη και τις πιο ολιγάριθμες και με ασήμαντο έργο – υπόσταση. Και όλες τις εκμεταλλεύτηκε δόλια ο δικομματισμός, με τη διαβόητη «πολυσυλλεκτικότητά» του. Πρώτο μέλημα, λοιπόν, του κράτους – κυβέρνησης, ήταν να είναι χωριστικό.

Ταυτόχρονα, είχε στηθεί ένα υπερσύστημα, που μετά από κάθε εναλλαγή στη δικομματική εξουσία, τόσο το στελεχιακό όσο και πελατειακό υλικό, όχι μόνο δεν μειωνόταν – απολυόταν, αλλά διατηρούνταν στις θέσεις του και, βάσει αμοιβαίων συμφωνιών του δικομματισμού, αυξανόταν σταθερά. Τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, το 1980, ήταν 509.796, ενώ, το 1991, έφτασαν τις 722.000, και συνέχισαν να αυξάνονται. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι ο αντίστοιχος αριθμός, στα 1961, ήταν 270.889, άτομα.

Παράλληλα, η επιβάρυνση του κράτους δεν γινόταν μόνο με τους ξεκάθαρα νοούμενους ως δημόσιους υπάλληλους και κρατικούς λειτουργούς. Γιατί, στη Μεταπολίτευση ήταν που επινοήθηκαν, με κατακλυσμιαίο ρυθμό, νέες θέσεις, κυριολεκτικά «παρά το κράτος»… Δηλαδή, σε πλήθος νεόκοπους οργανισμούς, με καθαρά ιδιωτικές δραστηριότητες, που άμεσα ή έμμεσα επιχορηγούνταν από το δημόσιο, έστω και εάν δεν παρήγαγαν κανένα έργο. Στο παιχνίδι, και η στελεχιακή υπερδιόγκωση των ΔΕΚΟ.

Η «χωριστικότητα» εφαρμόστηκε πρώτα μέσω του πλήθους των κομματικών συνδικαλιστικών ομάδων – φορέων, που άρδευε άμεσα με κρατικοδίαιτα στελέχη τον κρατισμό – κυβερνητισμό. Ανάλογος χειρισμός έγινε με την πολυδιάσπαση του λαϊκού κινήματος, σε όλους τους χώρους δουλειάς. Και, μέσα από πάμπολλους επιδοτούμενους «πολιτιστικούς» συλλόγους – εταιρείες, φορείς, εξίσου επιδοτούμενα θεατρικά ή άλλα καλλιτεχνικά εργαστήρια, εκδοτικούς μηχανισμούς, εφημερίδες, έντυπα, και μη (…!!!) κυβερνητικές οργανώσεις. Σ’ αυτό το υπερσύστημα, κρατισμού – κυβερνητισμού, οι εντυπωσιακά υπεράριθμοι «υπάλληλοι» επιδοτούνταν – αμείβονταν βάσει κομματικών επετηρίδων, και ανταπέδιδαν κομματική στήριξη ως μισθοφόροι. Ήταν η πρώτη φορά, που ο λαός δεν ήρθε μόνο στην εξουσία, αλλά διορίστηκε σ’ αυτήν. Με τον παρασιτισμό να λογίζεται ως δικαίωμα ζωής, φυσικά, απόλυτα ελεγχόμενος από τον δικομματισμό. Λεφτά, με τα οποία καλύπτονταν οι μισθοί των βολεμένων, υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν!..., όσο υφίστανται αυτο–ευνουχισμένοι φορολογούμενοι – ψηφοφόροι.

Ως προς τα πρόσωπα – καθοδηγητές, που ενεργούσαν και ενεργούν τον χωριστικό τακτικισμό, από τη Μεταπολίτευση και μετά, είναι είτε οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι είτε νέοι εγκάθετοι, ανάλογης κοπής με αυτούς.

Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια, οποιαδήποτε άλλη άποψη, που προαπαιτούσε αφενός λειτουργική αναγκαιότητα κάθε νέας υπηρεσίας ή θέσης, αλλά και να ισχύουν κριτήρια προσόντων, μέσα από αδιάβλητη αξιολογική κρίση, εξοντώθηκε συστηματικά. Ακόμη και μετά τη σύσταση του ΑΣΕΠ, όχι μόνο βρέθηκαν τρόποι παράκαμψης και αγνόησής του, αλλά τα κονδύλια λειτουργίας του, μέσα από προκλητούς θνησιγενείς διαγωνισμούς, εξέθρεψαν εγκάθετους. Συμπερασματικά, ήταν κάτι παραπάνω από σαφές, ότι κάθε αξιολογική κρίση επιλογής θα οδηγούσε αναγκαία σε μια Νέα Συλλογικότητα, σε Κράτος Πολιτών, και συνεπώς σε έναν τρίτο πόλο, μη ελεγχόμενο κομματικά.

Έτσι, από τον πάλαι ποτέ εισαγόμενο Διχασμό και την εγγενή εσωτερική διχόνοια, ο μεταπολιτευτικός κυβερνητισμός πέρασε στη συστημική «χωριστικότητα».

Όμως, η τραγική πραγμάτωση της Κρίσης δεν έγινε μόνο από τα μεγάλα ή μεσαία πολιτικά, κομματικά στελέχη του δικομματισμού, αλλά κυρίως με το δομικό μοχλό της χρεοκοπίας, που ήταν το μέγα πλήθος από εγκάθετα, μικρότερα στελέχη. Αυτά που εντάχθηκαν στο κράτος, με τον μηχανισμό της προαναφερόμενης «χωριστικότητας», και τα οποία αναδείχθηκαν, ως γενίτσαροι του μεγα-καπιταλισμού και των ξένων, απολύτως ικανά στο παιχνίδι του χρηματισμού, της ιδιοτέλειας και του φαβοριτισμού. Και η χώρα αλώθηκε από μέσα, πολιτιστικά και πολιτικά. Διαλύθηκε εργασιακά, διοικητικά, οικονομικά και εν τέλει, δημοσιονομικά. Πλέον, το τι θα κάνουν οι ξένοι, σε μία έρημη χώρα από πλευράς αντιστάσεων, είναι απόλυτα δικό τους θέμα, θέμα επικυρίαρχων.

Πρέπει να είναι κανείς τουλάχιστον αφελής, αν νομίζει ότι, λόγω Κρίσης ή κυβερνητικής «αντικατάστασης», θα αλλάξουν εύκολα –αν αλλάξουν– τα πράγματα. Οι συνιστώσες του μείγματος παρακμής, «χωριστικότητας» και εθελοδουλίας στους ξένους, έχουν πυροδοτηθεί εδώ και δεκαετίες. Και, τώρα η χώρα καίγεται πλέον απ’ άκρη σ’ άκρη.

Οι παράγοντες της Κρίσης: το υπερσύστημα κρατισμός – κυβερνητισμός, και ειδικά τα χιλιάδες μικρότερα στελέχη αυτού του μεταπολιτευτικού κράτους, που μέχρι στιγμής παραμένουν στη θέση τους, δεν μπορούν να αποτελέσουν συντελεστές επίλυσης του προβλήματος, που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Έτσι, οδεύουμε όλοι αντάμα. Μόνο που, η ποινή επέρχεται επί δικαίων και αδίκων.

Μοναδική ελπίδα ο λαός, να πάψει να πορεύεται, ως τυφλός γαιοσκώληκας στο λαγούμι του, χωρίς να βλέπει, να ακούει, να καταλαβαίνει, και μόνο όταν νιώθει από πάνω του τη φωτιά (μνημόνιο, τρόικα), κάπως να αλλάζει (;) κατεύθυνση. Γιατί έτσι, αφενός μεν καίγονται τα πάντα και αφετέρου η καταστροφή δεν είναι τρόπος, ώστε να μάθει κανείς ότι: ένα καλύτερο μέλλον χτίζεται μόνο με ολοκληρωτικό ξήλωμα του παρα-κράτους της «χωριστικότητας» και του κρατισμού – κυβερνητισμού. Και, με αξιοκρατική επίτευξη Νέας Συλλογικότητας, για δημιουργία Κράτους Πολιτών.

Πριν από όλα όμως, απαιτείται επανάσταση συνειδήσεων, όπου και όσο αυτές υπάρχουν ακόμη.

Ρωμανός Γιώργος Λογοτεχνία / Δοκίμια / Ο άγγελος της σιωπής ως Άλλος

Γιώργος Ρωμανός

Ο άγγελος της σιωπής ως Άλλος

Ράινερ Μαρία Ρίλκε φιλοξενήθηκε στον πύργο του Ντουίνο, το 1912, από τη φίλη του Μαρία φον Θουρν και Τάξις. Εκεί, έγραψε τις Ελεγείες του Ντουίνο, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διαρρήξει τη σιωπή, να οικειώσει τις φωνές των «αγγέλων» και να τις αποδώσει με τη δική του φωνή. Αλλά όχι μόνον. Όλα αυτά θα αποπειραθεί να τα υλοποιήσει μέσα στο πλαίσιο των ιδεών του, απέναντι στην ενατένιση του θανάτου. Και τούτο, γιατί πίστευε ότι ο θάνατος δεν είναι το λυσιμελές τέλος μιας έμφοβης και αμήχανης ζωής, αλλά ο τόπος της μυστικής καταγωγής της. Η ανυπαρξία, που μεταλλάσσεται σε ζείδωρο νόημα, σε επιστρέφουσα ζωή. Κι αυτό, με πρωτοστάτη τον Ποιητή.

Θεμελιώδες ζήτημα στις Ελεγείες του Ντουίνο, είναι οι ένδον φωνές: «Φωνές, φωνές. Άκου καρδιά μου, όπως μόνο οι άγιοι άκουγαν». «Αφού οι μεγάλες, οι ξένες σκέψεις πηγαίνουν κι έρχονται εντός σου και μένουν συχνά και τη νύχτα.» Η νύχτα, με ό,τι αυτή συμβολίζει, για την απόλυτη σιωπή. Μια σιωπή που, κατά τον Ρίλκε, ανοίγει τον ενεργητικό δρόμο του ατόμου προς τον θάνατο, αντί για την παθητική, περιδεή αναμονή του φυσικού του τέλους.

Αλλά, ποιες είναι οι φωνές; Ποιοι είναι αυτοί οι άγγελοι; Ό ίδιος ο Ρίλκε, γράφει στον μεταφραστή του, Βίτολντ φον Χούλεβιτς, ότι οι άγγελοι δεν είναι αυτοί του χριστιανικού κόσμου, αλλά τα πλάσματα εκείνα που επιτελούν, ολοκληρώνουν ή τελειοποιούν το ορατό σε αόρατο. Εννοείται, ότι στον ιδεαλιστικό αγώνα της μετατροπής του ορατού σε αόρατο, πρώτος στην προσπάθεια, όπως προαναφέρθηκε, είναι ο Ποιητής. Και τελικά, με τη βοήθεια αυτών των αγγέλων, το αόρατο καθίσταται μία Άλλη πραγματικότητα, μια ανώτερη πραγματικότητα.

Μέχρι τώρα, σε σχετικές κριτικές, για τις Ελεγείες, διαβάζει κανείς θεματολογικές ή κοινωνιολογικές προσεγγίσεις – αναλύσεις, σε όσα θέτει ποιητικά ο Ρίλκε. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί η Κριτική στη χώρα μας έχει ξεκόψει, εδώ δεκαετίες, από την κριτική αξιολόγηση της ποίησης (αλλά, και συνολικά της λογοτεχνίας), που γίνεται με όρους ελέγχου τέχνης, αισθητικής, τεχνικής, μέσων, τρόπων και ποιητικής, εκτός από την, αυτονόητα αναγκαία, νοηματική προσέγγιση. Αντίθετα, αυτό που κυριαρχεί στο σύνολο της σύγχρονης Κριτικής, είναι η ερμηνευτική απόδοση του θέματος και η δήθεν κοινωνική ‘‘φιλοσοφία’’ επ’ αυτού.

Γρήγορα αντιλαμβάνεται κανείς ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον το να υπάρξει αξιολογικός κριτικός λόγος, που να βασίζεται, (πέραν της κοινωνιολογικής προσέγγισης) σε ευδιάκριτα, ομολογημένα και αυταπόδεικτα αισθητικά κριτήρια, αλλά και στη θεωρία της Αφηγηματολογίας. Έτσι, θα μπορεί να υπάρξει αποτίμηση, για τις τεχνικές, τα εκφραστικά μέσα και τους τρόπους γραφής ενός λογοτεχνικού έργου. Όμως, για να γίνουν αυτά απαιτείται κόπος, μόρφωση και κυρίως ανιδιοτελές ξόδεμα χρόνου. Χρόνου, που δεν θα είναι, έως και άμεσα, εξαγοράσιμος από δημόσιες σχέσεις, αφειδώς ανταποδοτικές, με «νοηματικές βιβλιοπαρουσιάσεις» ή θεματολογικές κοινωνιολογικές αναλύσεις – σεντόνια, που μετά την ανάγνωσή τους, αφήνουν τον αναγνώστη εντελώς στο σκοτάδι.

Αλλά, ας εξετάσουμε μόνο τρεις, αμιγώς αφηγηματικές, κριτικές παραμέτρους, αυτές του αφηγητή, της όποιας άλλης περσόνας και της γλώσσας. Έτσι, ας υποθέσουμε προς στιγμή, αυτό που κάποιες από τις κοινωνιολογικές αναλύσεις εξετάζουν, ότι δηλαδή, στις Ελεγείες, ο Ρίλκε μπορεί να θέτει τον αφηγητή του στο επέκεινα, έξω από τα όρια της απτής πραγματικότητας της ζωής του και ταυτόχρονα να διαλέγεται μαζί του. Δυστυχώς (…) αυτό, αφηγηματολογικά, είναι αδύνατον.

Είναι γνωστό ότι, τόσο στον Όμηρο (η μούσα) όσο και στον Πλάτωνα (περί μίμησης), ο αφηγητής είναι μια περσόνα, δημιουργημένη από τον συγγραφέα, που μιλά είτε για λογαριασμό της είτε εκ μέρους ενός άλλου μυθοπλασμένου προσώπου. Και βέβαια, οι περσόνες αυτές βρίσκονται απολύτως μέσα στο σύμπαν του μυαλού του δημιουργού και σε κανένα άλλο σύμπαν, κόσμο ή επέκεινα. Μυθοπλασμένα «πρόσωπα», στην περίπτωση, είναι οι άγγελοι και οι φωνές.

Είναι επίσης σαφές ότι, πουθενά στην τέχνη, δεν υπάρχει μονόλογος, ακόμη και όταν ο ποιητής έχει την αίσθηση ότι μιλάει «εις εαυτόν». Και τότε πρόκειται περί διαλόγου. Γιατί, μέσα στο συγγραφικό σύμπαν, στην οθόνη του μυαλού του συγγραφέα, συνομιλούν οι περσόνες, που έπλασε, με τους Άλλους, αυτούς που υποστασιοποιούν την κοινωνία στο εγώ του. Το ζεύγμα εγώ – ο Άλλος, δεν είναι κάτι το καινούργιο. Ούτε και το ότι κάθε άτομο συναποτελείται από το εγώ του και συμπληρώνεται, ετεροπροσδιορίζεται και από το εγώ των Άλλων. Έτσι, αν θεωρήσουμε ότι τα πράγματα μπορούν να παρουσιαστούν γραμμικά…, το πρώτο δημιούργημα του συγγραφέα, προκειμένου να ξεκινήσουν όλα σε μια αφήγηση, είναι η επινόηση της περσόνας του αφηγητή. Και, το αμέσως επόμενο είναι η περσόνα ή οι περσόνες, που δημιουργεί ο συγγραφέας από το ενδιάθετο σ’ αυτόν ζεύγμα, εγώ – ο Άλλος. Να λοιπόν οι, τουλάχιστον δύο, θεμελιώδεις αφηγηματικές φωνές μέσα στο συγγραφικό σύμπαν. Συνεπώς, οι άγγελοι, του Ρίλκε, δεν είναι παρά οι Άλλοι εντός του ή οι περσόνες με τις οποίες επιθυμεί να διαρρήξει το αδιάρρηκτο, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να υλοποιήσει το άυλο.

Από πλευράς γλώσσας, στις Ελεγείες, η προσπάθεια να καταστεί φθόγγος το άφατο, δεν αντιπροσωπεύει παρά ό,τι και όσα πάντοτε διαφεύγουν από τον συγγραφέα – ποιητή. Είναι τα μη κατορθωμένα, στη γλώσσα όλων των έργων. Η ανεκπλήρωτη γλώσσα του ποιήματος. Αυτό που θα ονόμαζα: ‘‘νεκρές’’ γωνίες της γλωσσικής όρασης.

Πρέπει να συνηθίζουμε σιγά σιγά, στον 21^ο αιώνα ζούμε, στην ιδέα ότι δεν είναι όλα υλοποιήσιμα, σ’ αυτόν τον υλικό κόσμο, μιας περίπου προσδι­ορισμένης πραγματικότητας, που μας περιβάλλει. Ο κόσμος των οραμάτων, των προφητειών και της ενόρασης, ο μυστικισμός και η κάθε εκστατική εμπειρία δεν υποστασιοποιούνται μέσα από το πεπερασμένο σύστημα μιας γλώσσας, παρά μόνο μέχρις εκεί όπου τα όρια αυτού του συστήματος επαρκούν και φτάνουν.

Κι αυτό συμβαίνει κάθε φορά που έχουμε να κάνουμε, όπως με τους αγγέλους του Ρίλκε, με μια εμπειρία άκρως προσωπική, ατομική, η οποία μεταδίδεται μέσα από περσόνες και με ένα π ε ρ ι ο ρ ι σ μ έ ν ο εκφραστικό σύστημα. Και τούτο, γιατί η ενορατική γλώσσα είναι η γλώσσα του άφατου, του αντικειμενικά και γραπτώς μη μεταδόσιμου στην υλιστική πραγματικότητα που ζούμε. Το ίδιο και ο διαλογισμός.

Ο γραπτός λόγος, ακόμη και στην ποιητική τελείωσή του, δεν είναι παρά η διαρκής άσκηση, το χαράκωμα διαρκούς πολέμου με τα νοήματα και, στην καλύτερη περίπτωση, η σκάλα που οδηγεί μέχρι το κατώφλι του άφατου κόσμου ή και του επέκεινα. Αλλά, υποθέτω ότι, ακόμη κι αν κάποιος επέστρεφε από αυτόν τον κόσμο, δεν θα μπορούσε να τον περιγράψει, να τον μεταδώσει. Γιατί, αφορά σε μία απολύτως ασύλληπτη, οντολογικά, «πραγματικότητα» και η αντιστοιχούσα σε αυτήν την «πραγματικότητα», αφήγησή της θα έπρεπε να γίνει με μια παντελώς άγνωστη, πιθανώς καθαρά νοητική «γλώσσα» κάποιων κυμάτων (;), που αυτόματα θα καθιστούσε περιττό κάθε γνωστό έως τώρα είδος προφορικού ή γραπτού λόγου. Και φυσικά, την ποίηση όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα.

Και κάτι τέτοιο, υποθέτω πως δεν είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε, τη στιγμή που, ακόμη, κινούμαστε λατρευτικά απέναντι σε ποιητές, σαν τον Ρίλκε και σε έργα, όπως οι Ελεγείες.

Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Ο λόγος της σιωπής

Γιώργος Ρωμανός

Ο λόγος της σιωπής

έσα στην απόλυτη σιωπή, είναι που ακούγονται αποτρόπαια και οι πιο μικροί θόρυβοι. Και, στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, πνιγήκαμε στη σιωπή των συνειδήσεων μιας πλειοψηφίας, που δημιουργήθηκε με δημαγωγία και δόλο και επικράτησε πολιτικά, με καθημερινά αλλά και ιστορικά ψεύδη. Και τώρα, παρά την αντίθεση, προφανώς των περισσοτέρων, ένας ολόκληρος λαός, βουβός, αιχμάλωτος, καθολικά ανάπηρος από τον ναρκισσιστικό ωφελιμισμό του, πορεύεται ως θύμα στην τελευταία πράξη του δράματος. Στη βέβαιη μελλοντική εθελοδουλία του και την καταστροφή, επί δικαίων και αδίκων –αδιακρίτως.

Ίσως, αν υπάρξει ακόμη και τώρα διαλογισμός επί ατομικών ευθυνών, πάνω στα εγκλήματα καθοσιώσεως που συντελέστηκαν, επί δεκαετίες, μπορεί να υπάρχει χρόνος για καθολική αντίσταση στο μοιραίο, με μαζική επανάσταση συνειδήσεων.

Αρκεί ο καθένας να αφουγκραστεί τη δική του σιωπή και να την μετατρέψει σε φωνή κρίσης, σε γλώσσα Νέας Συλλογικότητας. Και έτσι, να αποτινάξει την Κρίση, που του στερεί τη φωνή και τον βυθίζει σε μια θανατηφόρα απραξία.

Ρωμανός Γιώργος / Διηγήματα / Μια μέρα στη Μύκονο

Γιώργος Ρωμανός

Μια μέρα στη Μύκονο

Διήγημα

χουν περάσει χρόνια. Θυμάμαι όμως με ακρίβεια τα πάντα από μία συγκεκριμένη ξενάγηση στη Μύκονο. Ήμουν έμπειρος ξεναγός. Τα μάτια μου είχαν δει πολλά ώσπου απέκτησαν δικές τους μνήμες. Μνήμες, αλλεπάλληλα στρώματα επάνω στον κερατοειδή. Έτσι σιγά σιγά αλλοιώθηκε… η όρασή μου καίτοι παραμένει οξεία. Λόγω της τροπής των γεγονότων, αναγκάστηκα να φυλάξω εισιτήρια, έγγραφα κρατήσεων σε ξενοδοχεία, και πάμπολλες φωτοτυπίες. «Πειστήρια» τα χαρακτήρισε τότε η τοπική αστυνομία. Πράγματα δηλαδή που θα βοηθούσαν κάθε είδους μνήμη· ακόμα και υποκριτική. Σαν την δική μου.

Για μένα ξενάγηση σήμαινε μια σειρά από ρόλους ενώπιον του κοινού. Κι αυτό δυστυχώς σπάνια είχα την ευκαιρία να το κάνω. Συνήθως έλεγα, μιλούσα ακατάσχετα γιατί αυτό μου επέβαλαν οι συνθήκες. Όμως ήξερα την αξία του να υποδύομαι· να δείχνω μέσα από έναν ρόλο. Κι ο ρόλος μου, στη Μύκονο, με έχει σημαδέψει. Έκτοτε οι τύψεις και ένας διαρκής υπόγειος φόβος με έκαναν να μην ελπίζω πια σε μια καλύτερη τύχη, ζωή. Γιατί τι είναι η ελπίδα όταν παλιώνει; Όπως έλεγε ο Φράνσις Μπέικον: «η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή είναι ένα καλό πρόγευμα αλλά ένα πολύ κακό δείπνο».

Κάθε μέρα ξυπνούσα, από συνήθεια καθήκοντος, στις 06.00 ακριβώς. Σ’ όλη μου την ζωή κάτι περίμενα. Κάτι. Το ίδιο έκανα κι εκείνες τις, βαθιά χαραγμένες στην μνήμη μου, μέρες. Βρισκόμουν σ’ ένα στούντιο στο υπερπολυτελές συγκρότημα Αμαδριάδες, στα νοτιοδυτικά του νησιού. Απέναντι από τη Δήλο. Ως επιλεγμένος ξεναγός προσωπικοτήτων είχα ανάλογες ανέσεις. Εκείνη τη φορά μου είχαν αναθέσει το θρυλούμενο ως προεδρικό ζεύγος της διαβόητης λέσχης Μπιρντερλέϊκ. Μιας λέσχης που ως γνωστόν, μεταξύ άλλων, ρύθμιζε τις τιμές του πετρελαίου σε παγκόσμιο επίπεδο, και χρησιμοποιούσε κάθε πολιτικό και πολεμικό μέσο για τους σκοπούς της.

Θα πληρωνόμουν τα διπλά, συν την αμοιβή «ειδικών συνθηκών». Το ζεύγος ήταν από πολλούς επιλεγμένος στόχος. Οι εφημερίδες έγραφαν για διαρκή πόλεμο εταιριών, κρατών, και διεθνούς μαφίας. Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα πως για λίγο είχα βρεθεί στην αχανή έρημο μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Γύρω μου ακρίδες και σκορπιοί αλληλοκατασπαράζονταν.

Το πρόγραμμα καθημερινά ξεκινούσε μετά τις 12.00, αφού η κυρία ξυπνούσε αργά. Στην πραγματικότητα δεν είχα να νοιαστώ για πολλά πράγματα. Όλα ελέγχονταν και εκτελούνταν από αλλεπάλληλες υπηρεσίες ασφαλείας, προμηθειών, επιμελητείας. Ελεγχόμενα και τα μέσα κίνησης, επίγεια, ιπτάμενα, υποβρύχια, αφού στο πρόγραμμα περιλαμβάνονταν και υποθαλάσσιες δραστηριότητες. Ένα πολύβουο σμάρι από ανθρώπους πετάριζαν σαν σκνίπες, γύρω από τους δύο επίσημους. Μου φαινόταν αστείο ότι το ζευγάρι βαυκαλιζόταν με την έννοια του ιδιωτικού χαρακτήρα της επίσκεψής τους στο νησί. Ντυνόντουσαν με επιμελώς ατημέλητα ρούχα, φορούσαν καπέλα, μεγάλα γυαλιά. Δεν καταλάβαινα πώς με τόση φρουρά γύρω τους ήθελαν να περάσουν και απαρατήρητοι.

Εγώ όμως ζούσα το δικό μου όνειρο. Επιτέλους είχα επιλέγει για τις ιδιαίτερες ικανότητές μου. Για το ότι μπορούσα να δραματοποιήσω μια ξενάγηση σαν αληθινός ηθοποιός. Για τη μοναδική ικανότητά μου στην αναπαράσταση, στην εμψύχωση, στην αισθητοποίηση των πραγμάτων όπως έλεγε ο Καβάφης. Ήμουνα ικανός να επινοήσω γεγονότα σε σχέση με τόπους ακόμα και αρχαιολογικούς. Έπειθα γιατί φρόντιζα να είμαι πολύ κοντά στην αλήθεια· όχι βέβαια ακριβώς επάνω· απλώς πολύ κοντά.

Ο πρόεδρος Μπιρντερλέϊκ, ας τον ονομάσω έτσι, ήταν ένας στυφός 75άρης, ασπριδερός, με άφυλη τσιτωμένη μούρη, κι εκείνη το πολύ 30 χρονών· η ενσάρκωση της Μόνικα Μπελούτσι, πολλά χρόνια πριν. Έδειχνε αφάνταστα συγκρατημένη, με λεπτά αισθήματα. Τον κοίταζε στα μάτια. Περίμενε ένα νεύμα του για να μιλήσει. Απόλυτα αθώα. Υποταγμένη.

Όποτε τύχαινε να βρίσκομαι στην καμπάνα τους, με κόπο συγκρατούσα το βλέμμα μου, ώστε να μην δείχνω ότι περιεργάζομαι το απίστευτα όμορφο πρόσωπό της. Ενώ, ήταν αληθινή δοκιμασία κάθε φορά που βαριεστημένη γύριζε την πλάτη της και βημάτιζε λικνιστικά. Το να την βλέπει κανείς από πίσω ήθελε μεγάλη ψυχραιμία.

*

Τότε, κάθε φιλόδοξος παραθεριστής της Μυκόνου, απέπλεε από τον Πειραιά με Καταμαράν. Παράλληλο οι πλούσιοι κατέφθαναν με δικά τους ελικόπτερα σε ιδιωτικά ελικοδρόμια, και σκάφη σε απρόσιτες μαρίνες. Εγώ είχα πάρει το Δελφίνι της γραμμής. Έφτασα στο νησί μια μέρα πριν από τους επιφανείς ξένους. Μποφόρ στη διαδρομή, το σκάφος χανόταν στα υπόγεια της θάλασσας και ξανάβγαινε στον αφρό. Γύρω μου στρίγκλιζαν κυρίες με Louis Vuitton, και κρέμα ημέρας που μύριζε καρύδα.

Όταν ξεπρόβαλλε το λιμάνι των μελτεμιών τα άσπρα και μπλε χρώματα στα σπίτια αντανακλούσαν εκτυφλωτικά τον ήλιο. Μπαλκόνια και σκάλες στολισμένα με πολύχρωμα γεράνια και κόκκινες βοκαμβίλιες. Δεκάδες περιστασιακοί ταξιδιωτικοί πράκτορες με πρόχειρες πινακίδες, «Rooms to let», τρίκυκλα, σανδάλια σε καλλίγραμμα πόδια, σινιέ αντιανεμικά, κορμιά περισσότερο έξω παρά μέσα στα ρούχα τους. Τα μικρά στενά που καταλήγουν στην παραλία κατέβαζαν φιδίσιους ανέμους και σε λίγη ώρα σκόρπισαν το ετερόκλητο πλήθος από το Ματογιάννι ως την Ψαρρού και από τον Αγ. Σώστη ως την Ελιά και τον Πάνορμο.

Ο ρυθμός της ζωής του νησιού ταίριαζε περισσότερο σε Νεοϋορκέζους και ίσως γι’ αυτό το είχε προτιμήσει το ζεύγος Μπιρντερλέϊκ. Το πρόγραμμά τους φορτώθηκε με ξενύχτια, λουκούλλεια γεύματα, σφηνάκια, εξουθενωτικές ηλιοθεραπείες, ατελείωτα ιδιωτικά ραντεβού με κάποιους που συμπέραινα τη δύναμή τους από τον αριθμό των φρουρών τους.

Το πρόγραμμα που είχα καταστρώσει ήταν ευέλικτο και με πολλές εναλλακτικές. Έκτός από τα μπάνια σε επιλεγμένες παραλίες, και εκδρομές με το σκάφος τους στη Δήλο και στα γύρω νησάκια, τους πήγαινα οπουδήποτε υπέθετα πως θα τους τραβούσε το ενδιαφέρον. Πρωινό στο Tiffany’s, σύντομο πέρασμα από το «Super», τους μύλους και το «Caprice» της Μικρής Βενετίας, την Αλευκάντρα δηλαδή, απεριτίφ στη «Βεγκέρα», αχινοσαλάτα στου «Φιλιππή», βραδιές στο «1900» και στον «Κάβο Μούσες», κι άλλα πολλά.

Σε κάθε έξοδό μας έπρεπε να απλωθεί γύρω τους ένα αόρατο δίχτυ πρακτόρων και ασφαλιτών. Όλοι αυτοί οι τύποι με γνώριζαν καλά και έτσι ένιωθα σαν το μικρό ψάρι που μπαινοβγαίνει στο δίχτυ μέσα από τα «μάτια». Παρ’ όλα αυτά όμως είχα την αίσθηση, πως κάποιος μας παρακολουθούσε. Το ’νιωθα σαν κηλίδα στην άκρη του βλέμματος, σαν σκιά που ερχόταν και χανόταν πριν προλάβει να την κρατήσει το μάτι μου. Λες και παιζόταν κάτι επάνω από το δίχτυ προστασίας.

Συχνά νόμιζα πως έβλεπα τη σύζυγο να μένει πίσω. Μου φαινόταν σαν να μιλούσε με έναν από τους ειδικούς πράκτορες. Υπέθεσα πως το έκανε για να ρυθμίσει κάποια άγνωστα σε μένα θέματα ή ότι ήταν η ιδέα μου. Εύκολο πράγμα οι φαντασιώσεις σε κάποιον που έκρυβε μέσα του έναν καταπιεσμένο ηθοποιό.

*

Την τελευταία μέρα της παραμονής των Μπιρντερλέϊκ στη Μύκονο ξέσπασε ένα μπουρίνι από τα λίγα. Είχαμε κατέβει νωρίς στο μεγάλο γιοτ που χρησιμοποιούσαν για κοντινές κρουαζιέρες. Μάταια περιμέναμε να πέσει ο καιρός. Ο σύζυγος κοιτούσε συνεπαρμένος από την γέφυρα τη θαλασσοταραχή που μάνιαζε έξω από το λιμάνι του συγκροτήματος Αμαδριάδες.

Ο απογευματινός ήλιος χαμένος στα σύννεφα σχημάτιζε στη θάλασσα έναν ασημένιο καθρέφτη που έμοιαζε να απορροφά το σκάφος και σιγά σιγά όλο το νησί.

Το ένα είδωλο ρουφούσε το άλλο.

Εκείνη, άφαντη από ώρες, έπρεπε να βρισκόταν στην καμπίνα τους. Θα κοιμόταν. Κάποια στιγμή ο σύζυγός της μου ζήτησε να πεταχτώ στην καμπάνα τους και να του φέρω εφημερίδες και αλληλογραφία. Σπάνια μου ζητούσε να κάνω κάποια τέτοια δουλειά αλλά τη δέχτηκα με ανακούφιση. Θα απομακρυνόμουν για λίγο από ένα πλεούμενο που, δεμένο στον ντόκο, κουνιόταν μονότονα.

Η έκρηξη ήταν εκκωφαντική. Πετάχτηκα έξω από την καμπάνα, και πρόλαβα να δω μια στήλη μαύρου καπνού να υψώνεται στον ουρανό, κομμάτια του γιοτ σε περιδίνηση προς τα πάνω μέσα σε σίφουνα νερού και φωτιάς.

Πίσω μου άκουσα την φωνή εκείνης. Δεν έδειχνε καμία έκπληξη για το γεγονός, παρά μόνο με ρώτησε τι δουλειά είχα έξω από το σκάφος αυτή τη στιγμή. Πάγωσα με το νόημα που έκρυβε η ερώτησή της. Το μυαλό μου πήγαινε κι ερχόταν. Την έβλεπα εκεί μπροστά μου ενώ ήμουν σίγουρος πως κοιμόταν στο σκάφος.

Πήγα να τρέξω προς την προβλήτα αλλά με σταμάτησε. Η φωνή της έκρυβε απειλή. Είχε μεταμορφωθεί.

Έβλεπα στο μόλο τους φρουρούς. Έτρεχαν πανικόβλητοι σε κάθε μεριά. Δεν ήξερα τι να κάνω. Μετέωρος.

Την είδα να κάθεται αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα. Απέναντί της με κάδρο το πλαίσιο της μεγάλης μπαλκονόπορτας η πυρκαγιά αποτέλειωνε το σκάφος. Σιγά σιγά έπαιρνε κλίση. Βούλιαζε. Μου ζήτησε ένα ποτό. Καταλάβαινα πως επινοούσε κάποιο σχέδιο της στιγμής.

Μέχρι να την σερβίρω μου είπε πως δεν θα με χρειαζότανε πλέον. Εκτός βέβαια από κάτι τελευταίο. Το ότι θα έπρεπε να επινοήσω μια πειστική περιγραφή των αντιδράσεων, του θρήνου της, όπως τόνισε, αυτές τις λίγες στιγμές που την είχα δει εκεί αμέσως μετά την έκρηξη. Ήταν σίγουρη, όπως κι εγώ, ότι θα με ανέκρινε η αστυνομία.

«Είναι χρήσιμη η μαρτυρία σου», μου είπε, «και δεν έχεις να χάσεις. Αλλιώς…»

Εκείνο το αλλιώς προτίμησα να το ξεχάσω. Το μόνο που όφειλα να πω ήταν ότι την είχα δει συντετριμμένη. Εκεί… Μακριά από το σκάφος. Έπρεπε να διαγράψω από την μνήμη μου μόνο μερικά δευτερόλεπτα από την συμπεριφορά της.

Βοηθούσε σ’ αυτό η εικόνα της. Ανεξίτηλα χαραγμένη στα μάτια μου.

Μία σκηνή όλη κι όλη μου ζήτησε να παίξω.