Ρωμανός Γιώργος / Διηγήματα / Όλου του κόσμου το χρυσάφι

Γιώργος Ρωμανός: Μ. Αλέξανδρος, σπουδή για ένα επιθαλάμιο πορτραίτο,
130εκ.Χ 90εκ.

Ζωγραφική με ακρυλικά και κολλάζ. Μικτή τεχνική:σε μουσαμά. Ξυλοκατασκευή, 

και μικρό γλυπτό από γύψο και ακρυλικά, 1987.

Το έργο ανήκει στη σειρά: Παλίμψηστα,  Έρωτες - Νίκες - Άγγελοι.

____________________________________________________

Όλου του κόσμου το χρυσάφι

Διήγημα

α τείχη της Βαβυλώνας ήταν αφύλαχτα· παραδομένα. Οι κρεμαστές γέφυρες κατεβασμένες. Οι εκατό πύλες ορθάνοιχτες. Τις είχε ξεκλειδώσει η φήμη του Αλέξανδρου, η συνεχής φυγή του Δαρείου. Ο Αλέξανδρος, όμως οδηγούσε τους άνδρες του σε τάξη μάχης. Ο ίδιος όπως πάντα στην εμπροσθοφυλακή. Πατούσαν τη Βασιλική οδό προς νότο. Βαβυλώνα, Σούσα, Περσέπολη.

Ο σατράπης της Βαβυλώνας, ο Μαζαίος, είχε τρέξει να τον προϋπαντήσει. Του προσέφερε τα κλειδιά της πόλης, τα χρυσά στεφάνια του νικητή και ομήρους τον εαυτό του και τα παιδιά του. Αργά πέρασαν τις πύλες. Το πάχος των τειχών ήταν όσο ογδόντα άνδρες ο ένας δίπλα στον άλλον. Το ύψος τους, ίσο με το ύψος ενενήντα ανδρών. Μες από τα τείχη, απίστευτες εκτάσεις με καλλιέργειες σιτηρών, λαχανικών. Πόλη που άντεχε σε κάθε πολιορκία, άπαρτη.

Στην υποδοχή μαζί με όλο το λαό, ακόμα και οι ιερείς του θεού Βήλου –Βαάλ. Ο θησαυροφύλακας είχε βάλει να στρώσουν το δρόμο με πυκνό στρώμα λουλουδιών. Δεξιά κι αριστερά καίγανε αρώματα σε τρίποδες. Ευγενικά του ζήτησαν ν’ αφήσει τον Βουκεφάλα. Ν’ ανέβει στο επίσημο άρμα, που ήταν ντυμένο με πλάκες χρυσού ως κάτω στους τροχούς. Τα άλογα λύγιζαν απ’ το βάρος των χρυσοκεντημένων χάμουρων. Λίγο πριν προχωρήσει προς το ιερό –το άβατο που κανένας θνητός δεν είχε ζήσει ώστε να περιγράψει το εσωτερικό του– του ζήτησαν να δεχθεί τα συμβολικά δώρα της δύναμης του «Κυρίαρχου του κόσμου.» Σπάνια ζευγάρια άλογα πέρασαν μπροστά του. Άμαξες που κουβαλούσαν λιοντάρια και λεοπαρδάλεις σε κλουβιά. Ελέφαντες. Μάγοι ζωσμένοι με φίδια τεράστια, ερπετά φολιδωτά που ακινητούσαν υπνωτισμένα. Κάθε παράξενο ζώο από τα πέρατα της γης. Δίπλα του έψαλλαν συνεχώς στρατιές υμνωδών. Το ιππικό των νικημένων παρήλασε ζητωκραυγάζοντας γι’ αυτόν.

Στο τέλος όλα σταμάτησαν. Απόλυτη ησυχία στην αχανή πλατεία. Ο Αρχιερέας είχε σηκώσει τα χέρια. Μπροστά του υψωνόταν ο πύργος της Βαβέλ. Οι πύλες του ιερού του Βήλου άνοιξαν. Με το που μπήκε ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε να διακρίνει απέναντι άλλους τοίχους, ο χώρος ήταν αχανής. Βρισκόταν στην κοιλιά του χάους. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι και είδε αμέτρητες κυκλικές κλίμακες να ανεβαίνουν, να χάνονται σε ροδαλή ομίχλη. Παντού γύρω παράθυρα, σχήματα φωτός κρεμασμένα στο έρεβος. Μια συμφωνία αχτίδων. Στο θόλο ανείδωτη η οροφή, γεμάτη σύννεφα που κυλούσαν μέσα στο κτίσμα, σπρωγμένα από μυστήρια δύναμη. Βρισκόταν στο βάθος του κόσμου και ταυτόχρονα απ’ έξω. Ένιωθε όπως στο εσωτερικό ενός γιγάντιου κοχυλιού. Όσο ανέβαινε, τόσο το φοβερό Πνεύμα τραβιόταν προς τα πάνω. Πίσω του σε δύο ατελείωτες σειρές, οι ιερείς. Μυριόστομο μάντρα¹ δονούσε τον αέρα. Συντόνιζε ο ήχος θεμέλια, τοίχους, κλίμακες. Παλλόταν ο ναός.

Έτσι ανεβαίνοντας κοινώνησε όλων των γνωστών και αγνώστων μυστηρίων του κόσμου, σε μια μέρα μόνο. Άγγιξε και διάβασε τη Ζεντ–Αβέστα². Είδε σε πάπυρο την πρώτη, ανατολική πορεία του Ντέβα–Ναχούσα³, εφτά χιλιάδες χρόνια πριν. Μυήθηκε στον Κόρδακα, τον ιερό πολεμικό χορό του Διονύσου, που μ’ αυτόν κατακτήθηκε απ’ τον θεό για πρώτη φορά η Ινδική. Εκεί ήταν και η περγαμηνή με τον λόγο του Ερμή, τον νόμο του μεγάλου Μανού. Το μυστικό της φωτιάς του Προμηθέα .Η γέννηση του μεγάλου Άεσκ-χέυλ-χόπα, που στην πατρίδα ακουγόταν Ασκληπιός. Κόντευαν να φτάσουν στην κορυφή του ναού, αλλά όσο πλησίαζαν, τόσο εκείνη απομακρυνόταν. Σ’ ένα πλάτωμα στάθηκαν. Στο βωμό η ιερή φωτιά του Ντέβα–Ναχούσα έκαιγε. Τριγύρω όλα τα θεϊκά σύμβολα της δύναμης. Ξεχώριζαν τα κέρατα του ιερού Κριού. Μέσα σε ειδική κρυστάλλινη χοάνη, έλιωνε χρυσάφι που χανόταν, εξατμιζόταν στον πάτο της.

«Έτσι να σκορπίζεις», του είπαν «ό,τι θεωρούν πολυτιμότερο οι άνθρωποι, αν μ’ αυτό μπορείς να τους κάνεις ευτυχισμένους.»

Την ώρα που μόνο ο Αλέξανδρος άγγιξε τα χέρια του φοβερού Πνεύματος, όλοι πέσανε κάτω με το πρόσωπο προς τη γη. Όταν βγήκε ξανά στο φως του ήλιου, ήταν πια «Κύριος των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα. Γιος θεού, θεός». Την ίδια μέρα του παραδόθηκε και το θησαυροφυλάκιο της πόλης. Εκείνος το ανέθεσε στον Άρπαλο, για τον εαυτό του δεν κράτησε τίποτε.

Σύντομα ο Δαρείος παρέδωσε και τα Σούσα. Τα επισμαλτωμένα κεραμικά πλακάκια του παλατιού έλαμπαν στον ήλιο. Από μακριά μες στην αντηλιά τα μπλε χρώματα σκοτείνιαζαν και τα κίτρινα έκαναν το παλάτι να φαντάζει χρυσό. Μόνο στο θησαυροφυλάκιο αυτής της πόλης, ο Αλέξανδρος βρήκε περισσότερα από σαράντα χιλιάδες τάλαντα ασημένια και εννιά χιλιάδες χρυσούς δαρεικούς⁴. Σύμφωνα με τις εντολές του, τα συνεργεία του Άρπαλου δούλευαν μέρα νύχτα. Έλιωναν χρυσό κι ασήμι και κόβανε νομίσματα, που από την μπρος μεριά είχαν την μορφή του Ολυμπίου Διός και από την πίσω τα σύμβολα του λέοντος και τη βασιλική κυρβάσια, το μυτερό σκούφο με την κορδέλα.

Μοίρασε χρήματα σε όλους ο Αλέξανδρος. Όσοι ήταν να φύγουν με άδεια για την πατρίδα, ανέβαλαν το ταξίδι για να τα πάρουν από τα χέρια του. Χιλιάδες οικογένειες χωρίς άντρες, περνούσαν δύσκολα στη Μακεδονία, τους περίμεναν.

Κάποιος του είπε: «Είναι πολλά αυτά που μου δίνεις, πολύ περισσότερα απ’ όσα φανταζόμουν.»

«Μπορεί να είναι πολλά για σένα που τα περίμενες, αλλά όχι για μένα που σου τα δίνω», απάντησε ο Αλέξανδρος, που απ’ το ξεκίνημα στην Πέλλα είχε μείνει ακτήμονας και χωρίς περιουσία. Την είχε μοιράσει στο στρατό, στους συντρόφους του.

Για ένα μήνα στη Βαβυλώνα μοίραζε χρήματα. Το ίδιο και στα Σούσα, ώσπου χάλασαν, έλιωσαν⁵ οι μήτρες των νομισμάτων από τη χρήση.

Σατράπες, λαός και ιερατείο είχαν αφήσει στα χέρια του όλου του κόσμου το χρυσάφι, αφού από παντού το ‘χε μαζέψει ο Δαρείος. Κι αυτός το μοίραζε. Είχαν μεθύσει από δύναμη στρατηγοί, εταίροι, στρατιώτες. Περισσότερο ο Αλέξανδρος που σ’ όλα είχε μυηθεί, όλα τα γνώριζε, όλα τα μπορούσε. Δεν υπήρχε πρόβλημα που να μη λυνόταν με το χρυσάφι… Κι όπως απλόχερα τους το μοίραζε, όλοι γίνονταν ευτυχισμένοι.

Βαδίζοντας προς την Περσέπολη, ο στρατός του Δαρείου κατέρρεε. Χιλιάδες Έλληνες σκλάβοι των Περσών ξέφυγαν. Έτρεξαν συγκινημένοι να συναντήσουν τον Αλέξανδρο. Ντυμένοι με κουρέλια, εξαθλιωμένοι. Πολλοί ηλικιωμένοι, σκλάβοι παλιότερων εποχών και μαζί οι νεότεροι παντρεμένοι με ντόπιες.

Όταν τους αντίκρισε ένοιωσε φρίκη. Σαν να ‘χε ανοίξει ο Άδης. Μακάβρια η αντιπροσωπεία τους. Οι περισσότεροι με δεκανίκια, πολλούς τους κουβαλούσαν στην πλάτη. Όμως, όλοι ακρωτηριασμένοι. Σε κάποιους έλειπαν χέρια, σε άλλους πόδια, αυτιά, μύτες. Ήταν άντρες που είχαν δεχτεί να μάθουν τέχνες, για να σώσουν τη ζωή τους. Τα είχαν καταφέρει καλά, μα όταν τελείωναν την εκπαίδευση, τους έκοβαν τα άκρα, τους άφηναν μόνο εκείνα από τα οποία εξαρτιόταν η δουλειά τους. Αν χρειάζονταν χέρια και πόδια, τους έκοβαν σύρριζα αυτιά και μύτη, για να τους μαρκάρουν. Όλοι φριχτά σημαδεμένοι στο κούτελο με πυρωμένο σίδερο.

Είπε ο Αλέξανδρος να του ζητήσουν ότι θέλανε, υπήρχε τόσο χρυσάφι που μπορούσε να τους δώσει τα πάντα και πάνω απ’ όλα να γυρίσουν ασφαλείς στην πατρίδα, στους αγαπημένους οι οποίοι τους θεωρούσαν νεκρούς .

Ένας παραμορφωμένος νέος άντρας του μίλησε, απλώνοντας τα χέρια του προς το μέρος του: «Η πατρίδα μας έστειλε στον πόλεμο με την αρετή και την ομορφιά μας. Την αρετή την έχουμε, την ομορφιά μας όμως τίποτε και κανείς δεν μπορεί να μας την ξαναδώσει. Κανείς! Κι έτσι όπως είμαστε…, πώς να γυρίσουμε πίσω; Εσύ όμως, που όλα τα άλλα εξουσιάζεις, δώσε μας γη, εδώ που βρισκόμαστε. Δώσε μας μια καινούρια πατρίδα που να θεωρεί όμορφο αυτό που είμαστε τώρα.»

Βουβός, ο Αλέξανδρος, έσκυψε και του άγγιξε τα αργασμένα χέρια. Κατάλαβε... «Δώστε τους αυτό που ζητούν», είπε στον Άρπαλο, και μπαίνοντας μόνος στη σκηνή του έκλαψε πικρά.

_________________

^1. Ιερό τραγούδι –ήχος

^2. Η ιερή Βίβλος των Περσών

^3. Ο Διόνυσος στα Σανσκριτικά

^4. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο κιλά ασήμι και διακόσιες χιλιάδες κιλά χρυσάφι, ενώ ο θησαυρός που βρήκαν αργότερα στην Περσέπολη ήταν τριπλάσιος.

^5. Τέτοιες μήτρες εκτίθενται σε μουσεία. 

__________________________________________________________

Διήγημα

 Όλου του κόσμου το χρυσάφι.  

Αναγνώσεις, 12 Αυγούστου 2012, Η Αυγή

____________________________________________________

Ρωμανός Γιώργος Αφηγηματολογία / Δοκίμια / Κριτήρια κριτικής στη λογοτεχνική πεζογραφία

Γιώργος Ρωμανός

Κριτήρια κριτικής στη λογοτεχνική πεζογραφία

Μερικά πρακτικά στοιχεία

ήμερα, παρά την κορυφαία αξία που έχει η Κριτική και η Θεωρία της, τα πρακτικά αποτελέσματά τους, αυτά που φτάνουν στον επαρκή αναγνώστη λογοτεχνίας της χώρας μας, είναι απολύτως ανεπαρκή. Για το γεγονός αυτό, κεντρική ευθύνη έχει το, κατ’ ευφημισμό, κράτος μας, η πολιτική του για το βιβλίο, και η κρατικοελεγχόμενη παράδοση του πεδίου σε στρατιά από ιδιοτελείς εγκάθετους. Στον ιδιωτικό τομέα, η υπερπαραγωγή παραλογοτεχνίας, με λυσσαλέα αναζήτηση του ποθητού… «ευπώλητου» βιβλίου, είναι συστημική. Και συμβαίνει ως παράπλευρο έγκλημα του οικονομικού πολέμου, στα πλαίσια της «παγκοσμιοποίησης». Παράλληλα, στα πανεπιστήμια, σχετικές μελέτες, σε «δοκιμαστικό σωλήνα» –in vitro, συχνότατα ατέρμονες, δολιχοδρομικές, καταλήγουν κερδοφόρα σε αέναες, ναρκισσιστικές αναπαραγωγές, που δεν βελτιώνουν τη θέση και την παρουσία της, σήμερα, παραγόμενης λογοτεχνικής κριτικής.

   Αλλά, η λογοτεχνία, όπως και το σύνολο της κοινωνικής μας ζωής, έχει άμεση, κατεπείγουσα ανάγκη από πρακτικά αποτελέσματα, μέσα στη ζωή –in vivo. Αυτονόητη, η επάνοδος της, τραγικά απούσας σήμερα, αξιολογικής κριτικής λογοτεχνίας, με ταυτόχρονη καταγγελία του λοιμού των «βιβλιοπαρουσιάσεων».

Τα όρια λογοτεχνίας και παραλογοτεχνίας δεν είναι ασαφή, όσο κι αν γράφονται και βραβεύονται, ως λογοτεχνικά, βιβλία με ύφος εφημεριδογραφίας «life style». Αυτό, το μη γλωσσικό, μη λογοτεχνικό ύφος, απευθύνεται σε έναν υβριδικό αναγνώστη–Zapper (παράγωγο του zapping) –κατά τον Α. Μαραγκόπουλο–, που διαβάζει 20-50 σελίδες, πότε από το ένα ή το άλλο βιβλίο. Έτσι, ο σεσημασμένος πελάτης «ευπώλητων» βιβλίων, αποκτά «κοινωνικό στυλ» – «καταξίωση», ανάλογη με εκείνη του αγοραστή παγκοσμιοποιημένων προϊόντων «μαϊμού».

   Σε εποχές με φυγόκεντρες πολιτικές «αναζητήσεις» (διάβαζε, μορφές τυραννίας), ως προς το ιδεώδες της άμεσης δημοκρατίας, η Κριτική υποχωρεί προσωρινά, και η λογοτεχνία κινείται εξίσου φυγόκεντρα, παραλογοτεχνικά. Κι όμως, στο κέντρο της πραγματικής λογοτεχνίας, πάντοτε υπάρχει το μέτρο των πραγμάτων. Ακριβώς όπως υπάρχει μετρική και στην ποίηση του ελεύθερου στίχου, έτσι υπάρχει μέτρο και στον πεζό λόγο. Το μέτρο αυτό διαθέτει συγκεκριμένα, αξιολογικά κριτήρια κριτικής, που έχουν σχέση με τους Τρόπους και τις Τεχνικές, την κράση ανάμεσα σε Αφήγηση και Περιγραφή, την Ποιητική στους αφηγηματικούς σπονδύλους, τη συνολική αποτίμηση του Ύφους, κ.ά.

   Η πίστη μου στην αξία της λογοτεχνικής κριτικής, βασισμένης σε κριτήρια, είναι πολύχρονη και σταθερή: (Το παγόβουνο, Χωρίς λογοτεχνικό κανόνα και κριτήρια κριτικής; Η Αυγή, 20/4/2008, σελ.35, αφιέρωμα–Βιβλίο: Θεωρία, Λογοτεχνία, Αριστερά, εκδόσεις: Το Πέρασμα, 2008.). Έτσι, γράφοντας σήμερα, για τη λογοτεχνική πεζογραφία, ελπίζω ότι, κάποια απολύτως πρακτικά κριτήρια, θα είναι χρήσιμα, στον επαρκή αναγνώστη. Αυτόν, που προσπαθεί να δια–κρίνει ένα λογοτεχνικό βιβλίο, μέσα στον ωκεανό των εκδιδόμενων, ενώ έχει ήδη διαβάσει πλήθος από ανούσιες «βιβλιοπαρουσιάσεις» –συχνότατα προϊόντα συναλλαγής. Κείμενα, όπου κατά κανόνα επεξηγείται και μόνο το νόημα, η «υπόθεση» του έργου, σαν να είναι ο αναγνώστης νοητικά ανάπηρος και δεν μπορεί να καταλάβει το τι λέει κάθε βιβλίο.

   Αλλά, με αναφορά μόνο στο Περιεχόμενο (νόημα, υπόθεση), αποσιωπούνται οι τεχνικές, τα μορφικά τεχνάσματα και ο προαπαιτούμενος δεινός χειρισμός της γλώσσας. Στοιχεία απολύτως απαραίτητα, για να αναδειχθεί και η Μορφή, κάθε έργου. Γιατί, είναι κοινός τόπος, ότι Μορφή και Περιεχόμενο αποτελούν αδιαίρετο ζεύγμα.

   Κριτικής κριτήριο πρώτο, λοιπόν, η γλώσσα. Η λογοτεχνία, ως γνωστόν, γράφεται με λέξεις και όχι με ιδέες που προϋπάρχουν, ως προκειμενικό υλικό, σε κάθε συγγραφέα. Ο χειρισμός της γλώσσας, ενώ είναι ποιοτικό προαπαιτούμενο, κατατείνει σε ισόβια συγγραφική άσκηση. Γιατί, το ενδολεκτικό τοπίο είναι ένας εννοιακός χώρος, που μοιάζει με αέναο, ρευστό σταυρόλεξο. Ζητούμενο, λοιπόν, εκ μέρους συγγραφέα και αναγνώστη, η επίλυση αυτού του «σταυρόλεξου», που πέραν της Γραμματικής επάρκειας, περιλαμβάνει: συντακτικό, λεκτική οικονομία, ενάργεια Μορφής και Περιεχομένου, συγγραφική ιδιοπροσωπία Αυτά είναι κάποια πρακτικά κριτήρια κριτικής, με τα οποία ο αναγνώστης μπορεί να ελέγξει, κατ’ αρχήν, οποιοδήποτε βιβλίο, και μόνο με την ανάγνωση μερικών παραγράφων, ίσως των πρώτων. Γιατί, το πώς ξεκινάει ένας συγγραφέας είναι απολύτως δηλωτικό του πώς θα προχωρήσει. Η αρχή μιας ιστορίας, ο τρόπος, η τεχνική με την οποία εισάγεται, αποτελούν, κι αυτά, κριτήρια κριτικής.

   Κορυφαίο κριτήριο, ενσωματωμένο στη γλώσσα, είναι η οργανικότητά της, η οργανική της φύση. Γιατί, ο συγγραφέας δεν είναι αχθοφόρος μεταφοράς γεγονότων, κοινότοπων περιγραφών και ανούσιας κουβεντούλας. Έτσι, η οργανικότητα στη λογοτεχνική γλώσσα, είναι που επιβάλει στο λογοτέχνημα, σχέδιο, δομή, οργάνωση και νόημα, στα χύμα περιφερόμενα γεγονότα.

   Η έννοια της «οργανικής ενότητας μιας ιστορίας, σαν να είναι ένα ζωντανό πλάσμα» είναι γνωστή από τον Αριστοτέλη. Αλλά, και ο Gustav Freytag, στο Technique of the Drama, εξερευνά τρόπους, ώστε να φτάσει σε μία βάση, σε έναν πυρήνα της οργανικής ενότητας του έργου. Και ο Moses L. Malevinsky, στο The Science of Playwriting, μιλάει για τον οργανικό πυρήνα της Ιδέας. Παράλληλα, γνωστές είναι οι απόψεις των: Μαλέρμπ, Βαλερύ, Σεφέρη, Έλιοτ, Μπόρχες, που κατατείνουν στο ότι η λογοτεχνική γλώσσα είναι κρυστάλλινη γλώσσα. Και, μια τέτοια γλώσσα προϋποθέτει οργανικότητα.

   Συλλογιστικά συνεχόμενο και το, τόσο πολύ! ενοχλητικό για κάποιους, κριτήριο της λογοτεχνικότητας, που έθεσε ο Ian Mukarovsky, το 1920. Ενοχλητικό, γιατί η κατάκτηση της λογοτεχνικότητας θέλει μόχθο και πολύχρονο κόπο γραφής. Και σήμερα, αυτό δεν βολεύει τα βιβλία–χάμπουργκερς, από εκδότες φαστφουντάδες. Αλλά, σε πείσμα κάθε μαύρου κερδοσκοπικού μετώπου, ισχύει και θα ισχύει η ουσία της λογοτεχνικότητας. Δηλαδή: όσο μεγαλύτερη είναι η ένταση, στην κράση σημαίνοντος και σημαινόμενου, τόσο πιο ουσιαστικό και σημαντικό είναι το κείμενο που προκύπτει.

   Όπως προαναφέρθηκε, κριτήρια αποτελούν τα μορφικά τεχνάσματα, οι Τρόποι και οι Τεχνικές, που χρησιμοποιούνται στη λογοτεχνία. Όμως, πριν καν αρχίσει η αφήγηση, πρέπει ο συγγραφέας να έχει επιλύσει το θέμα της περσόνας του αφηγητή του. Αυτό, το κορυφαίο ζήτημα, αποτελεί δομικό κριτήριο λογοτεχνικής κριτικής. Η σχέση Συγγραφέα – Αφηγητή – Προσώπου ή Προσώπων της μυθοπλασίας (Χαρακτήρα ή Χαρακτήρων), είναι πρωταρχικής σημασίας. Το ποιος μιλάει και από ποια θέση – εστίαση, συναποτελούν δύο ειδικότερα κριτήρια. Και, εδώ είναι που γίνεται το Βατερλώ πολλών συγγραφέων.

   Στην εξέλιξη κάθε ιστορίας, τα κυριότερα αφηγηματολογικά εργαλεία είναι ταυτόχρονα και αξιολογούμενα κριτήρια συγγραφής, όπως: περιγραφή, αφήγηση και φυσικά, κλιμάκωση, κορύφωση, αποκλιμάκωση και λύση ή τέλος της ιστορίας. Όλα αυτά μαζί συνιστούν ένα γενικότερο κριτήριο, τη «διαχείριση της συνολικής αφήγησης μέσα στον αφηγηματικό χρόνο», όπως τίθεται στη μελέτη του Gerard Genette. Δηλαδή, το «μήνυμα» ή «υπόθεση» του έργου –φυσικά, σπουδαία παράμετρος, σε περιβάλλον ‘‘τέχνης’’…– έρχεται μετά! και μέσα από όσα προαναφέρθηκαν. Το να προβάλλεται λοιπόν, σε μια «βιβλιοπαρουσίαση», μόνο η «υπόθεση», σαν κάτι μετέωρο, ξεκομμένο από άλλα ουσιώδη κριτήρια, δείχνει το διανοητικό επίπεδο του βιβλιοπαρουσιαστή και συνηθέστατα, την ανάγκη του για ιδιοτελή κοινωνική και κυρίως πολιτική προπαγάνδα.

Διαβάζοντας, ο αναγνώστης κινητοποιεί αυτόματα τα πέντε ενδιάθετα, μέσα του, κλασικά ερωτήματα: ποιος, πού, πότε, τι, γιατί. Και περιμένει απαντήσεις, από τον συγγραφέα, σε κάθε! σειρά του κειμένου. Απαντήσεις που, εκτός από την πορεία της υπόθεσης, σχετίζονται με τις συγγραφικές επιλύσεις (κορυφαίο ζήτημα κριτικής). Έτσι, σχηματοποιείται και το γενικότερο κριτήριο της πλοκής.

   Αλλά, η πλοκή παράγεται πρώτιστα από τους χαρακτήρες. Και ο έλεγχός τους γίνεται με συγκεκριμένα κριτήρια: αν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους έχουν πειστικότητα, ποιότητα. Αν είναι ενδιαφέρουσα και λειτουργική η ψυχολογία, ο λόγος τους. Αν έχουν βάθος, δηλαδή, αν συντελείται η κλιμάκωση, η «ωρίμανσή» τους, μέχρι το τέλος του έργου, κ.ά. Συναφές, γενικότερο, κριτήριο: ο έλεγχος κλιμάκωσης σύγκρουσης, όπως τον θέτει ο Layos Egri.

   Όταν ο Andre Gide έλεγε: «…Εκείνο που ενδιαφέρει τον συγγραφέα είναι τα όσα έχει βάλει μέσα στο βιβλίο του ασυναίσθητα.», έθετε μια ολόκληρη Θεωρία Πρόσληψης. Και, στη λογοτεχνική κριτική, όλα κατατείνουν στη διασάφηση της Πρόσληψης, με τη μελέτη, αξιολόγηση και αποσαφήνιση τόσο των «ασυναίσθητων» όσο και των «εν επιγνώσει» στοιχείων της συγγραφής. Γενικώς, οτιδήποτε στη λογοτεχνία δεν αισθητοποιείται, ουσιαστικά και λειτουργικά, αποτελεί κριτήριο κακής γραφής.

   Οι σχολές Αφηγηματολογίας αλληλεπίδρασαν δραστικά με την Κριτική και τη Θεωρία της. Όμως, καταλυτικό κριτήριο, μετά από εκείνα που προαναφέρθηκαν, είναι το αν ο συγγραφέας, τελικά, πετυχαίνει να παρουσιάσει ένα μέρος του κόσμου με προσωπικό τρόπο (κατάθεση ιδιοπροσωπίας), δίνοντας δικό του, διαφορετικό, νόημα.

   Γιατί, μέσα από όσα πρακτικά κριτήρια παρουσιάστηκαν, και άλλα που λόγω έκτασης, παραλήφθηκαν, δραματική μυθοπλασία, στη λογοτεχνική πεζογραφία, σημαίνει κατ’ εξοχήν: φαντάζομαι, ετεροβιώνω, αναπλάθω με οργανική γλώσσα, πράττω με Ποιητική, και δίνω νέο νόημα σε κοινότοπα ερεθίσματα.

Δηλαδή, ανανοηματοδοτώ τον κόσμο.

 ___________________________________________________________

Με το δοκίμιο

Κριτήρια κριτικής στη λογοτεχνική πεζογραφία. Μερικά πρακτικά στοιχεία

ο Γιώργος Ρωμανός συμμετέχει στο αφιέρωμα  Η κριτική και η θεωρία της,

που δημοσιεύτηκε από τις 27/11/2012 μέχρι τις 19/8/2012,

στο ένθετο Αναγνώσεις, της εφημερίδας Η Αυγή,

με επιμέλεια: Κώστα Βούλγαρη, Στέφανου Ροζάνη

___________________________________________________________

Γιώργος Ρωμανός: romanosg.blogspot.com

Λογοτεχνικό περιοδικό Πανδώρα: pandoraperiodiko.blogspot.com

Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Ευρωπαϊκή ''΄Ενωση'' και Ελλάδα

Αναδημοσιεύσεις του κειμένου

___________________________________________________
 
Α. greekorbis.gr:   http://www.greekorbis.gr/greek/index.php?option=com_content&view=article&id=651:-lr-&catid=99:2012-02-29-20-01-20&Itemid=483 
Β. palmografos.com:    http://www.palmografos.com/permalink/14822.html
και
Γ. βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα":    

http://papaleonidasdimitris.wordpress.com/2012/07/12/%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE-%CE%AD%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81/

___________________________________________________

Γιώργος Ρωμανός

Ευρωπαϊκή «Ένωση» και Ελλάδα

Από την επαχθή στην αξιοπρεπή σχέση

Σημειώσεις σε δειγματοληπτικά καίρια, αίτια της Κρίσης

Α΄ Μέρος

Το επαχθές πλαίσιο

τοκογλυφία είναι ο πυρήνας του ελληνικού «χρέους» και βρίσκεται στην ψυχή του κτήνους της Κρίσης, που προκάλεσαν οι διαγκωνιζόμενοι στην παγκόσμια επικυριαρχία. Αυτή επιβλήθηκε στην Ελλάδα, μέσα από εξωχώρια κέντρα οικονομίας και εξουσίας, που είναι διασυνδεδεμένα με τα ενδοχώρια οικονομικά συστήματα–τράπεζες, στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και άλλες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Όμως, η χρεοκοπία της χώρας μας υλοποιήθηκε με την εφιαλτική βοήθεια Ελλήνων εγκάθετων, ηγετών και οπαδών τους, μέσω της διαφθοράς και της σταδιακής κατάργησης του κράτους.

Αλλά, η παγίδα στην οποία βρίσκεται σήμερα ο τόπος μας, δεμένος χεροπόδαρα με τα Μνημόνια, δεν ξεκίνησε από το Καστελόριζο, την ημέρα (23/4/2010), που ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Α. Παπανδρέου, παρέδωσε την χώρα στο ΔΝΤ, στους παγκόσμιους τοκογλύφους–δανειστές, και τους Επικυρίαρχους. Τότε, δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα. Γιατί, η σύγχρονη τραγωδία της Ελλάδας ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, οπότε οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της επικαιροποιούν την σημασία της στον παγκόσμιο χάρτη.

Παράλληλα, ξεκινά το σχέδιο απόλυτης οικονομικής εξάρτησης και άλωσης της χώρας. Σήμερα είναι απολύτως ομολογημένοι οι στόχοι αυτού του σχεδίου και από τα πλέον επίσημα χείλη. Εκτός από τις καθημερινές απειλές Σόιμπλε, κ.ά., για καταστροφή της Ελλάδας, στις 25/5/2012, ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, αφού απέρριψε τα ευρωομόλογα, που πρότεινε ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, Φρ. Ολάν, υπέδειξε τον δρόμο…: Ζώνες Ελεύθερου Εμπορίου, στη νότια Ευρώπη, με μισθούς 150 ευρώ. Δηλαδή οικονομικό, κατ’ αρχήν…, διαμελισμό της Ελλάδας βάσει του σχεδίου Καλλικράτη, και τους Έλληνες ως εργασιακούς δούλους. Ταυτόχρονα, για τη χώρα μας ισχύουν μέχρι σήμερα (!!!) οι υπογραφές της τρόικας Βενιζέλου – Σαμαρά – Παπαδήμου, στα Μνημόνια, που ενώ επιβάλουν την δήμευση και κατοχή κρατικής περιουσίας, καταργούν την έννοια Εθνικής κυριαρχίας, όπως κατ’ επανάληψη έχει τονίσει και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μάριο Μόντι.     

Παγκόσμιας σημασίας γεγονός, άμεσα σχετιζόμενο με όσα συμβαίνουν σήμερα, είναι και το ότι, η Γερμανία είναι η πρώτη που εγκατέλειψε το προϋπάρχον του σημερινού διεθνές νομισματικό σύστημα, το 1970, προκαλώντας την κατάρρευσή του και αναγκάζοντας τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τη σύνδεση του δολαρίου με τον χρυσό και να εμπνευστούν το σύστημα των «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών», που ισχύει μέχρι σήμερα. Τις επιπτώσεις αυτής της πράξης, της Γερμανίας, υφίσταται –και θα υφίσταται– όλος ο πλανήτης, μέχρι να επιλυθεί το ύψιστης σημασίας αυτό ζήτημα. Έτσι, φωτίζεται κάπως… και ο οικονομικός μικρομεγαλισμός της, ως «παγκόσμιας» δύναμης, που προϋποθέτει μια γερμανοποιημένη Ευρώπη.

Στην Ελλάδα, η πάγια και ιστορική προσπάθεια απόλυτου ελέγχου της χώρας, παίρνει σαφέστερη μορφή μετά το 2000, με την εισβολή και κατοχή των Επικυρίαρχων, μέσω της σκοπίμως ατελούς οικονομικής Ευρωζώνης. Η διακρατική τοκογλυφία επιβλήθηκε στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή «Ένωση», με στρατηγικούς συνεργάτες τις «τοξικές» αμερικανικές τράπεζες, αλλά και τους εξωχώριους τόπους χρήματος. Εργαλεία αυτής της καταστροφής, τα τερατώδη τραπεζικά προϊόντα–παράγωγα, τα επιτόκια γκανγκστερικής «προστασίας», αλλά και υπερκέρδη, ρήτρες ανατοκισμού–πανωτόκια, κ.ά. που έκαναν την Ελλάδα χωματερή διεθνούς τοξικού χρέους.

Το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, μια ιδιότυπη «Διεθνής των Τραπεζών» (καμία «Ελληνική» τράπεζα δεν είναι στην ουσία Ελληνική, ούτε καν η Τράπεζα της Ελλάδος) ιδιωτικοποιεί τα κέρδη υπέρ της και κοινωνικοποιεί τις ζημίες εις βάρος του λαού. Προοδευτικά, το φυσικό χρήμα συγκεντρώθηκε στις τράπεζες και πλέον δεν εκτυπώνεται ανάλογα με τις πραγματικές οικονομικές ανάγκες κρατών–πολιτών. Το φυσικό χρήμα αντικαταστάθηκε με αριθμούς χρήματος, εγγραφές σε τραπεζικά «βιβλία», έγινε λογιστικό χρήμα–φάντασμα. Γι’ αυτό και σήμερα οι «Ελληνικές» τράπεζες, ενώ έλαβαν περί τα 200δις, σε τρία χρόνια, δεν διαθέτουν «ρευστό». Γιατί, τα 200δις μπήκαν στη χώρα μας μόνο λογιστικά, ως χρήμα – φάντασμα, και αμέσως επέστρεψαν στα ταμεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και στη «Διεθνή των Τραπεζών» ενώ, το χρέος εγγράφηκε εις βάρος του λαού. Παράλληλα, εντάθηκε η φοροκλοπή και του τελευταίου φυσικού νομίσματος–ευρώ από τον ασθενή ανάπηρο, τον συνταξιούχο, τον μισθωτό, αλλά και κάθε Έλληνα πολίτη.

Αυτά συνέβησαν, τα τελευταία 38 χρόνια, και επιτάθηκαν τα τελευταία δώδεκα, μέσα σε μια πρωτοφανή αποβιομηχάνιση της χώρας μας, χρεοκοπία εμπορίου, καταστροφή γεωργικής–διατροφικής παραγωγής και διάλυση κάθε έννοιας κράτους. Τα εκτελεστικά όργανα του σχεδίου αυτού αντλήθηκαν από τα στελέχη (και τα ανώτατα) του Κυβερνητισμού–Δικομματισμού της Μεταπολίτευσης. Αχθοφόροι της καταστροφής, τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων–οπαδών τους, που μαζί με τους ηγέτες τους ήταν οι εκπρόσωποι μιας απολίτιστης, λαϊκίστικης κοινωνίας. Με τον κυρίαρχο, εμβληματικό ηγέτη τους να ανανεώνει εκ βάθρων την έννοια του δημαγωγού στα παγκόσμια λεξικά, ενώ ο επίγονός του ολοκλήρωσε την καταστροφή. Χωρίς να μειώνεται η τραγική ευθύνη και άλλων ηγετών.

Αποτελεί απροσμέτρητη τραγωδία, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρωπαϊκή «Ένωση» το δρομολογημένο με λυσσώδη ιδιοτέλεια Δ΄ Ράιχ επί των λαών της Ευρώπης. Σήμερα, οι απολύτως εφήμεροι εντολοδόχοι αυτής της πολιτικής, Μέρκελ και Σόιμπλε, συζητούν μόνο για οικονομία, κέρδη επί κερδών, και επιτόκια ευνοϊκά αποκλειστικά για την Γερμανία, την ώρα που η διαφθορά εξανάγκαζε σε παραίτηση τον ίδιο τον πρόεδρο της Γερμανίας. Σ’ αυτή την Ευρώπη δεν συζητούν καθόλου για Ηθική, Κοινωνία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Πολιτισμό, για Πλάτωνα και Αριστοτέλη, που θα έπρεπε να αποτελούν τα θεμέλια μιας αληθινής Ένωσης.

Β΄ Μέρος

Η οικονομική παγίδα

Ειδικότερα, η διακρατική τοκογλυφία, εις βάρος της Ελλάδος, μετά το 2000, μεθοδεύτηκε ως εξής:

1. Ισοτιμία. Κορυφαίο γεγονός, που άνοιξε διάπλατα την Κερκόπορτα για την είσοδο του χρέους στη χώρα μας, το οποίο συστηματικά εξοντώνει τον λαό και υποδουλώνει τον τόπο, είναι η διαβόητη ισοτιμία 340,75 δραχμών, με ένα ευρώ. Αυτή που, στις 19/7/2000, συμφωνήθηκε με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και υλοποιήθηκε με την κυκλοφορία στην Ελλάδα, του Ευρώ (1/1/2002), υπό την ηγεσία των, Κωνσταντίνου Σημίτη Πρωθυπουργού, και Λουκά Παπαδήμου, υπεύθυνου τραπεζίτη, αρχιτέκτονα της ισοτιμίας, που άλωσε τη χώρα.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της δωδεκάχρονης (2000–2012) υπέρτατης κλοπής και κατακρεούργησης της Ελλάδας, μέσα από αυτήν τη δουλόφρονη «ισοτιμία», δραχμής–ευρώ, σημειώνονται ενδεικτικά οι ισοτιμίες άλλων, σκανδαλωδώς ευνοημένων νομισμάτων, έως και τριτοκοσμικών χωρών, την ίδια χρονική περίοδο. Έτσι έχουμε:

Ελλάδα, 340, 75 Δραχμές/1 ευρώ.

Βουλγαρία, 1,96 Λέβα/1 ευρώ.

Λιθουανία, 3,45 Λίτας/1 ευρώ.

Λετονία, 0,54 (!!!) Λατς/1 ευρώ, (σήμερα 0,70 Λατς/1ευρώ).

Κροατία, 7,58 Κούνας/1 ευρώ και…,

Μπαγκλαντές, 109,20 Τάκα /1 ευρώ.

Τα στοιχεία προέρχονται από τον πίνακα του ΔΝΤ, με την επίσημη διεθνή κατάταξη νομισμάτων 185 χωρών. Οι συγκρίσεις και τα πολιτικά συμπεράσματα βγαίνουν αυτόματα. Δηλαδή, η Ελλάδα πλήρωνε 340 φορές ακριβότερα κάθε τι στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και ταυτόχρονα ξεπουλούσε κάθε πλουτοπαραγωγικό στοιχείο της, αφού για τους Επικυρίαρχους γινόταν, αυτόματα, 340 φορές φτηνότερο. Ταυτόχρονα, ο καθένας πείθεται ότι τα «δομικά στηρίγματα της γης»…, τα πιο ισχυρά νομίσματα στην παγκόσμια οικονομία, είναι τα: Λατς και Λέβα. Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς τι αγόραζε ένας Βούλγαρος με 1,96 Λέβα, το 2000, στην Ελλάδα. Κι αν τότε, η αγοραστική αξία του 1,96 Λέβα, στην Ελλάδα, ισοδυναμούσε με 340, 75 Δραχμές.

Ας προσθέσουμε και τα εξής: τόσο η Βουλγαρία όσο και η Λετονία, αλλά και οι άλλες χώρες του παραδείγματος, για να έχουν μία τέτοια «ισοτιμία» θα έπρεπε κατά την δωδεκαετία 2000–2012, να είχανε, α. σταθερό, σχεδόν μηδενικό πληθωρισμό και β. σταθερά συναλλαγματικά αποθέματα. Δηλαδή, δυο παράγοντες, που στις εντελώς ασταθείς και αναιμικές οικονομίες αυτών των χωρών, μόνο ως ανέκδοτα μπορούν να αναφερθούν. Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο το ότι η «ισοτιμία», που δόθηκε στην Ελλάδα ήταν επαχθής σε σχέση με ισοτιμίες άλλων πολύ κατώτερων οικονομικά χωρών.

Και εδώ θα πρέπει να συνυπολογιστούν και τα νεώτερα στοιχεία ορυκτού πλούτου, της Ελλάδας, που έγιναν πρόσφατα κοινώς γνωστά, και μετά τους νέους υπολογισμούς κοιτασμάτων φυσικού αερίου, πετρελαίου, και σπανίων γαιών–μετάλλων, κ.π.ά. Και τίθεται ευθέως το ερώτημα: κατά το διάστημα 2000 – 2012 σε τι και πόσο μετεβλήθη ο ορυκτός πλούτος της Βουλγαρίας, Λετονία, Μπαγκλαντές, κ.ά, «αναπτυγμένων χωρών», ώστε να έχουν τόσο, τεράστια, καλύτερη ισοτιμία από την Ελλάδα;

Χρειάζεται να πούμε ότι οι σύμμαχες και φίλες χώρες: Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία τυχαίνουν μιας τερατωδώς σκανδαλώδους ισοτιμίας – βοήθειας από την Ευρωπαϊκή «Ένωση», ακριβώς γιατί βρίσκονται στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας; Μήπως;… Και, άρα, όλη η επαχθής, όπως αποδεικνύεται, για τη χώρα μας διαδικασία των: «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών», δεν είναι παρά ένα ακόμη εργαλείο στη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής; Ένα εργαλείο όμως, που αργά και μεθοδικά εξόντωσε την Ελλάδα, χωρίς την παραμικρή αντίσταση εκ μέρους του ελληνικού πολιτικού συστήματος του διεφθαρμένου Κυβερνητισμού της Μεταπολίτευσης.

Τέλος, μια άλλη, ιστορικά επιζήμια «ισοτιμία», που επιβάρυνε την Ελλάδα και συνολικά την Ευρώπη, είναι η επιζήμια αντιστοίχηση: 1 Δυτικό μάρκο, ίσον, με 1 Ανατολικό μάρκο. Το «παιχνίδι», επί προεδρίας Χέλμουτ Κολ, με τις Νομισματικές Μονάδες Ευρ. Ένωσης (ECU), ήταν τερατώδες υπέρ του Μάρκου, αλλά αυτό ξεφεύγει από τα όρια του παρόντος. Για την επανένωση των δύο Γερμανιών ξοδεύτηκαν γιγαντιαία ποσά, και ακόμη ξοδεύονται, μέσω μακροπρόθεσμων δανεισμών και τραπεζικών «προϊόντων», που «διολισθαίνουν» χρονικά μέχρι την πλήρη κατ’ ουσίαν διαγραφή τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, η, σαφώς φτωχότερη της Γερμανίας, Ελλάδα κλήθηκε να πληρώσει, μαζί με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, το «γερμανικό μάρμαρο» της ισοτιμίας των δύο μάρκων. Κι αυτό έγινε μέσω των «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών». Παρ’ όλα αυτά μέχρι σήμερα, είναι εμφανής η οικονομική απόσταση των παλαιών, δύο Γερμανιών, με την Ανατολική να είναι μία φτωχότερη χώρα, ακόμη και μέσα στο Βερολίνο. Δηλαδή, πέρασαν 23 χρόνια, από την επανένωση, χωρίς οικονομική εξομοίωση, μέσα στην ίδια την Γερμανία. 23 χρόνια: περίπου, όσα απαιτούν και σήμερα, οι Γερμανοί και η Τρόικα, από την Ελλάδα, για να ξεπληρώσει τα επίπλαστα και τοκογλυφικά δημιουργημένα χρέη της, και να εξομοιωθεί, δήθεν, με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Με την μη επιδεχόμενη διάψευσης, μέθοδο του ελέγχου της τριπλής ισοτιμίας (νόμισμα Χ χώρας–δολάριο–ευρώ) των προαναφερομένων υπό ανάπτυξη, ή τριτοκοσμικών χωρών, αποδεικνύεται και το πραγματικό κόστος βασικών προϊόντων ζωής, μέσα στις αγορές αυτών των χωρών. Αυτό το κόστος αποτελεί και το μόνο πραγματικό νόμισμα μέσα σε κάθε χώρα.

Έτσι, αποδεικτικά είναι και τα στοιχεία ελέγχου παράλληλων και διασταυρωμένων ισοτιμιών, κατά τη δωδεκαετία 2000–2012, ως προς τις σχέσεις: Δολαρίου–Δραχμής, Δραχμής–Ευρώ και Δολαρίου–Ευρώ. Οπότε, η Δραχμή καθίσταται ένα τερατωδώς σκληρό νόμισμα απέναντι στο δολάριο. Και, φυσικά αυτό εξοντώνει οικονομικά τη χώρα μας, αφού οι εξαγωγές και γενικά η οικονομία της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ αμιγώς ευρωπαϊκές. Αντίθετα, η Ελλάδα, στην ως άνω δωδεκαετία, κατέστη απολύτως εισαγωγική χώρα, με κυρίαρχες εισαγωγές από τον Ευρωπαϊκό βορά.  

Ειδικότερα, την εικοσαετία από το 1981 μέχρι το 2001, η δραχμή υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 88% (στοιχεία από την Κεντρική Τράπεζα του St. Louis ΗΠΑ). Η θεαματική αυτή υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου, επέτρεψε στη χώρα να συμψηφίσει, σε ένα βαθμό, τις απώλειες από την αποτυχία της να γίνει ανταγωνιστική. Σε όλο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα έμαθε να επιβιώνει έχοντας ένα νόμισμα που γινόταν σταθερά φθηνότερο, κάνοντας τις υπηρεσίες και τα προϊόντα της φθηνά και έτσι περισσότερο ανθεκτικά στο διεθνή ανταγωνισμό.

Ειδικοί επιστήμονες και μελετητές μας παρέχουν ακριβή στοιχεία για το πρόβλημα, τα οποία αποτελούν κοινό οικονομικό και πολιτικό τόπο. Σχετικά είναι και όσα παραθέτουμε αμέσως πιο κάτω, όπως κατατίθενται καίρια συνοπτικά, από τον Πάνο Παναγιώτου, επικεφαλή Χρηματιστηριακής Τεχνικής Ανάλυσης, GSTA/EKTA Ltd, WTAEC Ltd.

«…η Γερμανία με το μάρκο, κατά την υιοθέτηση του ευρώ είδε το νέο νόμισμά της να αυξάνεται μόνο κατά 17,8% έναντι του δολαρίου (στοιχεία μέχρι 08/10/11). Αντίθετα, η Ελλάδα, από την εγκατάλειψη της δραχμής και την υιοθέτηση του ευρώ, είδε το νέο της νόμισμα να ανατιμάται έναντι του δολαρίου κατά 56,8%, κάτι το οποίο ήταν ένα πρωτοφανές πρόβλημα για την ελληνική οικονομία.

Ακόμη χειρότερα, ωστόσο, υπολογίζοντας την ισοτιμία της δραχμής έναντι του δολαρίου, από το 2001 μέχρι το 2008, δηλαδή τη χρονιά της διεθνούς οικονομικής κρίσης (την πρώτη χρονιά που, σύμφωνα με τα αναθεωρημένα στοιχεία, η Ελλάδα πέρασε σε ύφεση), διαπιστώνουμε πως η κρυφή ανατίμηση του ελληνικού νομίσματος, στο διάστημα αυτό, ήταν της τάξης του 81%.

Μεταφράζοντας το πρόβλημα σε δραχμές και δολάρια, ενώ το 2001 αγόραζε κανείς ένα δολάριο με 398 δραχμές, το 2008, αν η Ελλάδα επέστρεφε στη δραχμή, θα μπορούσε κανείς να αγοράσει ένα δολάριο μόλις με 69 δραχμές. Δηλαδή, η Ελλάδα αποκτούσε ένα καταστροφικό για την οικονομία της, σκληρό νόμισμα. Μία νομισματική ανατίμηση αυτού του μεγέθους, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να εκτροχιάσει χώρες όπως η Ελβετία και η Ιαπωνία, πόσο μάλλον αδύναμες και μη ανταγωνιστικές χώρες, όπως η Ελλάδα (η Πορτογαλία και η Ισπανία). Το πρόβλημα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις, μάλιστα, καθώς στο δολάριο είναι συνδεδεμένο και το κινεζικό νόμισμα, γεγονός που σημαίνει πως η Ελλάδα, στο ίδιο διάστημα, έγινε, πέρα από τις ΗΠΑ, ακριβότερη και από την Κίνα, σχεδόν, στον ίδιο αυτόν εντυπωσιακό βαθμό.

Στη δεκαετία του 2000, το νέο ελληνικό νόμισμα, το ευρώ, είχε τη μεγαλύτερη απόδοση στον κόσμο και έγινε το ακριβότερο νόμισμα διεθνώς. Έτσι, η Ελλάδα, που τις προηγούμενες δύο δεκαετίες, είχε επιβιώσει οικονομικά αφήνοντας το νόμισμά της να γίνει φθηνότερο κατά 88% έναντι του δολαρίου, έπρεπε τώρα να μάθει να ζει με το ακριβότερο νόμισμα του κόσμου, του οποίου η αξία, μάλιστα, αυξανόταν συνεχώς, εξαιτίας της απόδοσης της γερμανικής οικονομίας.

Και όσο αυτό δε συνέβαινε (όπως ήταν αναμενόμενο), η χώρα έπρεπε να βρίσκει τρόπους να συμψηφίζει τις απώλειες από την εγκατάλειψη της φθηνής δραχμής.»

Και ένα ακόμη συγκριτικό παράδειγμα. Όπως προαναφέρθηκε, την εικοσαετία 1981–2001, η Δραχμή υποτιμήθηκε, έναντι του δολαρίου 88%. Το 2002, η Δραχμή υποτιμήθηκε κατά 340,75%, έναντι του ευρώ, λόγω της γνωστής ισοτιμίας. Το 2012, υπολογίστηκε ότι η έξοδος της Ελλάδος από την Ευρωζώνη και η επιστροφή στη Δραχμή, θα απαιτούσε ισοτιμία 700 – 1000 Δραχμές ανά ευρώ. Κι αυτό σημαίνει υποτίμηση της Δραχμής κατά 700%–1000%.

Έτσι, στην εικοσαετία, 1981– 2001, η Δραχμή, εκτός Ευρωζώνης, υποτιμήθηκε, έναντι του δολαρίου, κατά 88%. Ενώ, κατά την δεκαετία, 2002–2012, μέσα στην Ευρωζώνη, υποτιμάται, κατά 1000%. Και το ερώτημα: τι είδους οικονομικό σύστημα είναι αυτό της Ευρωζώνης, όπου το νόμισμα της Ελλάδος, υποτιμάται με υπερ–δεκαπλάσιο ρυθμό, και στο μισό χρονικό διάστημα, από όταν η Δραχμή ήταν αυτόνομη; Δηλαδή, εκεί που η δραχμή ήταν, το 2008 ένα σκληρό νόμισμα, έναντι του δολαρίου (69 Δραχμές = 1 δολάριο), το 2012 θα κατρακυλήσει (βάσει σημερινής ισοτιμίας ευρώ / δολαρίου = 1 /1,29, περίπου), και της απειλούμενης υποτίμησής της έναντι του ευρώ κατά 1000%, θα έχει έναντι του δολαρίου την εξής ισοτιμία: 1δολάριο= 775,19 Δραχμές. Και επειδή, σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη όλα τα εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες, εκτός Ευρώπης, θα υπολογίζονται με ρήτρα δολαρίου, και άρα με την νέα αυτή ισοτιμία, των 775,19 Δρχ / δολάριο, εύκολα γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της παγίδας που έχει πέσει η χώρα.

Και κάτι ακόμη, για τα πολυδιαφημισμένα «δάνεια», μέσα από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, και τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, τα γνωστά «Πακέτα ανάπτυξης», 1^ο, 2^ο, 3^ο κ.λπ. Η Ελλάδα, όπως προαναφέρθηκε, με την καταστροφική ισοτιμία 340, 75%, πλήρωνε 340,75 φορές ακριβότερα κάθε τι στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και ταυτόχρονα ξεπουλούσε κάθε πλουτοπαραγωγικό στοιχείο της, αφού για τους Επικυρίαρχους γινόταν, αυτόματα, 340,75 φορές φτηνότερο. Δηλαδή, σου κλέβω 340,75, πλουτοπαραγωγικές μονάδες σου, και σου δανείζω 40 ευρωμονάδες με τοκογλυφικό επιτόκιο. Γιατί, αν γίνει λογιστικός αντιλογισμός, μεταξύ των ελληνικών πόρων που πήρε… η Ευρώπη από την Ελλάδα και εκείνων που της έδωσε, ως «δάνεια», θα προκύψει μία ακόμη επαχθής αντιστοιχία, σε μια ολέθρια σχέση.

Τα ως άνω στοιχεία είναι απλώς δειγματοληπτικά και αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου της μεγάλης απάτης, που υλοποιήθηκε από το διεφθαρμένο κράτος του Κυβερνητισμού της Μεταπολίτευσης. Ταυτόχρονα, στοιχειοθετούν το πώς χτίστηκε, με σκοπό και δόλο, το «χρέος» της Ελλάδας. Ώστε, τελικά η χώρα να εκτελεστεί από τις κάνες των ισοτιμιών. Αποτέλεσμα, η ανθρωπιστική, οικονομική και πολιτιστική καταστροφή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, κατά τη δωδεκαετία, 2000–2012.

2. Τα σημερινά επιτόκια.

Η κυβέρνηση Ομπάμα, το 2009, «έκοψε» χρήμα: 1,3 τρις (τρις, όχι δις) δολάρια, και το έδωσε στις πτωχευμένες αμερικάνικες τράπεζες (εργαλεία της παγκόσμιας τοκογλυφίας), με επιτόκιο 0,01 %.

Από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012, ο αρχιτραπεζίτης της Ε.Κ.Τ, Μάριο Ντράγκι, έδωσε στις ευρωπαϊκές τράπεζες (συνολικά, σε δύο δόσεις), 1 τρις, με επιτόκιο 1%. Αντίθετα, τα κράτη της Ευρώπης, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, κ.ά., δανείζονται με επιτόκιο 4,5%–6,8%, τουλάχιστον. Αυτό, για το παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό σύστημα, σημαίνει επιτόκιο 45.000%-68.000% μεγαλύτερο του επιτοκίου από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, και 450%–680% μεγαλύτερο του επιτοκίου Ντράγκι.

Και τρία υποθέματα:

α. Από ποιο ύψος επιτοκίου αρχίζει η τοκογλυφία στην Ευρώπη και στο Δ.Ν.Τ., και από ποιο επίπεδο τοκογλυφίας ισχύει η έννοια του «επαχθούς»;

β. Γιατί ένα χρέος που δημιουργήθηκε με τέτοια… επιτόκια δεν είναι επαχθές, και δεν πρέπει να ελεγχθεί, ευρώ ευρώ, με λογιστικό έλεγχο και αντιλογισμό;

γ. Η έννοια «επαχθές» δεν βρίσκεται μόνο μέσα σε τεράστια, τοκογλυφικά επιτόκια, και άρα στα επίπλαστα τμήματα του χρέους, αλλά και στην αντισυνταγματικότητα των Μνημονίων, και μάλιστα του «μητρικού» πρώτου, που ουδέποτε ψηφίστηκε από 180 βουλευτές και ουδέποτε έλαβε νομιμοποίηση.

Πρωτίστως, επαχθής είναι κάθε έννοια που εκχωρεί εθνική κυριαρχία, με οποιοδήποτε έμμεσο ή άμεσο τρόπο και ακολουθώντας, κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, και παρά πάσα λογική, κανόνες δικαίου που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη.

Γ΄ Μέρος

Το πραγματικό πιστόλι στον κρόταφο και όχι στο τραπέζι

3. Χώρα φόρου υποτελής.

α. Η Ελλάδα, μέσω των πολεμικών εξοπλισμών, έχει καταστεί, ουσιαστικά, χώρα φόρου υποτελής. Από το 1974 μέχρι σήμερα, έχει δαπανήσει περισσότερα από 250 δις δολάρια, για εξοπλισμούς, σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες ευρωπαϊκές μελέτες. Ποσό, που αν αφαιρεθεί από το αρχικό χρέος, Καραμανλή–Αλογοσκούφη, η χώρα θα είχε και πλεόνασμα. Σημειώνεται πως η Ελλάδα αγοράζει το 15% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων της Γαλλίας και το 12% της Γερμανίας, εκτός των άλλων… προμηθευτών.

Είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα πολεμικών εξοπλισμών της Ελλάδας, για την επόμενη πενταετία, ανέρχεται σε 7 δις περίπου. Γιατί η υπερχρεωμένη Ελλάδα, της «Ενωμένης» Ευρώπης, δεν σταματά παντελώς τα, λόγω τουρκικής απειλής, εξοπλιστικά της προγράμματα, τουλάχιστον…, για τα επόμενα 10 χρόνια;

β. Επίλυση στα όργανα της Ευρώπης, του ζητήματος της εγγύησης των συνόρων της Ελλάδας, και εάν στην πράξη αποτελούν σύνορα της Ευρώπης. Αυτό θα σημαίνει την εξασφάλιση εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, από την τουρκική επιβουλή, την άμεση προκήρυξη ΑΟΖ Ελλάδος, που είναι και ΑΟΖ της Ευρώπης... Οι στρατοί της Ευρώπης να φυλάσσουν τα σύνορα της Ελλάδας με συμβολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων, από κοινού με ελληνικά, και υπό ελληνικό έλεγχο. Με την Τουρκία στα γεωτρύπανα, μια πολεμική σύρραξη είναι περισσότερο κοντά από ποτέ.

Παράλληλο, συναφές ζήτημα, είναι το να μηδενιστούν τα αμιγώς ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα. Γιατί, η Ελλάδα δεν είναι μεμονωμένη χώρα–νησί, χωρίς ευρωπαϊκή ενδοχώρα και συμμάχους.

Ταυτόχρονα, μέσα στην Ευρώπη και μόνο μπορεί να επιλυθεί το θέμα των μεταναστών, με την αναστολή σχετικών συμβάσεων (Δουβλίνο 2), ψήφιση νέων, και με την ανάληψη οικονομικού κόστους από ευρωπαϊκές πηγές.

4. Εμβληματικά, συμβολικά αλλά ουσιαστικά καθημερινά ζητούμενα.

Η άμεση ανάγκη για πάγωμα και πλήρη αλλαγή των μνημονίων, επιβάλλεται από δύο, δειγματοληπτικά, ερωτήματα, που όμως έχουν τεράστια ουσιαστική όσο και συμβολική σημασία:

α. Τι μπορεί να περιμένει ο ανάπηρος με βαρεία εγκεφαλική νόσο, που καταδικάστηκε να πληρώνει το χαράτσι της ΔΕΗ με μειωμένο (!!!) συντελεστή 0,5, αντί 1 ή 1,2, που θα πληρώνουν οι υγιείς; Και αυτή, η συγκεκριμένη νόσος, περιγράφεται με σαφήνεια, ως τερατώδης λεπτομέρεια, στο κατάπτυστο νομοθέτημα της ντροπής, το οποίο ενέκρινε, με κτηνώδη απάθεια για τους ανάπηρους, η τρόικα Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά.

β. Τι μπορεί να περιμένει ο ασθενής που πάσχει από μεσογειακή αναιμία και δεν έχει να πληρώσει τα υλικά της αιμοκάθαρσής του, γιατί ο φαρμακοποιός δεν του χορηγεί, πλέον, άλλη πίστωση; Αφού, το «κράτος» δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς, παρά τις συνεχείς, ψευδείς εξαγγελίες.

Δ΄ Μέρος

Στοιχεία για την επίλυση του προβλήματος

Λύση υπάρχει, γιατί η κρίση δεν είναι οικονομικό γεγονός, αλλά αμιγώς πολιτικό.

Η Ελλάδα χρειάζεται άμεση συγκρότηση σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους. Υποδείγματα – παραδείγματα υπάρχουν πολλά μέσα στην Ευρώπη.

Όμως, η λύση θα προέλθει πρώτιστα όταν η Ευρωπαϊκή «Ένωση» χάσει τον χαρακτήρα της ολιγαρχικής διαρχίας, Γερμανίας–Γαλλίας, ή Γερμανικής Μοναρχίας, και γίνει Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση λαών και Κυρίαρχων Κρατών. Ας πούμε το αυτονόητο: οι δύο πρόεδροι αυτών των χωρών, και οι αποφάσεις κατά τις συναντήσεις τους δεν παράγουν αυτόματα νόμο για την Ευρώπη και δεν νομιμοποιούνται οι δύο, ως «Ευρωπαϊκή Ένωση». Αντίθετα, απονομιμοποιούν κάθε έννοια «Ένωσης». Ζητούμενο είναι η ύπαρξη αληθινά ισχυρής, μίας και ενιαίας Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης, με Πρόεδρο, υπουργούς, βουλευτές, με κοινή δημοσιονομική πολιτική, και δίκαιο, που θα υπερισχύει κάθε άλλου (και στον οικονομία…), και γενικότερα Δημοκρατική δομή μιας αληθινής… Ένωσης.

Και το πιο καίριο: διασπορά βιομηχανιών του βορά στο νότο ή και σε κάθε οικονομικά αδύνατο σημείο της Ευρωπαϊκής «Ένωσης». Παράδειγμα: βιομηχανίες, της δυναμικότητας της Μερσεντές ή ναυπηγία όπως της Οστάνδης να μετεγκατασταθούν π.χ. στην Πελοπόννησο και το Πέραμα, αντίστοιχα. Και η έννοια είναι ότι και ο νότος παράγει, και ο βοράς καταναλώνει. Σήμερα ο νότος είναι μόνο πελάτης–εισαγωγέας.

Ειδικότερα για τη χώρα μας, κορυφαία ζητήματα είναι τα παράνομα, αντισυνταγματικά, και επαχθή Μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις, που επιβλήθηκαν εκβιαστικά στην Ελλάδα, καθώς και η πρωτοφανής ρήτρα του Αγγλικού δικαίου. Δηλαδή, του δικαίου μιας χώρας που βρίσκεται εκτός Ευρωζώνης και θα επηρεάζει θέματα εντός Ευρωζώνης, κατά παράβαση κάθε λογικής και ηθικής βάσης και, συνεπώς, του Διεθνούς Δικαίου.

Σκόπιμα, και με απώτερο δόλο, η Ευρωπαϊκή «Ένωση» δεν εφάρμοσε σε όλα της τα κράτη τους δικούς της νόμους και δίκαιο, που δεν επέτρεπαν τον δανεισμό σε κράτη-μέλη, των οποίων το χρέος / ΑΕΠ υπερβαίνει το 60%. Και ο δόλος βρίσκεται στο ότι υπερχρέωσε την Ελλάδα, με σκοπό να κατασχέσει ελληνική γη και κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή της, σε έδαφος, υπέδαφος, θάλασσα και αέρα, βάσει του Αγγλικού Δικαίου, με ταυτόχρονο αποτέλεσμα την μετατροπή του ελληνικού λαού σε εργασιακούς δούλους, μέσα στην Ευρωπαϊκή «Ένωση». 

Είναι εξίσου σαφές ότι η λύση περνάει από τη συνάντηση και των Ελλήνων με την αληθινή Δημοκρατία και όχι την φατριαστική εξουσία των κομμάτων–κοτζαμπάσηδων, της Μεταπολίτευσης. Άρα, είναι άμεσο ζητούμενο η ψήφιση νέου Συντάγματος, η οργάνωση Κράτους Πολιτών, που θα βασίζεται σε μία απολύτως ανεξάρτητη Δημόσια Διοίκηση, με πρώτο στόχο την απηνή καταδίωξη της διαφθοράς.

Ειδικά ως προς το χρέος:

1. Απαιτείται ρεαλιστικός χρόνος, ώστε ένα χρεοκοπημένο κράτος να βρεθεί στη θέση να παράγει πλούτο. Αυτός ο χρόνος δεν μπορεί, από σήμερα μετρούμενος, να είναι λιγότερος από ένα πλήρες πενταετές πρόγραμμα αναδιάρθρωσης και ανάπτυξης, που θα ξεκινήσει από χθες... Κι αυτό απαιτεί άμεσο πάγωμα του χρέους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, βοηθάει και το ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατακρατά σήμερα 120δις ευρώ, σε ελληνικούς τίτλους. Αυτοί οι τίτλοι δεν κυκλοφορούν, και με την ουσιαστική πτώχευση της Ελλάδας δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Εάν διαγραφούν, που είναι ζητούμενο, κανένας πιστωτής δεν θα θιγεί. Εκτός, εάν η ΕΚΤ θεωρεί τον εαυτό της πιστωτή του ίδιου της του κράτους, δηλαδή της Ευρωπαϊκής «Ένωσης», της οποίας μέλος είναι η Ελλάδα.

Υπογραμμίζεται ότι, η Ευρωπαϊκή «Ένωση» ευθύνεται για τα δομικά μειονεκτήματά της, που παγίδεψαν την Ελλάδα σε ένα ευρώ επαχθούς ισοτιμίας, κατέστρεψε τον ελληνικό πλούτο επί δωδεκαετία, και υπερχρέωσε τη χώρα. Ευθύνεται για τα λάθη της οικονομικής της πολιτικής, ως Τρόικα, με τα ανεφάρμοστα Μνημόνια και τους εκβιασμούς της, σε εξίσου ενόχους με αυτήν Έλληνες πολιτικούς. Μια αληθινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πρώτα Ένωση της ευημερίας των Λαών και όχι των τραπεζών.

2. Λογιστικός έλεγχος με αυτόματο Αντιλογισμό, που θα ξεκινάει τουλάχιστον μία πενταετία πριν από το 2000, οπότε ορίστηκε η επαχθής «ισοτιμία» Δραχμής–Ευρώ. Δηλαδή, από το 1995. Αυτός ο έλεγχος θα αφορά, μέχρι το τελευταίο ευρώ, σε κάθε ομόλογο και κάθε συμφωνία, η οποία επιβάρυνε την Ελλάδα. Η χώρα δεν αρνείται να πληρώσει όποιες υποχρεώσεις της προκύψουν.

Εδώ, και βάσει των όλων όσων προαναφέρθηκαν από την αρχή αυτών των σημειώσεων, θα πρέπει να συναποφασιστεί, τι είναι τοκογλυφία, και εάν τα επιτόκια Ομπάμα, (0,01%), και Ντράγκι 1%, δεν ορίζουν ήδη έναν κοινά αποδεκτό τόπο επιτοκίων για την περίπτωση της Ελλάδας. Και, στόχος είναι ένα επιτόκιο δανεισμού χαμηλότερο από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, με το επιχείρημα ότι τα κράτη δικαιούνται επιτόκια χαμηλότερα από εκείνα των ιδιωτικών τραπεζών. Αυτό, για κάθε πιθανό δανεισμό της Ελλάδας, μετά τον Λογιστικό Έλεγχο και τον Αντιλογισμό.

Παράλληλα, ο δημόσιος έλεγχος των «Ελληνικών» τραπεζών και ειδικά της Τράπεζας της «Ελλάδος», αποτελεί δομική προϋπόθεση σε αυτή την προσπάθεια.

Στην έννοια του Αντιλογισμού θα περιλαμβάνεται και το γνωστό καταναγκαστικό γερμανικό δάνειο, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και κάθε άλλο δάνειο ή δικαιούμενη αποζημίωση, που οφείλεται στην Ελλάδα.

3. Επανόρθωση επαχθούς ισοτιμίας.

Άμεσα σχετικό ζήτημα με τον Αντιλογισμό, είναι η διεκδίκηση εκ μέρους της Ελλάδας, αποζημιώσεων για απώλεια οικονομικών εθνικών πόρων κάθε μορφής, λόγω της επαχθούς ισοτιμίας 340,75 Δραχμών με 1 Ευρώ, κατά τη δωδεκαετία 2000 – 2012. Η Ελλάδα δικαιούται μια καλύτερη ισοτιμία από αυταπόδεικτα κατώτερα οικονομικά κράτη σε σχέση με την ίδια, όπως τα υπό ανάπτυξη κράτη που προαναφέρθηκαν. Και τουλάχιστον μια ισοτιμία καλύτερη από εκείνη της Λετονίας, Βουλγαρίας. Τα ποσά αυτών των αποζημιώσεων θα συνυπολογιστούν στον Αντιλογισμό, υπέρ της χώρας μας.

Αυτονόητος και ο έλεγχος όλων των συμβάσεων, προμηθειών, παραγγελιών της χώρας, που είτε υπογράφτηκαν είτε εκτελέστηκαν στο ως άνω χρονικό διάστημα.

4. Άμεση δημιουργία Επιτροπής Υποδοχής και Ελέγχου πιθανών χρεών Ελλάδος.

Για να μη χαθεί ο Λογιστικός έλεγχος και Αντιλογισμός στο βάθος του χρόνου, και όσο αυτός θα συνεχίζεται, προτείνεται η άμεση εξέταση της προϊστορίας κάθε ομολόγου, που από σήμερα και στο μέλλον θα έλθει στην Ελλάδα προς εξόφληση. Δηλαδή, θα απορρίπτεται ως τοκογλυφικό κάθε ομόλογο ή απαίτηση που, π.χ., θα ξεκινάει με ένα ποσό δανεισμού 1,5 δις, πριν από δέκα χρόνια, και στην αποπληρωμή του ο δανειστής εξοφλείται με 25 δις. Κι αυτό είναι υπαρκτό παράδειγμα του 2010. Αντίθετα, η πτωχευμένη Ελλάδα θα αποπληρώνει στο ακέραιο το ποσό δανεισμού της, και εφόσον αυτό δεν αποτελεί δόλια–σκανδαλώδη συμφωνία, ή οποιαδήποτε δόλια οικονομική πράξη, αλλά με ένα επιτόκιο που θα βρίσκεται χαμηλότερα από το επιτόκιο Ομπάμα.

Χαρακτηριστικό της απόλυτης ασυδοσίας, που επικρατεί σήμερα εις βάρος της Ελλάδος, είναι το πρόσφατο γεγονός της αποπληρωμής του ομολόγου των 435 εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό το ομόλογο εξοφλήθηκε στις 15/5/2012, στο ακέραιο (και όχι «κουρεμένο») γιατί έτσι επέμενε ο κ. Λουκάς Παπαδήμος. Το κέρδος για τους κατόχους του ομολόγου ήταν ενσωματωμένο και έφτασε στο 160%. Δηλαδή είχαμε να κάνουμε με ένα αρχικό κεφάλαιο 261 εκατομμυρίων, ευρώ. Το «ενδιαφέρον» είναι ότι αυτό το ομόλογο των 261 εκατομμυρίων ευρώ, μαζεύτηκε μόλις πριν λίγους μήνες και ενόψει του «κουρέματος». Δηλαδή, χρήματα αγνώστου προελεύσεως, που μπορούν να ανήκουν στην τάξη του μαύρου χρήματος, με ό,τι αυτό σημαίνει. Η αποπληρωμή αυτού του ομολόγου έγινε με την απειλή του Βρετανικού δικαίου των Μνημονίων και την μεταφορά εκ μέρους των υπευθύνων της απειλής για κατάσχεση ελληνικής γης σε περίπτωση «κουρέματος». Αυτό τα λέει όλα για το μέλλον της χώρας σε παρόμοιες περιπτώσεις. Είναι απόλυτα εξακριβωμένο ότι το σύνολο μελλοντικών χρεών της χώρας, που πρέπει να εξοφληθούν χωρίς «κούρεμα» ανέρχονται συνολικά σε 7,5 δισεκατομμύρια.   

5. Κάθε σοβαρός, κρατικός, επιτελικός σχεδιασμός οφείλει να διαθέτει εφεδρικά σχέδια έκτακτης ανάγκης, για να αντιμετωπιστεί μια πιθανή απειλή εθνικής καταστροφής. Έτσι, σε περίπτωση που τίποτε από όλα τα προαναφερόμενα δεν πάει καλά, θα πρέπει η χώρα να προετοιμάσει σχέδια επανόδου στη Δραχμή. Και προετοιμασία δεν σημαίνει επιδίωξη, αλλά ενέργειες για απευκταίες περιπτώσεις. Αντίστοιχα, πρέπει να ελεγχθούν, να μελετηθούν όλα τα σχέδια της χώρας και για κάθε άλλη περίπτωση έκτακτης ανάγκης, πέραν της οικονομικής. Κι αυτό σημαίνει σχέδια για τους εν δυνάμει στρατηγικούς εχθρούς της χώρας μέσα και έξω από συμμαχίες.

Παράλληλα, απαιτείται άμεση δημιουργία Ανώτατης Επιτροπής Διαχείρισης διατροφικών και Ενεργειακών Πόρων της χώρας. Όχι μόνο ως απαιτούμενο, λόγω Κρίσης, αλλά για να διορθώσει και ελέγξει τις στρεβλώσεις παραγωγής προϊόντων, διατροφής και ενέργειας της χώρας, με στόχο την αυτάρκειά της. Στρεβλώσεις που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα, κατά τη δωδεκαετία 2000 – 2012. Διάστημα, δηλαδή, που η χώρα συμμετείχε στην Ευρωπαϊκή « Ένωση». 

Αυτά, δειγματοληπτικά, αφορούν στη χώρα μας, όπου στην πράξη έχει καταργηθεί το Κοινωνικό κράτος, η Πρόνοια και η εσωτερική ασφάλεια, ενώ η Εθνική Κυριαρχία της κινδυνεύει με άμεση εκχώρηση. Και, κινδυνεύει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου εισήλθε αναζητώντας την αναβάθμιση, καταξίωση και ασφάλειά της, αλλά, αντίθετα, σήμερα βιώνει την καταστροφή της.

Τα προβλήματα αυτά αφορούν και σε όλες τις άλλες χώρες που, είτε βρίσκονται ήδη υπό τον έλεγχο της Τρόικας και του ΔΝΤ είτε εισέρχονται σε φάση πλήρους κατάρρευσης.

Εάν απαντηθούν, στην πράξη, όλα όσα θέτουμε εδώ, ως προβληματισμό, τότε θα εξαλειφθούν και τα εισαγωγικά από την λέξη «Ένωση» στον τίτλο μας. Με στόχο η επαχθής σήμερα σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη να γίνει αξιοπρεπής.

Γιατί, όπως προαναφέραμε, η, κατ’ ουσία και τύπο, ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή «Ένωση» πρέπει να μετατραπεί σε Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση λαών και Κυρίαρχων Κρατών. Κι αυτό θέλει δημοκρατικά κριτήρια και ανάλογη βούληση, για να περάσουμε από το σημερινό ευρωπαϊκό παραμάγαζο της οικονομικής ολιγαρχίας των Επικυρίαρχων, σε μία Ένωση δημοκρατικών όσο και αξιοπρεπών κοινωνικών κρατών, με κύρια μέριμνα την πρόνοια στον πολίτη, τον λαό.

__________________________________________________

Ο Γιώργος Ρωμανός, επιμελείται το διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό Πανδώρα

 http://pandoraperiodiko.blogspot.com/

 _______________________________________________

Ρωμανός Γιώργος Πολιτική / Δοκίμια / Ανάβαση μετά την καταστροφή

_____________________________________________________

Γιώργος Ρωμανός

Ανάβαση μετά την καταστροφή

Η τελευταία ευκαιρία, πριν τις εκλογές της 6^ης Μαΐου 2012

ταν το ατσάλι του μαχαιριού χτυπάει με δύναμη την πέτρα, ή το μαχαίρι θα σπάσει ή η πέτρα θα ανοίξει. Έτσι, σκληρή και συγκρουσιακή θα είναι η εποχή που ξεκινάει στη χώρα μας, μετά τις εκλογές της 6^ης Μαΐου 2012. Εποχή ανελέητη. Γιατί, σκληρά και ανελέητα ήταν τα λάθη του δικομματισμού, και παρά την αντίσταση εκείνων που δεν συμμετείχαν στα πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα της Μεταπολίτευσης.

Λέγεται πως ζούμε σε καιρούς αβεβαιότητας. Και όμως, υπάρχουν κάποιες απόλυτες βεβαιότητες, που θα κρίνουν το μέλλον λαού και χώρας. Ας τις δούμε μία προς μία.

Εκλογές. Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, μόνο σε μία περίπτωση μπορεί να συγκλονίσει τη χώρα και τους ξένους Επικυρίαρχους, να σημάνει αλλαγή και νέο ξεκίνημα για την Ελλάδα: Αν το ποσοστό που θα λάβει το Μνημονιακό μπλοκ, θα είναι αθροιστικά κάτω από 35%. Δηλαδή, αν δεν καταφέρει το Σύστημα να αυτοοργανωθεί ξανά και δεν ορκίσει μια ακόμη δοτή κυβέρνηση. Αυτό όμως, εξαρτάται από πέντε κατηγορίες ψηφοφόρων. Οι οποίες είναι:

α. Οι ξενόδουλοι δωσίλογοι, υπηρέτες συμφερόντων ξένων χωρών, που και σήμερα δρουν ανεξέλεγκτα. Δείγματα τέτοιων ατόμων, που αποκαλύφθηκαν, είτε φυγοδικούν στο εξωτερικό είτε δεν έχουν δικαστεί ακόμη.

β. Οι εθελόδουλοι κομμάτων, οι επαγγελματίες οπαδοί, που πρώτα βάζουν το κόμμα, τον εαυτό τους, και μετά το λαό και τη χώρα.

γ. Οι συναισθηματικά ανώριμοι, φοβικοί. Οι από εμμονή, «κολλημένοι» σε στερεότυπα της δεκαετίας του ’50. Όσοι αυτοηδονίζονται κοιτώντας την τηλεοπτική εικόνα του αναλώσιμου, καταστροφικού αρχηγού τους, χωρίς να ρίχνουν ούτε μια ματιά έξω στην κοινωνία, στον ρημαγμένο λαό και την κατεστραμμένη χώρα.

δ. Οι διανοητικά ανεπαρκείς. Οι άνθρωποι που έχουν αυτοαποκλειστεί από τα γεγονότα, είτε λόγω μη πληροφόρησης είτε γιατί η ψυχική και κοινωνική τους κατάσταση δεν το επιτρέπει.

ε. Όλοι οι υπόλοιποι. Σ’ αυτούς ανήκει το μικρό, αλλά ανθεκτικό ποσοστό των ασυμβίβαστων στον στυγνό, καταστροφικό Κυβερνητισμό της Μεταπολίτευσης, τα 38 χρόνια που πέρασαν. Εδώ, αθροίζεται επιπλέον και το 40%, περίπου, που εγκατέλειψε τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, του 80% – 85%.

Δυστυχώς, το 40% της αποσκίρτησης από τον δικομματισμό δεν φτάνει. Το κρίσιμο όριο είναι οι ψήφοι, δωσιλογικής πρακτικής και εθελόδουλης παράδοσης του τόπου, να πέσουν κάτω από το 35%. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η δουλεία της χώρας, η καταστροφή του λαού, για άγνωστο αριθμό μελλοντικών γενεών, θα είναι ανάλογες του ποσοστού δωσιλογικών κυβερνήσεων και των δεσμεύσεών τους.

Το χρέος. Επόμενη, απόλυτη βεβαιότητα είναι το χρέος, το οποίο μας περιμένει την 7η Μαΐου 2012, την επαύριο των εκλογών. Το ακριβές ποσό χρέους, σήμερα, δεν είναι απολύτως γνωστό. Διότι, μεταλλάσσεται, ανατοκίζεται, πολυμερίζεται με διαφορετικά επιτόκια, αναλόγως χρονικής διάρκειας. Και μετατίθεται, για τα επόμενα 20, ή 30, ή 40 χρόνια; Άγνωστο.

Πρόβλημα χωρίς πάτο, είναι σήμερα και τα πακέτα των δισεκατομμυρίων που χαρίζονται στις ελληνικές(;) τράπεζες, τα οποία εδώ και τρία χρόνια, ποτέ δεν τους επαρκούν. Μέχρι σήμερα, τους έχουν δοθεί 128 δις (αν είναι μόνο τόσα…), χωρίς αυτές να έχουν ανταποδώσει ούτε ένα ευρώ, για τις ανάγκες λαού και χώρας. Σημειώνεται ότι θα λάβουν 18 δις, με την τελευταία πράξη νομοθετικού περιεχομένου, της «κυβέρνησης» Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά, που υπογράφτηκε, την Τετάρτη, 2 Μαΐου 2012, δηλαδή, 4 ημέρες πριν από τις εκλογές.

Ας πούμε λοιπόν, ότι το χρέος της χώρας είναι σήμερα, κατά προσέγγιση, περί τα 400 δις, μετά την αφαίρεση των 100 (;) δις του Psi.

Εδώ υπάρχουν δύο ερωτήσεις: α. Ποιος άνθρωπος, με στοιχειώδη λογική, που δεν είναι δωσίλογος ή εθελόδουλος, μπορεί να ισχυριστεί ότι οι Έλληνες, ως φυσικά πρόσωπα, δανείστηκαν ποτέ αυτά τα χρήματα; και β. Είναι ποτέ δυνατόν, στον αιώνα τον άπαντα, να τα εξοφλήσουν;

Και κάτι κρίσιμο. Η κυβέρνηση Ομπάμα, το 2009, «έκοψε» χρήμα: 1,3 τρις (τρις, όχι δις) δολάρια, και το έδωσε στις αμαρτωλές αμερικάνικες τράπεζες, με επιτόκιο 0,01 %. Από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012, ο αρχιτραπεζίτης της Ε.Κ.Τ, κ. Ντράγκι, έδωσε στις ευρωπαϊκές τράπεζες 1 τρις, με επιτόκιο 1%. Αντίθετα, τα κράτη της Ευρώπης, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, κ.ά., δανείζονται με επιτόκιο 4,5%–6,8%, τουλάχιστον. Αυτό, για το παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό σύστημα, σημαίνει επιτόκιο 45000%-68000% μεγαλύτερο από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, και 450%–680% μεγαλύτερο του επιτοκίου Ντράγκι. Και δύο ερωτήματα: α. Γιατί δεν είναι επαχθή τέτοια επιτόκια, που συσσώρευσαν το ελληνικό «χρέος», και β. Από ποιο ύψος επιτοκίου αρχίζει η τοκογλυφία στην Ευρώπη και στο Δ.Ν.Τ; 

Ας το ξεκαθαρίσουμε: το τερατώδες ποσό του ελληνικού «χρέους», 400 δις, είναι επίπλαστο, σχεδόν στο σύνολό του, και μάλιστα με αυτό που οι δωσίλογοι προσέθεσαν μέσα από τα Μνημόνια της τελευταίας τριετίας. Και, δεν υπάρχει καμία! περίπτωση να εξοφληθεί ποτέ! Η προσεκτική μελέτη μας, για τις σχέσεις δραχμής – ευρώ – δολαρίου, στις δεκαετίες 1960, 1970, και ειδικά μετά το 1974, καταλήγει πως το πραγματικά οφειλόμενο χρέος της Ελλάδας δεν πρέπει να ξεπερνά, σήμερα, τα 70 δις. Όλα τα άλλα είναι ελέγξιμα κατασκευάσματα χρέους, μέσω ντόπιων εγκάθετων και ξένων Επικυρίαρχων.

Τα επαχθή Μνημόνια. Υπαρκτά σήμερα, και θα πολλαπλασιαστούν! με μια ακόμη μνημονιακή κυβέρνηση. Κι αυτό σημαίνει παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, καταναγκαστική κατάσχεση γαιών, περιουσίας του δημοσίου και πλουτοπαραγωγικών πηγών του τόπου, βάσει του βρετανικού δικαίου. Βέβαιες είναι και κατασχέσεις σπιτιών πολιτών, με το νέο νόμο που επιτρέπει την κατάσχεση μέσα σε δυο μήνες. Κι ακόμη, οι απολύσεις 150.000 εργαζομένων. Η ανεργία, που στην πράξη, και όχι με μαγειρεμένες στατιστικές, θα ξεπεράσει το 30%, εντός του 2012.

Βέβαιο είναι και ένα άλλο, τραγικό αποτέλεσμα της πολιτικής των Μνημονίων. Ας σκεφτούν οι δωσίλογοι πολιτικοί, ότι δεν ανέβηκαν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, αλλά αυτοί κατέβασαν και ξευτέλισαν τη Δημοκρατία.

Χώρα φόρου υποτελής. Η Ελλάδα, μέσω των πολεμικών εξοπλισμών, έχει καταστεί, ουσιαστικά, χώρα φόρου υποτελής. Από το 1974 μέχρι σήμερα, έχει δαπανήσει περισσότερα από 250 δις δολάρια, για εξοπλισμούς. Ποσό, που αν αφαιρεθεί από το αρχικό χρέος, Καραμανλή – Αλογοσκούφη, η χώρα θα είχε και πλεόνασμα. Σημειώνεται πως η Ελλάδα αγοράζει το 15% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων της Γαλλίας και το 12% της Γερμανίας, εκτός των άλλων… προμηθευτών.

Είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα πολεμικών εξοπλισμών της Ελλάδας, για την επόμενη πενταετία, ανέρχεται σε 7 δις περίπου. Γιατί η υπερχρεωμένη Ελλάδα, της Ενωμένης Ευρώπης, δεν σταματά παντελώς τα, λόγω τουρκικής απειλής, εξοπλιστικά της προγράμματα, τουλάχιστον…, για τα επόμενα 10 χρόνια;

Κατάργηση κοινωνικού κράτους. Οριζόντιες περικοπές συντάξεων, επικουρικών, εφάπαξ, καταλήστευση ασφαλιστικών ταμείων, περιουσίας πανεπιστημίων κ.ά. κοινωνικών φορέων. Κι αυτή είναι η πιο απάνθρωπη και σκληρή βεβαιότητα, που περιμένει τους Έλληνες, την επομένη των εκλογών. Γιατί, δεν θα υπάρξει κανένα έλεος, αφού μας περιμένουν νέοι φόροι, ύψους 11 έως 15, 5 (κατά το ΔΝΤ!) δις, για τα έτη 2013 – 2014. 

Και τα ερωτήματα είναι σαφή και τραγικά. Μπορεί, την επόμενη των εκλογών, να περιμένει βελτίωση της θέσης της η καρκινοπαθής χήρα, μάνα παιδιού με ειδικές ανάγκες; Αυτή, που παρουσιάστηκε επωνύμως στα ΜΜΕ, και κατάγγειλε ότι η σύνταξη των 400 ευρώ που έπαιρνε, μειώθηκε στα 320 ευρώ, και ταυτόχρονα της περιέκοψαν και το δικαίωμα θεραπείας της, με ακτινοβολίες.

Τι μπορεί να περιμένει ο ανάπηρος με βαρεία εγκεφαλική νόσο, που καταδικάστηκε να πληρώνει το χαράτσι της ΔΕΗ με μειωμένο (!!!) συντελεστή 0,5, αντί 1 ή 1,2, που θα πληρώνουν οι υγιείς; Και αυτή, η συγκεκριμένη νόσος, περιγράφεται με σαφήνεια, ως τερατώδης λεπτομέρεια, στο κατάπτυστο νομοθέτημα της ντροπής, το οποίο ενέκρινε, με κτηνώδη απάθεια για τους ανάπηρους, η τρόικα Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά.

Τι μπορεί να περιμένει ο ασθενής που πάσχει από μεσογειακή αναιμία, και δεν έχει να πληρώσει τα υλικά της αιμοκάθαρσής του, γιατί ο φαρμακοποιός δεν του χορηγεί, πλέον, άλλη πίστωση; Αφού, το «κράτος» δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς, παρά τις συνεχείς, ψευδείς εξαγγελίες.

Τι θα γίνει με το γεγονός των μέχρι σήμερα αυτοκτονιών, που οφείλονται στην Κρίση; Πότε θα αναζητηθούν οι ηθικοί αυτουργοί τους και θα τους απαγγελθούν κατηγορίες, για 2000 θανάτους;

Μια ακόμη βεβαιότητα είναι η κατάργηση, στην πράξη, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Όσοι, επί 35 χρόνια, πλήρωναν ιατρικές ασφαλιστικές εισφορές έχουν αφήσει πλέον τα βιβλιάριά τους στο συρτάρι, και πληρώνουν από την τσέπη τους.

Εάν ευοδωθεί το αντιμνημονιακό 65%, τότε θα πρέπει ο λαός να αντιμετωπίσει την αρχέγονη αδυναμία του για συμφιλίωση, μπροστά στο έκτακτο γεγονός της συντελεσμένης καταστροφής της χώρας. Δηλαδή, να διαβούμε, επιτέλους, το κατώφλι της Εθνικής Συνεννόησης. Να συσταθεί πρωτοφανές λαϊκό μέτωπο, με βάση τέσσερις παραμέτρους, ως ελάχιστη Θεσμική και Συνταγματική Συμφωνία. Κι αυτό, άσχετα με κόμματα, γραμμές, ιδεολογίες ή ιδεολογήματα. Σε αυτή την περίπτωση, δεν έχει σημασία το ποιος θα είναι πρωθυπουργός, αφού η κυβέρνηση αυτή θα λάβει ψήφο στήριξης ή ανοχής από όλα τα κόμματα του μετώπου.

Η συμφωνία θα μπορούσε να έχει προκαθορισμένους στόχους και χρόνο διάρκειας, με τα εξής βασικά σημεία:

α. Λογιστικός έλεγχος και αντιλογισμός του χρέους, με ταυτόχρονο πάγωμα αποπληρωμής, μέχρι την ολοκλήρωση του αντιλογισμού.

Ο έλεγχος πρέπει να ξεκινήσει από τη δομικά επαχθή «ισοτιμία» δραχμής – ευρώ, που ορίστηκε στις 340,75 δραχμές. Ισοτιμία, που είναι δραματικά χειρότερη από εκείνες νομισμάτων χωρών, όπως οι Λετονία, Βουλγαρία, Ζιμπάμπουε κ.ά. Αποδεικτικά είναι και τα στοιχεία ελέγχου παράλληλης ισοτιμίας, με το δολάριο, κατά τη δεκαετία 2002–2012. Έλεγχος σε όλες τις υπερκοστολογημένες συμφωνίες, αλλά και στα σκάνδαλα, για τα οποία κάποιοι δέχτηκαν διακρατικό «συμβιβασμό».

Έλεγχος για τα σκάνδαλα τραπεζικών επενδύσεων σε τοκογλυφικά παράγωγα, με παράλληλη καταλήστευση χρήματος ασφαλιστικών ταμείων, πώληση αποθεμάτων χρυσού (εδώ πρέπει να γίνει δημόσιος έλεγχος της Τράπεζας της Ελλάδος), δραματική υπερκοστολόγηση έργων Ολυμπιακών αγώνων, κ.ά. Οι πρωθυπουργοί, οι κυβερνήσεις τους, και οι τραπεζίτες, μετά το 2000, τουλάχιστον, που ενήργησαν εις βάρος της χώρας, θα πρέπει να ελεγχθούν.

Η έννοια «επαχθές» δεν βρίσκεται μόνο μέσα σε τεράστια, επίπλαστα τμήματα του χρέους, αλλά και στην αντισυνταγματικότητα των Μνημονίων, και μάλιστα του «μητρικού» πρώτου, που ουδέποτε ψηφίστηκε από 180 βουλευτές και ουδέποτε έλαβε νομιμοποίηση.

β. Επίλυση στα όργανα της Ευρώπης, του ζητήματος της εγγύησης των συνόρων της Ελλάδας, και εάν στην πράξη αποτελούν σύνορα της Ευρώπης. Αυτό θα σημαίνει την εξασφάλιση εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, από την τουρκική επιβουλή, την άμεση προκήρυξη ΑΟΖ Ελλάδος, που είναι και της Ευρώπης... Οι στρατοί της Ευρώπης να φυλάσσουν τα σύνορα της Ελλάδας με ευρωπαϊκά στρατεύματα, από κοινού με ελληνικά, και υπό ελληνικό έλεγχο. Με την Τουρκία στα γεωτρύπανα, μια πολεμική σύρραξη είναι περισσότερο κοντά από ποτέ.

Παράλληλα, συναφές ζήτημα είναι να μηδενιστούν τα αμιγώς ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα. Γιατί, η Ελλάδα δεν είναι μεμονωμένη χώρα–νησί, χωρίς ευρωπαϊκή ενδοχώρα και συμμάχους.

γ. Ψήφιση νέου Συντάγματος της χώρας, με καθιέρωση της απόλυτα, απλής Αναλογικής, ως πάγιου εκλογικού συστήματος. Την ψήφιση, απευθείας από τον λαό, Προέδρου δημοκρατίας, με ουσιαστικά δικαιώματα παρέμβασης, σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Ο αριθμός των βουλευτών να μειωθεί σε 80–100, βάσει των περιφερειών της χώρας και του πληθυσμιακού μέτρου. Ουδείς υπουργός, βουλευτής, δημόσιος λειτουργός θα έχει οιαδήποτε ασυλία. Οι βουλευτές να είναι ανακλητοί, με τη μέθοδο τοπικών δημοψηφισμάτων, σε περίπτωση δυσαρμονίας των πράξεών τους με το εκλογικό σώμα που τους εξέλεξε. 

δ. Θέσπιση νέας χάρτας κράτους, ρύθμιση επαγγελματικών και εργασιακών αναγκών της χώρας. Ο αριθμός επιστημόνων και τεχνητών να είναι ανάλογος των παραγωγικών αναγκών της χώρας και του πληθυσμού κάθε περιοχής. Συνακόλουθη, χάρτα αναδασμού και αξιοποίησης παραγωγικών μέσων, καλλιεργειών, γαιών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Ορθολογική οργάνωση σύγχρονου, αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους, που θα ελέγχεται και θα αξιολογείται διαρκώς, με ηλεκτρονικές διασταυρώσεις.

Πολλά θα μπορούσε κανείς να προσθέσει. Προέχει όμως Εθνική Συμφωνία, αδιακρίτως κομμάτων, και το Ελάχιστο Κοινό των τεσσάρων σημείων. Όσα λιγότερα από αυτά υλοποιηθούν τόσα περισσότερα δεινά θα πληρώσει ο τόπος και ο λαός. Η εποχή γύρισε. Ο παλιός Κυβερνητισμός, αν δεν νιώθει αρκετά πεθαμένος, οφείλει να αποσυρθεί ή και να αυτοκτονήσει, με το πιστόλι που έβαλε στο τραπέζι του. Αυτό, είναι όντως αναπόφευκτο.

Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος δεν είναι «ένα πράγμα». Ούτε υπάρχει ένας ιδανικός Λαός. Οι πέντε κατηγορίες ψηφοφόρων, που προαναφέρθηκαν, αποδεικνύουν ότι μέσα στη Δημοκρατία φωλιάζουν και τα σπέρματα της κατάργησής της. Η δύναμη της ψήφου ενός δημοκρατικού πολίτη και ενός δωσίλογου, μετρούνε στην κάλπη ακριβώς το ίδιο. Σήμερα, φυσικά, αγνοούνται τα ποσοστά των κομμάτων, σ’ αυτές τις εκλογές. Όμως, οι παράμετροι και οι επιπτώσεις στο κοινό μέλλον προαναφέρθηκαν, ως απολύτως γνωστές. Και, δεν είναι οι χειρότερες που μπορούμε να προβλέψουμε, με ασφάλεια…

Όσοι μπορούν, ας εκτιμήσουν ότι προέχει το να σταματήσει το ξεπούλημα της χώρας, η υποδούλωση του λαού, και έχει δευτερεύουσα σημασία το κόμμα τους κι ο εαυτός τους. Ας το σκεφτούν καλά.

Είναι η τελευταία ευκαιρία.